Mijmering 82 Dekentjes van herfstblad, gratis water, gevulde omelet, van twijgen tot kunstwerk en een ongeleid projectiel...

Beste mensen,

Mand twee maakte ik voor Manuela.

Geluk is DOORGAAN...    

En als je niet eens meer weet waarvoor en voor wie,

een ander weggetje inslaan met wellicht nieuwe doelen
Je hoeft ze alleen maar te zien en aan te raken...

Annemiek.

Mijmering 82 2025

Tip… Wat kan een mens veel, als het in etappes gaat. 

Dagelijks werd met de lange snoeischaar  een stukje hedera gesnoeid. 

Als de armen moe werden, snoeischaar in de schuur en morgen verder. 

De hedera muur is winterklaar.

Afgewisseld met een stuk hof vegen waar weer andere spieren voor nodig zijn. 

De storm Benjamin veegde alvast de bladeren van de kersenboom van buur Janssen,

 samen met het blad van mijn wilde wingerd. 

Bij de keukendeur hadden ze zich verzameld, dat maakte de klus gemakkelijk.

Herfstblad is pure rijkdom en werd royaal rond planten in de border gelegd. 

Ze werden als dekentjes ermee ingestopt. 

Zeker rond planten die eigenlijk niet winterhard zijn en door de klimaatverandering opeens wel. 

Dat brengt me weer op een ideetje.

Snoei niet teveel, alleen wat in de weg staat. 

Een rommelige tuin is nodig voor de beestjes om te kunnen overwinteren. 

Wat takken op een hoop in een hoekje is een prachtplek voor egeltjes.

Tip 2… De niet winterharde planten in potten gaan dit jaar niet voor de winter in de compostbak. 

Ze blijven voorlopig in de potten op het hofje staan. 

Ze krijgen rondom de stengels een dekentje van herfstblad en we zullen zien of dat genoeg is om de winter de overleven. 

Van grasveldjes moet je net bladeren verwijderen.

Tip 3… Door de regenton ben ik verzekert van een aanhoudende stroom hemelwater 

dat ik gebruik om mee schoon te maken, servies voor te spoelen en iets in de week te zetten.

Toen de regen zich aankondigde werden alle emmers en gieters vanuit de regenton gevuld.

 De regenton half leeg zou zo wel weer vollopen. 

Zelfs de voor bloemen bedoelde bak op de ton werd gevuld.

Net naast de keukendeur buiten staat nu altijd een emmer regenwater, 

en op het aanrecht een kleiner emmertje met regenwater dat doorlopend wordt gebruikt reken maar….

Tip 4… De gespaarde frambozen in de vriezer werden gewogen en kwam ik op 1260 gram. 

Dat loont zich om confituur van te maken en werd berekend hoeveel geleisuiker daarbij kwam.

Op de eerste plaats mochten de frambozen rustig ontdooien en werden aan de kook gebracht. 

De 2:1 geleisuiker betekend een pond/pak op een kilo fruit en ging alvast een pak in de fruitprut. 

Voor die 260 gram heb ik gedaan alsof het 500 gram was en werd 250 gram geleisuiker toegevoegd.

Weer aan de kook brengen en drie minuut op kookpunt houden en dan bedoelen ze flink doorkoken.

Ik gebruik de vuurvaste theekan om de kokendhete fruitprut in schone potjes te gieten. 

Direct de deksel op de pot en omdraaien. 

Als ze afgekoeld zijn mogen ze in de voorraadkast…

De pan en de kan werden buiten de deur gezet en gevuld…

jawel met regenwater uit de emmer. 

Morgen zal ik ze afwassen als mijn energie is aangevuld en de jamaanslag is opgelost.

Tip 5…Gevulde omelet…

Ingrediënten en werkwijze…

Drie eieren klaar leggen, waar later een omelet van wordt gebakken in de koekenpan.

Half bakje champignons afgeborsteld en in stukken gesneden werden gebakken in iets olie
in de stoofpan.

Een stengel bleekselderij in smalle reepjes gesneden,

Een wortel geschild en in kleine schijfjes gesneden,

Een halve courget met schil in stukken,

Enkele stukken paprika de mijne kwamen uit de vriezer

Een handvol diepvrieserwtjes, allemaal in de stoofpan bij de champignons.

Ras el Hanout en iets zout toevoegen en roerbakken. 

Pit laag en de deksel op de pan.

De omelet werd gebakken die op een schaal gevuld werd met de groenten…

Tip 6…Een stuk uit de verf van een deurkozijn werd met dezelfde kleur nagellak bijgewerkt. Drie laagjes dekt de schade.

Tip 7… Kokend water met wapperende handen in een thermos gieten voor thee, 

verloopt zonder ongelukken met een trechter op de thermos.

 Bang voor overlopen? 

Dat hoeft niet als je de thermos als maatbeker gebruikte…

Elk mens is uniek…

Als een van de oudste kinderen van het grote gezin van Deursen nam ik al snel de leiding over het kroost. 

Mijn anderhalf jaar oudere zusje Gerrie was meer het verzorgende type in huis, met de baby’tjes en het fijnere
werk. Moeder had veel plezier aan haar. Mijn wereld was van jongs af aan groter en voor moeder was ik een ongeleid projectiel…

Gerrie was braaf en gewillig en groeide op in de schaduw van deze rebel, die nooit braaf is geweest. Ik liep al weg toen ik drie jaar was om te bekijken wat achter de wal te zien was. Ik vroeg nergens naar en deed wat bij me opkwam. Annemiek de avonturier.

Achter de wal lag de Maas en nee de kleuter is niet te water geraakt. Later ging ik in de grote schoolvakantie fietsen met de zussen die een fiets hadden en een klein zusje bij mij achterop. 

Dat zal wel Hennie zijn geweest, dat kind woog niks. Een fles water en een deken onder de snelbinders ging de tocht van Elsloo naar Beek, de Adsteeg op.

Benieuwd wat daar verder lag kwamen we door Genout, waar een Molen stond. Verderop lag Schimmert waar de watertoren werd bekeken. Onderweg werd met regelmaat gepauzeerd op een veldje of weiland en zaten we op de deken en dronken een slok water. Wie moest plassen deed dat achter een struik.

In oogsttijd vond ik altijd wel een boomgaard waar valappels of peren lagen. Dat was onze “leeftocht.”  Er werd niet gezeurd of gejankt onderweg en ik kan me niet herinneren dat we ooit een lekke band kregen.

De tocht ging verder en leidde ons richting Valkenburg of Margraten waar we heel stil werden bij het Militair kerkhof voor de gevallenen 40-45. 

Ik schat dat we door alle omzwervingen tegen de 25 km fietsten en die weg ook weer terug moesten. Dat werd vaak met zadelpijn gedaan en werden de zussen wat stilletjes.

Ik was de leider dus gaf het voorbeeld en ik herinner me als de molen in Genout voorbij was waren we bijna thuis… 

nou ja Beek nog. 

Thuis gekomen vertelde ik nooit waar we geweest waren, dat deden de zussen wel en alweer een bewijs voor moeder dat ik niet normaal was…

Ik  ging bij de fanfare en ontdekte de bieb,  waar later mijn zus Petra ook boeken ging lenen. 

Ik kreeg een vriendin (Nelleke Odekerken) en was heel lang de enigste van het gezin. 

We mochten geen vriendinnen hebben van moeder, want we hadden “jong genoeg.” Ik vroeg nergens naar en vocht een weg naar de vrijheid uit de voor mij eng voelende bekrompenheid.

Al vroeg gedichten schrijvend en verhaaltjes vertellend aan mijn jongere broertjes, Piet Martien en Henk. 

We zaten tijdens deze verteluurtjes voor het huis op het stoepje en kwamen meer buurtkinderen luisteren.

Uit de losse pols ontstonden Puk en Boeloe een blank kind en een negertje die de wijde wereld introkken. Weer een bewijs voor moeder dat ik niet normaal was.

Na de gewelddadige verkrachting op mijn dertiende door Koen van Mulken ben ik mijn moeder, waar ik niets mee had, gaan verachten door hoe ze zich opstelde. Omdat ik nog niet ongesteld was met 13 kwam na die verkrachting geen kind volgens haar en dus niets aan de hand. Ik moest me niet aanstellen.

Ze bleef de vrouw van Koen groeten als ze haar tegenkwam ook al stond ik erbij…dat zal haar wel een superieur gevoel hebben gegeven. Die vrouw keek dan naar mij en ik zag haar gewoon denken: “Zou dat het kind zijn waar mijn man zich aan vergreep?”

Het blad gevallen worden de twijgen van
de wilde wingerd gebonden tot kunstwerkjes.

Mijn vader is wel naar die meneer geweest en heeft een handgemeen plaatsgevonden. Vanaf die tijd vond ik troost in de natuur en ontvluchtte mijn verdriet in boeken en zwerftochten op de fiets, ver van mensen. 

Te snel volwassen geworden ontstond een schild van afstand en maakte het meisje introvert. Soms vond ik mezelf in nachtjapon aan het kanaal. Slaapwandelen volgens moeder en weer een bewijs dat ik niet normaal was.

Tijd om me te laten onderzoeken volgens moeder... en werden testen gedaan en elektroden op mijn hoofd geplakt. Gesprekken werden gevoerd met een arts 

en het kwam erop neer dat mijn moeder zich beter had kunnen laten onderzoeken…

Ze heeft het anders gebracht dan de uitslag aangaf en ik werd een tijd meewarig bekeken door de buurt… 

Ze liet me vervolgens met rust en als ze weer een drama opvoerde stak ik daar een stokje voor…

Maar ook dat ging voorbij.

Bij mijn vriendin thuis waar alle kinderen studeerden was een rijkdom aan goede boeken die ik mocht lezen en lenen. 

Het was een Godsgeschenk deze mensen te mogen kennen. Ohhh wat had ik daar graag willen wonen…en vaak voelde dat ook zo als ik naast Nelleke aanschoof aan de grote tafel.

Wat het worden zal? 
Mag je raden...

bij ons thuis moesten alle meisjes  vanaf hun dertiende jaar aan het werk. Ze hadden dan een jaar of zo VGLO gedaan… Alleen de jongens mochten later doorleren en dan nog maar de LTS.

Mijn moeder had trouwens bij het toneel moeten gaan en als ze weer eens niet haar zin kreeg, ging ze
net voor vader thuis kwam, in bed liggen en speelde dat ze dood wilde. Ze at niet meer, vertelde ze …alleen verdween van alles uit de koelkast net als ik in de buurt was. Ra ra...“Niks zeggen,” zei ze dan.

 Als vader thuis kwam en vroeg waar moeder was hoorde hij dat ze in bed lag en de hele dag niets had gegeten. 

Ik maakte hem dan wel wijzer...

Haar spelletjes herhaalden zich en op een dag toen mijn vader weer op z’n knieën aan haar bed lag te smeken heb ik de dokter gebeld. Na mijn verhaal kwam hij direct en toen de bel ging stond ik al bij de voordeur en mijn vader bovenaan de trap. “De patiënt ligt boven” heb ik nog gezegd en de blikken van vader en dochter waren veelzeggend. Zonder woorden… alleen een glimlach…

Het lezen heeft me van jongs af aan zelfstudie gebracht en tot mijn verbazing bleek later in mijn leven,
dat ik ongemerkt MBO niveau had bereikt met toppen naar HBO.

 “Selfmade women” noemen ze dat al was ik absoluut niet technisch en had geen talenknobbel… De enigste weg om nooit meer vernacheld te worden was slimmer zijn dan de rest… Mijn honger naar leren verliep in kronkels naar wat nodig bleek te zijn,  op mijn levenspad. 

Ik leer nog steeds… al sta ik ondertussen met mildheid tussen de mensen, nooit erboven  en zonder te (ver)oordelen. Ook al kan ik wel eens een verkeerde grap maken… Niets menselijks is me vreemd.

Annemiek.