Beste mensen,
Piekeren kan je ziek maken
maar als je verbinding
maakt met je hart,
wordt het piekerend denken een waardevolle bondgenoot.
Annemiek.
Mijmering 3
2024.
Ingrediënten:
1 beker
gedroogde bruine bonen. Die had ik niet en werd een beker gedroogde kidney
bonen.
1 grote pot
bruine bonen uit de super
1 dikke ui
Wat paprika
als je hebt
1 verse peper
als je hebt. Die had ik niet en werd gemalen zwarte peper
2 prei
3
groentebouillonblokken.
Werkwijze: De gedroogde bonen 24 uur in een ruime kom met water zetten.
Een dag later de gesnipperde ui aanfruiten in een soeppan in iets olie.
De geweekte bonen
door het vergiet en toevoegen. De bonen uit de pot door het vergiet afspoelen en aan de soep toevoegen. Een
aardappel geschild en in blokjes gesneden kan ook.
De paprika en eventuele peper schoonmaken en in stukjes toevoegen.
niet en kwam veel zwarte peper in de soep.
Tot slot de prei in fijne ringen gesneden twee minuutjes meekoken.
De soep is de tweede dag
nog lekkerder en bakjes in de vriezer zijn ook nooit weg.
Tip 2…hergebruik.
De doos kan hergebruikt en
werd afgezaagd met het broodmes tot lade hoogte van de theedoeken/vaatdoeken
lade.
De rand van de
doos werd met Duck tape afgewerkt en kwamen de schuursponsjes erin.
Zoals de trouwe lezers weten gaan bij mij de vaatdoeken en sponsjes dagelijks in de was.
De sponsjes liggen nu samen met de vaatdoekjes en de theedoeken in
een lade overzichtelijk voor mij en de hulp.
Tip 3… Koffie attributen bij elkaar. Ik hou van eenvoudig leven en zet koffie per beker.
Filterzakje erin en wordt koffie gemalen.
Ik heb daarvoor een klein koffiemolentje dat in een bakje met deksel op het aanrecht staat.
Het duurt langer dit te
schrijven dan een beker koffie te maken…
Geen
koffiemachine, geen senseo, geen pads maar afgepast bonen malen en koffie die
niet altijd klaar is maar vers wordt gezet…
De filterzakjes worden gedroogd aan een lijntje aan de seringenboom.
Ze worden opgespaard in de schuur
en bedekken de afwateringsgaatjes van bloempotten als ik plantjes ga verpotten.
Tip 4… Een huis, een kamer of een lijf warm houden? Het wordt een dure bedoening als je aangenaam warm wil blijven.
Hou het simpel door
je lijf warm te houden en niet een hele verdieping of heel huis als je alleen
woont.
Bezig zijn… dan blijf je warm en wol verwarmt nog het beste.
Mijn woonmantel is een heerlijk coconnetje voor op de bank of bij de PC als ik werk aan mijn manuscripten.
Zelfs met de hand als je geen naaimachine hebt.
Geen slecht idee… gezien de roerige
tijden…
Tip 5...Groentekoekjes. Rasp een wortel, een kleine courget en een ui en meng met 1 ei peper/zout.
Met twee lepels hoopjes ervan maken in een stoofpan met een bodempje hete olie.
Met een vork de hoopjes plat drukken.
Dichtschroeien en omkeren.
Mijn leventje… Manuela denkt mee en kwam met een zak strooizout onder haar arm even aanlopen.
Meedragen
ontroert me en maakt blij, rijk en gelukkig…
Een verhaal uit
het bewerkte manuscript van mijn boek: Onderweg naar Vrijheid.
Van depressie komt psychose…
2025. Na een leven vol
ervaring weet ik nu dat Mo in die tijd in een depressie psychose zat en niets
meer kon verwerken. Hij zat vol angst en onmacht… leefde in twee werelden waar
onbegrip was. Een psychose is soms genetisch bepaald en kan tot agressie
leiden. Mo wilde rust die hij maar niet kreeg… In die tijd was nog te weinig bekend over psychische
stoornis psychoseremmers, verwarde mensen en waardoor de verwardheid ontstond.
Er kwamen brieven van zijn zus en broer. Wat erin stond werd niet meer woordelijk vertaald. Mo vertelde wel dat bij zijn familie de wens bestond dat het kind een Arabische opvoeding zou krijgen en moslim werd.
Daar waren toch afspraken over gemaakt voordat ik zwanger werd? Het kind zou zelf mogen kiezen als hij/zij de juiste leeftijd had bereikt. Waarom nu die twijfel? Was Mo zo licht te beïnvloeden? Dergelijke belangrijke beslissingen, daar kwam je toch niet op terug?
Mo gaf aan, elk jaar naar zijn familie te willen en zou het beter
zijn als ik bleef werken om die vakanties te bekostigen. Zeker nu iedereen hier
zo tegen hem was. Hij hoorde nergens meer bij. Hij zou toch alleen kunnen gaan?
Was mijn mening… Nee, hij wilde met het hele gezin en dat was niet te doen met
een salaris.
Ook daar waren
afspraken over gemaakt. Ik zou het eerste jaar thuisblijven om ons nog
ongeboren kind zelf op te voeden. In weekenden kon ik werk aannemen in de
horeca, dat betaalde goed.
Mo had een “betere” oplossing. Zijn vriend Abdesattar, die
binnenkort zijn vrouw uit Tunesië liet overkomen, zocht een bijbaan voor zijn
vrouw. Ons kind zou van maandag tot vrijdag tegen een vergoeding in het
Arabische gezin verblijven. Het kind zou Arabisch leren vanaf de geboorte en door
de vrouw van Abdesattar worden opgevoed volgens de gebruiken van de Islam. Een
goede oplossing volgens Mo. Op vrijdag de baby ophalen en op zondagavond weer
naar het gastgezin brengen.
Ik zou fulltime kunnen blijven werken en hoefde alleen nog maar op mijn werk door te geven dat ik na het zwangerschapsverlof terug zou komen.
Het was al geregeld met “Abslem.” Nou ik dacht er niet aan!!
“Voor mij, voor ons Annemiek” Terwijl hij zijn armen om me
heen sloeg zweeg ik verbaasd. Verbijsterd over de metamorfose die Mo had
ondergaan. Hij was labiel en onzeker, zo was hij toch eerst niet? Echt iets
aanpakken deed hij niet. Geen sollicitatie voor ander werk. Geen cursus Nederlands.
Alleen maar wentelen in de slachtofferrol. Mo leek steeds minder op de
standvastige man waar ik voor gekozen had zo kort geleden nog maar…..
Ons kindje zou een betere moeder krijgen dan degene waar ik het mee had moeten doen. Er was geen sprake van Mo zijn herziende plannen. Ik zou de zorg en opvoeding niet uit handen geven. Daar zou Mo het mee moeten doen.
Terwijl de laatste zes weken van mijn zwangerschap in rust
moesten verlopen piekerde ik heel wat af. Thuiswerk zou een oplossing zijn.
Geld verdienen en toch voor het kindje kunnen zorgen. Een stukje van Mo zijn
probleem was daarmee opgelost en zou voor hem rust brengen als hij wist dat
financiële ruimte voor familie bezoek was..
Er stonden regelmatig advertenties in de wijkbladen.
THUISNAAISTERS GEZOCHT. Ik was niet gediplomeerd maar wel autodidact en kon
best goed met mijn naaimachine overweg. Komt tijd komt raad. Na de geboorte zou
ik gaan solliciteren. Terwijl ik probeerde Mo beter Nederlands te leren voelde
ik dat het niet zo goed met me ging.
Het telefoonnummer van het ziekenhuis lag bij de telefoon. De
bevalling kon wel eens vroeger starten.
Bezig zijn helpt tegen piekeren als ik niet slapen kon. Draadjes van gedachten in piepkleine slofjes
gehaakt tijdens avonden dat ik op Mo wachtte tot diep in de nacht. Er was geen verwijt als hij te laat en aangeschoten de trap op stommelde. Alweer met een taxi thuisgebracht. Drankrekeningen en taxi’s. Er was wel een betere bestemming voor dat geld. Ik zag zijn strijd en betreurde zijn zwakheid.
De dag na een
dergelijke avond schaamde hij zich diep en beloofde beterschap. Een belofte die
hij even vaak weer brak.
Het idee van thuiswerk
leek hem wel een oplossing. Toch bleef hij depressief. Hoe kon ik hem helpen?
Met de huisarts gaan praten wilde hij niet. Hoe kon ik hem kracht geven om de
problemen op zijn werk het hoofd te bieden? Wat kon ik hem zeggen om het beter
aan te kunnen?
Piekerend frutselen aan spulletjes voor de baby… Ik maakte nog een patchwork spreitje voor het bedje. Vierkantjes van rood/witte stof met babyfiguurtjes. Een geplooide rand er omheen.
Het paste zo mooi bij het rood/witte bedje. Een wit voile hemeltje
was mijn eerste werkstuk geweest en maakte een wiegje van het bedje. Een grote
strik waar een speeldoosje aan hing in de vorm van een hart. De lakentjes
hadden geborduurde randjes en onderleggers waren omgehaakt met een festonsteek.
Alles was al tijden klaar. De hansopjes en de rompertjes. Een piepklein jasje
met mutsje voor in de reiswieg als we van het ziekenhuis naar huis gingen…
En steeds maar weer sprak ik de wens uit: “blijf nog maar
eventjes bij je ma” terwijl de achtste maand inging. Altijd nog wel iets vindend
wat nog moest gebeuren. Er moest nog een randje gehaakt en een koordje aan de
gewatteerde trappelzak gezet. Een figuurtje op de deur van de kinderkamer
geplakt. Je kan beter nog maar eventjes bij je ma blijven, tot de zon wat
warmer zal zijn… Jij zomerkind, mijn zonnekind.
Zodat je ma nog wat tijd krijgt om alle donkere wolken te verjagen…..”
Annemiek
