Een heerlijk weekend verhaal wil ik met jullie delen,
over een mens met een sterke eigen wil...
Annemiek
Iemand had besloten dat het leuk zou zijn als Annemiek in het
zonnetje werd gezet. Ik hou hier helemaal niet van... maar wat doe je, als
anderen invullen wat leuk voor je zou zijn, je kan de burgemeester niet
wegsturen nietwaar.
Een wel heel mooie man moet ik zeggen
burgemeester Roel Wever...
zoveel zie ik nog wel. De bedoeling was (werd aangegeven) dat we in CMP
Molenberg een presentatie gaven en een rondleiding aan B&W en omdat ik weet
dat burgemeesters het druk hebben leek me een snelbuffet in de kledingafdeling
gepast. Even een hapje en een Arabisch theetje en de rondleiding.
Omdat ik nu
al niets te vertellen heb schijnbaar, had Marischka de hapjes en theetjes op het
laatste moment naar de zitjes in de workshopruimte verplaatst. In opdracht van
Diny heb ik later begrepen en had plaats gevonden op het moment dat ik Jo
Souren onze penningmeester welkom heette die ons bestuur zou
vertegenwoordigen...
Ik was des duivels en heb niets gezegd maar als blikken konden doden... “Ja
Jo, het gaat nu anders en alles is goed.” Ondertussen stonden we te koukleumen
in de entree van CMP waar niet harder wordt gestookt dan 15 graden.
De burgemeester met gevolg was inmiddels al een half uur te laat en ik zag Jo
gewoon denken:
Annemiek vergeet nog wel eens wat en ze zal de afgesproken tijd
wel niet meer weten... Jo besloot naar huis te gaan en heb ik Diny gebeld die
ziek thuis lag. Zij had immers mailwisseling over het aangekondigde bezoek.
Vijf
minuut later kwam zo’n dikke BMW met de burgemeester met chauffeur en gevolg:
“Moet ik hem op de stoep verwelkomen,” vroeg Marischka nog... “Nee mens, bij de
deur,” kon ik nog zeggen en vroeg me af hoe dat welkomstwoord zou zijn... Nou
daar was ze zo mee klaar met de woorden: “Daar is Annemiek!”
Hij kwam voor mij vertelde meneer Wever...“En in vol ornaat,” merkte ik op.
Met ambtsketen en al... en bloemen, een taart en de vlag van Heerlen. Daarom
moest de koffie/thee geserveerd in de workshopruimte...
Ik dacht nog dat het
goed was dat hij met de rug tegen de verwarming zat en als nou een mager
zonnetje binnen wilde schijnen zou het nog te harden zijn. En ja... bij die vlag
besloot ik maar direct aan te geven hoe de vlag erbij hing, mocht de
burgemeester denken dat ik nog decennia lang het consuminderhuis zou kunnen
leiden. Dat “met de billen bloot” brengt stress en nou ja de taart was ter
plekke aanwezig voor stress eten en werd op mijn aandringen een mes gehaald en
de taart aangesneden... al zag ik geen kans daar voorlopig een kruimel van te
eten... Ik moest immers een presentatie geven... en dat zouden ze weten!
“Het lijkt wel mijn verjaardag,” merkte ik nog op.... “Zal ik u eens iets
vertellen, het IS mijn verjaardag.” ”Vandaag wordt ik 71” en
maar direct van de gelegenheid gebruik makend...vertelde dit mens tijdens het
nagalmen van “Lang zal ze leven” dat ik het aan het begin van dementeren was
beland. Het soort dat bij de hersenaandoening ADCA hoort. Volgens mij zit bij
dat soort dementeren veel humor.. maar dat zal wel persoonlijk zijn.
Tijd om mijn
carrière als coördinator CMP te beëindigen en wel direct... Het past helemaal
bij Annemiek die voor het blok wordt gezet, per direct de regie over te nemen.
Het kon niet beter dan tijdens mijn verjaardag aan een feestelijke tafel met
taart en hapjes met de burgervader aan top....Zo'n kans zou ik nooit meer krijgen nietwaar...
Ik had weer eens de situatie naar mijn hand gezet... Ik hoorde op de
achtergrond Christel Didden nog ergens zeggen: “Mevrouw heeft een sterke eigen
wil.” Burgemeester Wever heeft de presentatie nog gekregen en de rondleiding
want daar stond ik op.
Meneer en gevolg waren zeer onder de indruk van CMP en op
mijn vraag of hij een beetje op mijn kind zou willen letten als ik het niet
meer kon, heeft hij bevestigend geantwoord. Het “Annemiek een kwartier in het
zonnetje zetten” werd een uur en die rondleiding is ook nog gedaan... Toen ik
het plein affietste nadat iedereen goed weekend was gewenst, ben ik nog langs de
bakker gegaan...
Twee taarten werden gekocht voor mijn bonusfamilie Fatima en Ahmed die me
even later thuis ophaalden en in de armen sloten... We hebben in hun huis mijn
verjaardag verder gevierd en van zilveren en gouden zwanen gezongen en ons kapot
gelachen over hoe dit mens alweer haar eigen draai aan het gebeuren gaf.
De baby
werd bewonderd en vertelt over de kinderen...degenen die er zijn en nog komen
uit Somalië... Ik zag de liefde weer tussen Fatima en Ahmed en de kids...
De
sanseveria die ik van hen kreeg met prachtige tekeningen en mooie wensen past
helemaal bij de 50er jaren stijl in mijn huis en was een verjaardag voorbij die
ik nooit meer zal vergeten...Mijn bonus familie heeft me later veilig naar
huis gebracht en net nog niet in bed gestopt... Ik kreeg nog heerlijk eten mee
om op te warmen om niet te hoeven koken...vandaag of zo.
Dit verhaal wilde ik jullie niet onthouden om lachend het weekend mee in te gaan....
“Mevrouw heeft een eigen wil,” dacht Annemiek zelf , maar “Hij die de sla laat groeien” was
de eigenlijke regisseur en het was helemaal geweeeeeldig.... Dankuwel!
Annemiek
