zaterdag 12 februari 2022

Mijmering 12 Een weekend verhaal over een mevrouw met een sterke eigen wil...

Beste mensen,

 Een heerlijk weekend verhaal wil ik met jullie delen,
over een mens met een sterke eigen wil...
 
Annemiek
 
Iemand had besloten dat het leuk zou zijn als Annemiek  in het zonnetje werd  gezet. Ik hou hier helemaal niet van... maar wat doe je, als anderen invullen wat leuk voor je zou zijn, je kan de burgemeester niet wegsturen nietwaar. 


Een wel heel mooie man moet ik zeggen
burgemeester Roel Wever... zoveel zie ik nog wel. De bedoeling was (werd aangegeven) dat we  in CMP Molenberg een presentatie gaven en een rondleiding aan B&W en omdat ik weet dat burgemeesters het druk hebben leek me een snelbuffet in de kledingafdeling gepast. Even een hapje en een  Arabisch theetje en de rondleiding.

 Omdat ik nu al niets te vertellen heb schijnbaar, had Marischka de hapjes en theetjes op het laatste moment naar de zitjes in de workshopruimte verplaatst. In opdracht van Diny heb ik later begrepen  en had plaats gevonden op het moment dat ik Jo Souren onze penningmeester welkom heette die ons bestuur zou vertegenwoordigen...
 

Ik was des duivels en heb niets gezegd maar als blikken konden doden... “Ja Jo, het gaat nu anders en alles is goed.” Ondertussen stonden we te koukleumen in de entree van CMP waar niet harder wordt gestookt dan 15 graden. De burgemeester met gevolg was inmiddels al een half uur te laat en ik zag Jo gewoon denken:

 Annemiek vergeet nog wel eens wat en ze zal de afgesproken tijd wel niet meer weten... Jo besloot naar huis te gaan en heb ik Diny gebeld die ziek thuis lag. Zij had immers mailwisseling over het aangekondigde bezoek. 

Vijf minuut later kwam zo’n dikke BMW met de burgemeester met chauffeur en gevolg:  “Moet ik hem op de stoep verwelkomen,” vroeg Marischka nog... “Nee mens, bij de deur,” kon ik nog zeggen en vroeg me af hoe dat welkomstwoord zou zijn... Nou daar was ze zo mee klaar met de woorden: “Daar is Annemiek!”
 

Hij kwam voor mij vertelde meneer Wever...“En in vol ornaat,” merkte ik op. Met ambtsketen en al... en bloemen, een taart en de vlag van Heerlen.  Daarom moest de koffie/thee geserveerd in de workshopruimte... 

Ik dacht nog dat het goed was dat hij met de rug tegen de verwarming zat en als nou een mager zonnetje binnen wilde schijnen zou het nog te harden zijn. En ja... bij die vlag besloot ik maar direct aan te geven hoe de vlag erbij hing, mocht de burgemeester denken dat ik nog decennia lang het consuminderhuis zou kunnen leiden.  Dat “met de billen bloot” brengt stress en nou ja de taart was ter plekke aanwezig voor stress eten en werd op mijn aandringen een mes gehaald en  de taart aangesneden... al zag ik geen kans daar voorlopig een kruimel van te eten... Ik moest immers een presentatie geven... en dat zouden ze weten!

 
 “Het lijkt wel mijn verjaardag,” merkte ik nog op.... “Zal ik u eens iets vertellen, het IS mijn verjaardag.” ”Vandaag wordt ik 71” en maar direct van de gelegenheid gebruik makend...vertelde dit mens tijdens het nagalmen van “Lang zal ze leven” dat ik het aan het begin van dementeren was beland. Het soort dat bij de hersenaandoening ADCA hoort. Volgens mij zit bij dat soort dementeren veel humor.. maar dat zal wel persoonlijk zijn. 

Tijd om mijn carrière als coördinator  CMP te beëindigen en wel direct... Het past helemaal bij Annemiek die voor het blok wordt gezet, per direct de regie over te nemen. Het kon niet beter dan tijdens mijn verjaardag aan een feestelijke tafel met taart en hapjes met de burgervader aan top....Zo'n kans zou ik nooit meer krijgen nietwaar...
 
Ik had weer eens de situatie naar mijn hand gezet... Ik hoorde op de achtergrond Christel Didden nog ergens zeggen: “Mevrouw heeft een sterke  eigen wil.” Burgemeester Wever heeft de presentatie nog gekregen en de rondleiding want daar stond ik op. 

Meneer en gevolg waren zeer onder de indruk van CMP en op mijn vraag of hij een beetje op mijn kind zou willen letten  als ik het niet meer kon, heeft hij bevestigend geantwoord.  Het “Annemiek een kwartier in het zonnetje zetten” werd een uur en  die rondleiding is ook nog gedaan... Toen ik het plein affietste nadat iedereen goed weekend was gewenst, ben ik nog langs de bakker gegaan...

 
Twee taarten  werden gekocht voor mijn bonusfamilie Fatima en Ahmed die me even later thuis ophaalden en in de armen sloten... We hebben in hun huis  mijn verjaardag verder gevierd en van zilveren en gouden zwanen gezongen en ons kapot gelachen over hoe dit mens alweer haar eigen draai aan het gebeuren gaf. 

De baby werd bewonderd en vertelt over de kinderen...degenen die er zijn en nog komen uit Somalië... Ik zag de liefde weer tussen Fatima en Ahmed en de kids... 

De sanseveria die ik van hen kreeg met prachtige tekeningen en mooie wensen past helemaal bij de 50er jaren stijl in  mijn huis en was een verjaardag voorbij die ik nooit meer zal vergeten...Mijn bonus  familie heeft me  later veilig naar huis gebracht en net nog niet in bed gestopt... Ik  kreeg  nog heerlijk eten mee om op te warmen om niet te hoeven koken...vandaag of zo.
 
Dit verhaal  wilde ik jullie niet onthouden om lachend het weekend mee in te gaan.... “Mevrouw heeft een eigen wil,” dacht Annemiek zelf , maar “Hij die de sla laat groeien” was de  eigenlijke regisseur en  het was helemaal geweeeeeldig.... Dankuwel!
 
Annemiek