Mijmering 45 2024
De
weg naar huis…
Velen reizen in gedachten met hen mee… Ahmed en Fatima
onderweg van Landgraaf naar Schiphol Amsterdam om vijf kinderen op te halen, op
weg naar huis…
Eindelijk is het gelukt na jaren de vijf kinderen van
Ahmed met hun vader te herenigen. Vandaag heeft Ahmed nog vrij om morgen weer te gaan werken bij ARRIVA. We zijn allemaal heel
emotioneel en tranen zitten hoog.
Mijn gedachten gaan vandaag vaak terug naar momenten dat
we weer hoop kregen wat steeds weer door de IND de bodem werd ingeslagen. Ontmoedigingsbeleid…
Mijn gedachten gaan naar de vele gesprekken bij de gebroeders van de Glind
advocaat en jurist waarbij ook ik aanwezig was... De karrevrachten geld die aan de strijkstok
bleef hangen van beëdigde vertalers van officiële documenten in Somalië en Jemen.
Alsof iedereen aan dit leed moest verdienen…en dat is ook
zo.
Overal moesten bewijzen voor aangeleverd worden, zelfs de
band die vader met de kinderen heeft… Maar hoe bewijs je dat… en kwam een
interview bij de IND waarvoor Ahmed werd opgeroepen.
Ahmed moest een vast werkcontract hebben en zijn salaris moest minstens minima zijn zodat hij zijn kinderen kan onderhouden. Contract en salarisstroken moesten overlegt worden…
De vliegtickets, reisdocumenten geboorte bewijzen en advocaatkosten zou hij allemaal zelf moeten betalen…
Alleen de paspoorten van de kinderen kosten al 250 euro
per stuk dus 1750,00 euro totaal en daarmee is het begonnen…
Mijn gedachten gaan naar de dag toen de sponsorwerving al liep en we samen aan tafel zaten. Het geld voor de paspoorten van de kinderen was al binnen. In een doorzichtig mapje heb ik dat toen naar hem toegeschoven...
Ahmed vond hulp accepteren toen nog heel moeilijk en wilde zelf werken om zijn kinderen over te laten komen.... Hij had geen idee hoe dat hier in Nederland toegaat. Nou dan moest hij wel 150 jaar oud worden…om die hoge bedragen bij elkaar te werken.
Stil keek hij naar buiten terwijl tranen begonnen te
lopen en heb ik het mapje nogmaals zijn richting uit geschoven…
Zelf
doen Ahmed ! Maar niet alleen!…Allah heeft zo zijn wegen en
plaatst mensen op je pad… De eerste sponsorwerving heeft indertijd tegen de 10.000 euro opgebracht...
Later bleek dat dit bedrag bij lange na niet genoeg zou zijn.
Mijn gedachten vandaag gaan naar het moment toen de paspoorten werden aangevraagd en een afspraak bij de gebroeders van de Glind advocaat en jurist.
 |
| Een dankbare vader. |
Advocaatkosten slokte al 6000,00 euro van de tien op. Het was zaak
eerst de twee oudsten proberen over te laten komen want die werden 18 en 19 en
hun aanvraag hereniging met vader moest voor hun 18e jaar van start gaan…
Wat waren we toen vol goede hoop geweest…het zou amper
drie maanden duren…werd ons verzekert.
De zaak bleef maanden en zelfs over een jaar liggen door
ontmoedigingsbeleid van de IND waar
indertijd zelfs de regering zich mee bemoeide.
De situatie voor de kinderen verslechterde steeds meer en
nadat opa jaren geleden al was gestorven, werd hun oma heel erg ziek. Het was
niet oma die de kinderen verzorgde maar omgekeerd…
Ahmed probeerde de kinderen jarenlang telefonisch te
begeleiden via beeldtelefoon waarvoor hij een telefoon naar hen opstuurde.
Maandelijks werd geld opgestuurd voor eten en oma die bedlegerig
werd wilde zo graag nog eenmaal haar enigste overgebleven zoon zien. De andere
was al vermoord…Ze wilde dat Ahmed nooit meer in Somalië zou komen. Dat was de verzekering dat haar zoon zou blijven leven...
Oma mocht op medische grond naar een ziekenhuis in
Turkije waar een dochter woonde. Het lukte Ahmed en Fatima vanuit Nederland met
de twee jongste kinderen naar Turkije te reizen.
Trouwe lezers weten dit nog wel…en ook dat was heel
emotioneel. Daar namen moeder en zoon voorgoed afscheid van elkaar...
Intussen werden de kinderen in Somalië door de overige
familie aan hun lot overgelaten want een mens in grote armoede zorgt alleen nog
voor zichzelf... Nauwelijks voedsel en vaak niet eens onderdak zag het er heel
slecht voor ze uit…
De kinderen werden overal weggestuurd…zelfs uit de
bouwval verjaagd waar ze nog een tijdje een kamertje bewoonden op matrassen op de grond. Wat
kan je daar aan doen vanuit Nederland?
Ahmed huurde een huisje voor ze waarvoor hij maandelijks
230 euro overmaakte. Een Nederlands gezin heeft langer dan een jaar geld voor
voedsel overgemaakt. De kinderen waren weer even veilig…in afwachting van
wonderen die zelden gebeuren…
Nadat in 2023 de advocaat van de Glind een kort geding
met de IND had gewonnen (betreft overschrijding uiterste termijn behandeling
aanvraag) kwam uiteindelijk groen licht voor de twee oudste kinderen.
Helaas sloot Turkije de grenzen (grote toeloop illegale
vluchtelingen) en kon Nederland alleen nog bereikt worden via een grote (dure)
omweg. Zelfs overstappen op luchthavens door mensen met visum bleek via Turkije
onmogelijk.
Ook hiervoor werd een oplossing gevonden en een vriend
van Ahmed met familie in Ethiopië bracht de oplossing. Daar zijn de twee oudste
kinderen opgevangen terwijl de Nederlandse Ambassade twee weken tijd nodig had
voor de verwerking visum.
Ik was erbij toen Ibtisaam en Akram arriveerden in 2023 op
Schiphol en nooit meer vergeet ik de huilende Ibtisaam in de armen van haar
vader. “Babba Babba.” Door merg en been
gaat zoiets en vandaag zal het niet veel anders zijn… Vijf kinderen de halve wereld over met alleen
een rugzakje onderweg naar veiligheid en een thuis.
Ze zijn zo welkom...
Fatima staat hier helemaal achter en alle zusjes en broers. Een samengesteld gezin van 13 kinderen en twee ouders…
Je zou het niet zeggen maar Fatima is de organisator
coach en scheidsrechter van het gezin. Ahmed is veel te zacht voor die taak en
zouden ze de draak met hem steken weet ik. Hij zou alle rommel achter hun kont
opruimen. Hij is veel te gek met zijn kinderen…geen
een
uitgezonderd.
Aan de grote tafel tijdens de maaltijden kijkt hij toe
dat iedereen genoeg krijgt en neemt wat overblijft of een restje in de
koelkast. Zo is hij…
Wat houden ze veel van elkaar... Ahmed en Fatima zoals ik nog nooit eerder heb gezien tussen twee mensen.
Tijdens mijn mijmeren over het verleden verloopt de tijd…
17.15 uur staan de kinderen op Nederlandse bodem en ik huil…Fatima probeert foto’s te maken wat niet echt lukt.
De twee jongste meisjes hebben bloemen in hun haar en een fleecetrui over hun jurk aan. Die hebben Ahmed en Fatima meegebracht. De twee oudste meisjes zijn gesluierd en Ali staat wat opzij…met het jasje omhangen dat ze meebrachten.
De meisjes huilden allemaal en de jongsten moesten
overgeven dus meteen naar het toilet. Ze weten zich geen raad van emotie… en
wacht hun straks een thuis waar hun oudste zus en broer al een jaar op hen wachten. Dat
zal heel erg veel helpen denk ik wel…
In de auto vielen
ze allemaal in slaap en Ali had vanuit het vliegtuig het maskertje en de oordopjes
meegenomen de slimmerd… Hij heeft dezelfde grote handen als zijn vader zie ik en breder in de schouders dan Akram zijn oudere broer maar net zo mager. Hij kan gerust zijn... Hij wordt geen kindsoldaat...
Annemiek
