Achter de veranderlijke vormen van de natuur
ligt een onveranderlijke zuivere werkelijkheid...
Annemiek
Tip…De diepvries ontdooien is bij vorst een makkie. De inhoud keil je buiten in de sneeuw.
Uitzit
klussen tot de wegen weer begaanbaar zijn. De koelkast werd schoongemaakt
als je toch nergens heen kan. Met een borsteltje de kruimels uit de rubber
randen verwijderen.
Kokosmatten
omgekeerd
in de sneeuw leggen en kleding met luchtjes een nacht buiten hangen. Bij vorst
gaan luchtjes op de loop.
Plastic
dozen met geurtjes vol water gieten en een nacht buiten zetten.
De geur vriest eruit.
Samen hebben we de kleding gesorteerd en bekeken wat naar
wie wordt doorgeschoven. Een warm flanellen pyjamaatje voor een van de bonus meisjes
en shirts voor de gehandicapte meneer in zijn flatje. Hergebruik is niet alleen goed voor je portemonnee maar eveneens goed
voor de aarde die het moeilijk heeft.
Tip 3…Gratis sporten binnenshuis. Elke maandag gaan wat stoelen zonder armleuningen op een rij en starten we (drie vriendinnen) in mijn woonkamer met oefeningen die de fysiotherapeut me leerde.
Na de oefeningen gaan we de week doornemen en luisteren
naar elkaar zonder oordeel. Counseling heet dat oftewel elkaar helpen bij
problemen oplossen.
Tip
4… Doen met wat er is. Ingesneeuwd betekend de koelkast en de
diepvries leeg eten.
Ik was
zo blij ermee en hoop dat de Kerstman dat heeft gezien. je kan biologische
producten bij betreffende boerderij bestellen via internet vanuit Nederland dus
google de naam maar eens.
Wat verder erin ging?
1 dikke ui
Twee paprika’s
Stengeltjes knoflook
1 dikke winterwortel in kleine stukjes
Wat restjes diepvrieserwtjes
Peper/zout.
Werkwijze:
Natuurlijk
eerst de gesnipperde ui fruiten, de wortel heel klein gesneden erbij en de
paprika in kleine stukken.
Het potje saus en de stengeltjes knoflook die ik uit de
sneeuw kon opgraven.
De saus lekker laten stoven op lage pit. De spaghetti
afgieten en in de pan mengen met een scheut olijfolie. Die zat ook in het pakket.
Tip 5…Ontspullen van CD’s. Meer als een jaar heb ik mijn oude CD speler niet meer gebruikt. Ik kan de toetsen niet meer zien en het apparaat staat te laag in de kast.
Mijn Meanderhulp Jeffrey vond een oplossing en werden de apparaten verwisselt en de toetsen met stukjes wit schilders afplakband beplakt en met rode permanentmarker beschreven.
Wat een heerlijkheid toen de muziek schalde…Mijn muzieksmaak is nogal breed van oude jazz tot Piaf, Asznavour, De Dijk, soul raggea, Amy Winehouse enz.
Twee wijnkistjes vol CD’s die ik allemaal ga draaien en wat weg kan wordt doorgegeven. Mijn hulp en ik liepen te galmen door het huis…
Mijn
leventje… De goede voornemens klussen aanpakken is gelukt. Een
raamkozijn werd bijgesteld en de voordeur kreeg een rand onderaan waardoor de
slagregen niet meer binnen loopt. Een stopcontact vernieuwd en daarvoor kwamen
drie verschillende bedrijven in opdracht van de verhuurder van mijn huis.
Een verhaal uit het bewerkte manuscript van mijn boek: Onderweg
naar Vrijheid.
Mijn zonnekind…
De ramen nog gewassen en een bloemetje op tafel gezet.
Later zou ik met een glimlach denken aan mijn “nest klaar
maken” acties. Mo kreeg het allemaal niet zo mee.
Soms legde hij zijn grote handen op mijn buik. Dat waren
intense momenten van ons drietjes. Wist ik
maar wat Mo allemaal dacht. Wilde
hij dit kindje nog wel echt? Hadden we het racisme onderschat? Cultuurverschil,
taalbarrière en een ontheemd gevoel had bij Mo tot een diepe depressie geleid. Het
sloopte de charmante vrolijke man van weleer. Had ik dit aan moeten zien komen?
Was dit de rekening die je moest betalen als een Europese vrouw met een
Arabische man een
relatie kreeg?
Door duidelijk aan te geven waar mijn grenzen lagen wist Mo
in ieder geval waar hij bij mij aan toe was. Misschien bracht dat steun, de
toekomst zou het leren.
Op een vroege junimorgen leek de bevalling zich aan te
kondigen. De vliezen braken een maand te vroeg, en... gebeurde er verder niets.
Misschien was het alleen maar loos alarm. Er was wat pijn in mijn rug maar niet
noemenswaard. Nog maar eventjes naar de Rabobank, die lag in het winkelcentrum
tegenover de flat. Dan maar bellen naar
het ziekenhuis voor goede raad. In het ziekenhuis waren ze van mening dat ik
maar direct moest komen en werd Mo gebeld op zijn werk.
Hij kwam direct naar huis en wist niet wat hij denken moest van die redderende Annemiek. Nog een
kopje koffie? Een boterham? Het afwasje nog gedaan. Hij verwachtte me in bed aan te treffen. Even later zijn we toch maar naar het ziekenhuis gegaan waar ik direct op een monitor werd aangesloten. Geen weeën zichtbaar. Dan maar weer naar huis?
Nee… naar huis was niet aan de orde. De vliezen waren
inderdaad gebroken. Kans op infectie en de bevalling kon elk moment echt beginnen.
Later eventueel aansluiting op een infuus met een weeën opwekkend middel.
Voorlopig werd er nog gewacht op een spontane bevalling. We liepen wat rond door
de gangen en werd een bed klaargezet. Mo ging op mijn advies uiteindelijk naar
huis, zijn zenuwachtig gedoe bracht hij op me over. Hij zou in de buurt van de
telefoon blijven en was zo weer in Geleen.
Waar bleef je nou mijn
zonnekind? Er werd een polsbandje gemaakt met mijn naam erop. Mevr. Ghoulem. De dagdienstverpleging werd
afgelost door de nachtdienst en ik dutte een beetje in.
Vroeg in de ochtend van 15 juni 1977 werd ik aangesloten op het weeën opwekkende infuus: Zou dat de dag zijn waarop mijn zonnekind geboren zou worden? Aanstaande zondag was het Vaderdag en mijn vader was de dertiende jarig geweest. Er was een kaart gestuurd.
Terwijl druppeltjes door een slangetje in mijn bloedbaan
liepen, kwamen en gingen gedachten….. Ik hield zoveel van mijn pa. Waardoor was
de band ook alweer zo broos geworden? Er trok iets in mijn rug naar mijn buik.
Iets later wat duidelijker. Maar eventjes wachten met bellen. Een vervelend
gevoel dat opeens heel scherp werd.
OH dat deed pijn! Een beetje paniekerig belde ik de zuster.
Het bed werd weggereden. Naar een “verloskamertje” waar bevallingen
plaatsvonden. Er hing een grote klok boven de deur. Tien voor tien. Mo werd
gebeld en nam niet op. De telefoon ging gewoon over. Waar was hij nou? De
gynaecoloog kwam even langs om te kijken of er al ontsluiting was.
Er werden wat vragen gesteld. Ik had zeker aan
zwangerschapsgym gedaan en wist hoe het puffen zou gaan? Ik zou wel zien.
Was ik al naar het toilet geweest? Wat had dat er nu mee te maken! Kon nog eens
gebeld worden naar Mo? IEMAND MOEST
BELLEN NAAR MO!! ER MOEST IEMAND BELLEN!! Paniek opeens… “Rustig nou
mevrouwtje.” Eventjes werd ik alleen gelaten. Er zat toch minder schot in dan
werd verwacht, alsof ik het gebeuren tegenhield en misschien was dat ook wel
zo.
Er werd weer gebeld en nogmaals. Ik raakte in paniek. Waar was Mo? “Blijven jullie bellen?” Was
er misschien iets aan de hand? Een ongeluk gebeurd? Iemand stelde voor dat er
naar het politiebureau gebeld zou worden en een kijkje genomen zou worden. Hij had
beloofd erbij te zullen zijn.
Iemand vroeg of leerling-verpleegkundigen aanwezig mochten zijn om toe te kijken. Ik had er geen moeite mee. Ik had nergens meer moeite mee. Mijn ogen gingen steeds naar de deur waar Mo weldra binnen zou komen… Hij was misschien onderweg geweest?
Hij kwam niet!! Terwijl de weeën elkaar sneller opvolgden
kwam een diep verdriet over mij. Naast me zat een verpleegkundige die me
aanmoedigde en vertelde wanneer er geperst moest worden en wanneer niet.
De pijn sleurde me mee in een draaikolk waar niet uit te
ontsnappen was. Tegen twaalf uur in de ochtend van 15 juni 1977 werd mijn
zonnekind geboren. Een getint jongetje, dat fel schreeuwend ter wereld kwam.
Donkere oogjes en haartjes… Eventjes lag de baby op mijn borst. Is toen onze bijzondere band ontstaan mijn
zoon? Mohammed Samir Ghoulem
Waar was Mo? Het werd zo ijselijk stil in mij. Mijn
kindje en ik leken achtergelaten, ver van de
Mo
bewoonde wereld. Wie zou ik kunnen
bellen? Mijn moeder niet, mijn vader niet… Eén van mijn zussen? Om te zeggen
dat ik helemaal alleen zonder Mo mijn geliefde kindje baarde en niet wist waar
Mo was…?
Terwijl de uren verliepen werd het avond. Af en toe liep een
verpleegkundige binnen. Woorden werden gezegd die door de kilte probeerden heen
te dringen. De starheid niet konden verbreken.
“Er was geen bezoek geweest?” “Was er familie die gebeld kon
worden?” “Een goede vriendin?” Er kwamen geen antwoorden op vragen die gesteld
werden…
Laat in de avond kwam Mo opeens binnen. Bloemen in zijn
armen. Een zoen vol dranklucht en een kegel om hem heen. Bloeddoorlopen ogen.
Ogen die me ontweken keken vol bewondering naar zijn zoon. Vanuit mijn wereld
van kilte keek ik naar de twee… Was deze dronkenlap de vader van mijn zoon?
“Sorry Annemiek.” Ik luisterde niet verder naar wat hij te vertellen had en draaide
mijn hoofd weg. Geen enkel excuus was aanvaardbaar. De barst in mijn liefde was
een diepe kloof geworden.
