Mijmering 74 Bonte bonensalade, bont zaad winnen, de tomaten aan de zon zetten, de kast ontvetten en de overijverige meneer met het dopje…

Beste mensen,

Het grootste geluk maak je mee,

als je de mensen in je omgeving gelukkig kan maken

Annemiek

Mijmering 74 2023,

Tip… Wil je een vloerkleed gelijkmatig verslijten? 

En wie wil dat niet… 

Verplaats het kleed van tijd tot tijd, zodat het “loopbaantje” van het vloerkleed even kan
“bijkomen,” op een andere plek.

Tip 2... Snel iets uit de kast pakken met vette vingers, je kent het wel. 

Bij een geloogde kast laat het sporen na… 

SUNSODA is een krachtige ontvetter.  

Met een sponsje puur SUNSODA gelijkmatig aangebracht lossen vette vingervlekken op. 

Een half minuutje laten intrekken en met een doek afnemen. 

Met schoon water na wrijven, druipers proberen te vermijden en goed nadrogen.

Krassen op gelakt hout met een oud doekje met een tipje zonnebloemolie 

verdwijnen als sneeuw voor de zon…nou ja zo ongeveer... 

Een bekraste doorleefde tafel zoals de mijne… 

daar leg ik een mooi Brussels kant kleedje op, dan lijkt het nog heel wat… 

want de pootjes van de tafel zijn zo mooi.

De laatste gele en groene boontjes geplukt staat bonte bonensalade op het menu. 

Een van mijn lievelingsrecepten.

Tip 3… Ingrediënten bonte bonensalade.

1 beker gedroogde kidney bonen

1 beker witte bonen

Enkele paprika’s in verschillende kleuren

Gele slaboontjes

Groene speciebonen

Rode ui

Voor de dressing:

 

Driekwart beker zonnebloemolie

 

driekwart beker suiker

 

1 volle beker azijn

 

peper/zout.

 

Werkwijze: De gedroogde bonen wassen en 24 uur apart in de week zetten. 

Op een beker bonen, drie bekers water.

 

De dag erna de bonen apart aan de kook brengen in het weekwater en garen tot beetgaar. 

Waarom apart zal je denken. 

De rode bonen geven af en garen iets langer dan de witte bonen.

 

De gele en groene sperziebonen kunnen samen gekookt tot beetgaar. 

Omdat ik op twee elektrische pitten kook moesten de bonen op hun beurt wachten.

 

De consuminder truuk is met de schuimspaan de sperziebonen uit het kokend vocht scheppen 

en de witte bonen in hetzelfde kookvocht laten zakken. 

Scheelt weer stroom.

In de border staan nog puntpaprika’s en rode ui nog onder het afdak van eigen oogst.

 

De azijn suiker en zonnebloemolie samen aan de kook brengen en enkele minuten zachtjes laten doorkoken. 

Af laten koelen en mengen met alle bonen in een grote kom.

 

De paprika’s in kleine stukjes snijden en de rode ui in fijne ringen. Peper/zout toevoegen en husselen.

 

Bijgerecht bij bonensalade.

In de koelkast zetten en enkele keren omscheppen zodat de smaakjes goed doortrekken. 

Deze bonensalade kan wel 5 dagen afgedekt in de koelkast bewaard en is heerlijk bij met elke dag een ander bijgerecht of bij de BQ.

 

Tip 4… Evaluatie van  afgelopen tuin/moestuin periode is nooit verkeerd. 

De toch iets te felle kleur van de bij LIDL gekochte geraniums worden niet gestekt. 

Alleen de witte en pracht roze geraniums die ik al tientallen jaren stek en overhou...

Verder onder het afdak geen geraniums meer want je ziet ze niet eens als de blauwe regen en de wilde wingerd woekeren.

Zij mag blijven.

Minder komkommers…

De voortuin wordt nu helemaal bijen/vlindertuin. 

Het zakje bont bloemenzaad dat ik van Manuela kreeg is vertienvoudigd want alle zaad werd na de bloei opgevangen. 

Volgend boorjaar wordt dit uitgestrooid op plekken waar ik wil.

Het zaad van de kaardenbol werd aan de bosrand verspreid en de frambozen struiken worden meer uitgedund.  

Notities werden gemaakt om te leren van wat minder was…

Tip 5… De tomaten die wat langer tijd nodig hebben om te rijpen werden in het zonnetje gezet. 

De toppen uit de plant en merendeel van het blad gesnoeid. 

Aan de voet van de planten komt de rucola alweer op die daarin werd gezaaid. 

Ze verdragen elkaar prima.

Mijn leventje… Bij de functie afdeling cardiologie in Zuyderland Heerlen, moest ik me melden voor een ECG en een echo. 

Een riedeltje onderzoeken om uit te sluiten dat er (nog) niets met mijn hart mis is. 

Nou dat hart van mij is niks mis mee volgens mij al is het meermalen door lelijke mensen gebroken en weer zorgzaam gelijmd door liefdevolle mensen om me heen…

Als je de gezondheid fabriek binnen komt die Zuyderland toch is, stop je in de hal je ID card in een apparaat dat je gegevens controleert. 

Er is een knop waarmee je de foute gegevens kan wijzigen en als je geslaagd bent krijg je een diploma eh bon…

Omdat meerdere mensen daar moeite mee hebben ben ik maar gaan assisteren bij dat apparaat want ik was toch te vroeg.

Vervolgens naar afdeling 22 waar mijn bon gescand moest worden en werd dit mens naar W5 verwezen. 

Toen de deur open ging had ik een robot verwacht maar er kwam een vriendelijke mevrouw die me uitnodigde mee te gaan en vroeg mijn bovenlijf bloot te maken. “Houdt u de BH maar aan,” vertelde mevrouw.

Laat ik die nou niet meer dragen… want een topje doet het ook en is wel zo comfortabel. “Wat zijn de klachten?” Vroeg mevrouw. 

Ik heb geen hart klachten en wist ook niet wat ik daar deed. Het zijn de riedeltjes onderzoeken die je moet ondergaan om “iets uit te sluiten,” deelde ik mee.

*Voor mij had het niet gehoeven en mijn weerstand voor ziekenhuis maakt me tot een lastig mens.  

Ze doen geweldig goed werk al dat verplegend personeel in samenwerking met de robots. 

Ik schaam me dus best wel voor die weerstand en op mijn kerfstok staan vele keren dat ik gewoon vertrok vanuit mijn ziekenhuisbed of onderzoektafel als ik er genoeg van had…

Dan trok ik mijn kleren aan en was weg, naar huis de poes en de plantjes waar ik hoor. 

Het is me niet altijd in dank afgenomen en ging ik telefonisch in beraad met de betreffende arts. Ik wil best wel elke dag even aankomen maar blijven doe ik niet!

Afgelopen zomer moest ik drie dagen opgenomen worden… dus niet! Samira heeft me een hele nacht wakker gehouden tijdens de onderzoeken. Ik zat vast aan slangetjes en had al eens bekeken hoe die eraf moesten.

Ze had het vermoeden dat ze me zo een zaaltje in zouden rijen als ik in slaap viel. 

Die lieve Samira helpt me mijn eigen regisseur te zijn en tegen de ochtend om 5 uur zijn we het ziekenhuis uit geslopen. Wat een bevrijding…

**Terug naar het verhaal…het tweede deel onderzoek…  waar ik via een speurtocht  op de echo afdeling kwam, d.w.z. als je aanwijzingen begreep. Een jonge meneer kwam me halen terwijl ik net het achterstallig onderhoud aan de stoelen was aan het observeren…van Deursen!

Huwelijk tussen snijboon en topinamboer.

In een schemerige ruimte aangekomen probeerde meneer gedag uit te stralen  en gebood kortaf mijn bovenlijf te ontbloten. 

Vriendelijkheid was er niet bij, maar ik kijk daar doorheen. 

Het betrof een jongmens  die aan het in leren was. Daar moet de patiënt begrip voor opbrengen. Voor hem was ik alleen een “geval” waarop hij zijn kennis van de apparatuur moest bewijzen.

Ik voelde zijn ijver om het goed te doen en eigenlijk zag ik de humor daar wel van in. Hij zei geen woord en was druk met de apparatuur en zichzelf bezig…

“Het geval” … ikke dus… vroeg of de orthese en mijn schoenen aan mochten blijven en meneer leek verbaasd dat “het geval” spreken kon. Ik had hem duidelijk uit zijn concentratie gehaald.

Meneer legde niets uit en beval alleen kort: “Op u rug.” Dat duurt bij mij wel even en meneer zag alleen het scherm en besloot ik wijselijk te zwijgen om hem niet te storen.

De weg kwijt.

“Op u linkerzij” klonk even later het commando, “de rechterhand op de heup en de linkerhand onder u hoofd.” 

Ik was ondertussen bezig met me voor aan het stellen hoe ik er zo bij lag, maar meneer zag alleen een “geval” waar een hart in waar hij de werking van moest vaststellen.

Er kwam een handdoek over het deel waar vroeger mijn middel heeft gezeten en meneer boog zich over me heen met een soort dop in zijn hand met een kabel eraan. Met die dop moest hij schijnbaar rondom mijn hart e.e.a. in kaart brengen.

Ik waagde het op te merken dat het wel circus leek. Meneer zweeg en ging met die dop nogal handhandig over de streek waar mijn hart zou moeten zitten. 

Er groeit daar nog wel meer maar meneer liet zich niet ontmoedigen en gooide gewoon alles aan de kant.

Volgens mij had hij aan krachtsport gedaan en om zeker te zijn dat hij het goed deed, begon hij zichzelf te controleren en drukte steeds weer op dezelfde plekken. Helemaal in trance om goeie punten te scoren denk ik wel.

Ondertussen had ik het wel gehad met die vent op mijn lijf en bedacht dat het een geluk is dat ik maar

Nieuw blad geranium stek

een hart heb… Het joch was gewoon overijverig.

Meneer kroop uiteindelijk  van me af en deelde me mede dat hij een collega ging halen om mee te kijken.

Een lieve mevrouw kwam binnen, duidelijk een mensenmens en controleerde de plaatjes die meneer had geschoten. 

Na overleg moesten een paar plaatjes over en mevrouw zette het bed lager en ging met zachte hand aan het werk rondom mijn hartstreek, waar ze zo bij kon omdat het bed lager stond.

Mevrouw en ik hebben wat veel betekenende glimlachjes gewisseld en het joch, eh meneer zag in mij nog steeds “het geval” en begreep er niets van toen ik hem vroeg of hij s ’avonds geen spierpijn had.

Er had een vis kunnen liggen of een schaap of een panda… als er maar een hart inzat waar hij met zijn dop met kabeltje naar op zoek kon gaan door erover heen te kruipen…

Het zal wel bij de opleiding horen…

Annemiek