Je kijkt
naar het lage zonlicht,
en naar blad dat elk dagdeel bijkleurt.
Herfst in zicht... om daarvan te genieten, hoef je geen app te scannen.
Annemiek
Mijmering 69 2025
Tip…De harde wind jaagt door de frambozenstruiken en werden hier en daar takken aangebonden.
vermoord. Steeds verder buigen de takken door,
en krijg ik opeens zin in hutspot...
Tip 2… De aardbeiplant kindjes bekeken en het zijn er best nog veel. Toch maar de grote zinken teil vernieuwen?
De toplaag zal
vernieuwd worden…Ondertussen kunnen de kindjes in de potjes nog groeien…
Tip
3…De dure onderbroekjes die te snel waren versleten, kregen
een nieuwe
bestemming.
Het kruis (waar de gaten invielen) werd eruit geknipt en
het bovenstuk in tweeën.
Eentje in de schoenpoetsdoos en eentje in kleine lapjes verknipt om tussen mijn tenen te drogen…
dat kan allemaal want ze zijn 95%
katoen…
Tip
4…We gooien geen “goei ete weg.”
Halve
krop ijsbergsla,
Scheut
zoet/zuur uit het potje van de zoet/zuur/courget.
Drie dikke champignons, afgeborsteld, in stukjes gesneden en in een beetje zonnebloemolie met klontje boter gebruind.
Jawel in de stoofpan.
Een dikke appel gewassen klokhuis uitgestoken en in plakken gebakken in de stoofpan.
De rest zie je op de fotootjes... Wat een heerlijkheid…
teveel kant-en-klaar waar je grof voor betaald.
Er waren openingsaanbiedingen van artikelen die ik gebruik… die heb ik gekocht.
Voor de goede doorstroming neem ik aan. Dan moest je uiteraard met een
pinpas betalen.
Moet je eens proberen met trillende handen…dat pakt die scanner niet.
En de mensen achter me maar duwen… terwijl de kassabon een propje werd…
Dagelijks geniet ik van Pink & Me Marcel Mullering en zijn hulphond Pink. Ze zijn
onderweg van Kerkrade naar Den Helder. Meer daarover? Kijk op zijn facebook
pagina. Verder alles over zijn actie op https://www.360qpo.nl/
Wibi
Soerjadi en de Bijlmer
Hoe het allemaal was begonnen? Een cadeautje aan mezelf in Kersttijd. Welk jaar? Ik zou het niet meer weten. (Tussen 2014 en 2017) In ieder geval werd een droom verwezenlijkt met een ticket van een pianoconcert van Wibi Soerjadi in het concertgebouw in Amsterdam. Een overnachting had ik gereserveerd bij het vrouwenhotel in de Bijlmer. Dat wilde ik wel eens meemaken.
Zaterdag 28 december ben ik op mijn gemakje vertrokken
vanaf Heerlen in een ruk naar Amsterdam Bijlmer Arena. Dan neem je een boek
mee, een kleine thermos en een boterham. In de trein trof ik een mij bekende
mevrouw van repair café. Even geen zin in en werd het boek tevoorschijn gehaald
om me achter te verschuilen. Je kent dat wel dat wegdromen en alleen maar willen
genieten van het heerlijke avontuur. Dat is het voordeel van alleen reizen. Je
gaat een gesprek aan… of niet…
Mijn telefoon gebruikte ik voor privé en mijn werk
tegelijk. (coördinator consuminderhuis Landgraaf) Dat moest nog eens anders… Een
van onze sponsors die twee rolcontainers brood over had belde. De gift koppelde
ik door aan de mensen die mij vervingen. Er kwamen nog wat laatste
telefoontjes door en de meneer die tegenover me zat en al verschillende keren misschien
wel ongewenst meeluisterde, vroeg zich hardop af wat een consuminderhuis was en
raakten we in gesprek....
Meneer vertelde muziekleraar te zijn in Roermond en was
helemaal weg van onze organisatie na het bekijken van onze website op zijn
telefoon. Hij zou vijf uren gitaarles willen geven aan mensen die dit wilden
leren. Een gitaar had hij ook wel ergens liggen en kabbelde het gesprek voort
langs de rails van de NS en kwam zowaar de zon eventjes meekijken....
De stilte was weldadig toen het echtpaar in Utrecht uitstapte
en kwam een jonge vrouw me gezelschap houden.
Ik las verder in mijn boek en mijmerde verder…
Uren later en station de BIJLMER-ARENA met hoofdzakelijk
medelanders, (meestal mensen met een tintje) die de vrolijke warme sfeer bepaalden.
even een flash back van New York Manhattan met de hoge wolkenkrabbers. Ik kan
uren kijken naar deze mensen en probeer te raden uit welk land ze van oorsprong
zijn gekomen. Het maakt me blij al die klanken en passievolle bewegingen. Daar
is deze Nederlandse mevrouw op pad maar stijf en strak bij maar van binnen
zeker niet....
Eerst maar inchecken bij het vrouwenhotel (Hostelle.)Ik
wist de weg van het station naar HOSTELLE en witte bordjes hielpen daarbij als
ik het niet had geweten.
Het hotel ligt in een bedrijvencentrum en dat is misschien verwarrend maar er stond een mevrouw al te wenken om me heel familiair te ontvangen. De vierde verdieping van een hoog gebouw en door twee klapdeuren kwam ik in een gezellige huiskamer en tevens de “in check balie.”
Je huurt een bed in een twee, vier of acht persoons kamer
en hoe minder personen per kamer hoe duurder het bed. Het maakt me allemaal
niets uit als het bed maar schoon en goed is en dat was het.... Een kluisje
onderaan het bed en plankjes erboven voor een boek of een bril of zo... Vooral
veilig voor vrouwen en je zou tegen redelijke prijs dagenlang Amsterdam kunnen
verkennen. Anno 2025 bestaat het nog steeds… google maar eens Hostelle
Amsterdam.
Terug
naar mijn verhaal… De bagage werd opgeruimd en me opgefrist en
omgekleed in gepaste kleding die met een sjaal met zilverdraadje (in de tas)
“avondtoilet” zou worden. De weg naar het station weer ingeslagen om vier haltes
verder centraal station binnen te denderen....
Er zat een zwijgzame bleke mevrouw in de trein tussen al
die warme tinten en ik zag met jaloezie haar heren ecco's dezelfde die ik ook
heb en zo heerlijk lopen. De ranke laarsjes aan mijn voeten knelden al behoorlijk
maar wie mooi wil zijn moet pijn lijden...Je kan niet met ecco's naar een concert.
De bleke mevrouw was een kei in breien zag ik en had een
gebreide muts, wanten sokken, beenwarmers en een zelfgebreide trui aan. Zelfs haar broek
was zelf gebreid. Er zat een stopje op de knie zag ik en dat stond zo zorgzaam.
Naast me zaten twee piepkleine volmaakte vrouwtjes in warme kleuren gehuld met
blinkende snoetjes te stralen. Van die pubertjes met alles al erop en eraan.
Jonge jongens die stoer moesten lijken en wat verlopen mannen in schamelheid maar oh zoveel blijheid op die zaterdagmiddag op stap in Amsterdam.
Er waren de rondvaartboten waar ik niet mee wilde varen.
Er waren volle straten en pleinen waar ik niet wilde zijn, maar er was Smits
aan de kade. Een oud Hollands koffiehuis waar ik lunchte en de dames met de fijne
witte handschoentjes zaten. De zon op het water en de stijl van oud
restaurantje waar ik heerlijk van genoot. Ik bezag de stad van grote hoogte en
maakte een wandeling langs alles wat Pierre Kuypers (bekende architect) tot
stand bracht in Amsterdam. De drukte... daar had ik niets mee en het kopje
koffie in het etablissement in de martelaarsgracht bracht uiteindelijk de
stilte en heb ik vanachter versierde ramen de menigte langs zien gaan.
De avond viel en tramde ik dwars door de stad naar het museumplein.
Verlicht Amsterdam in uitgaansjasje… Een beetje moe en nog te vroeg voor Wibi
zocht ik een restaurantje om wat te rusten en iets te eten...
En zie... daar vond ik aansluiting bij een echtpaar uit
Den Haag met ouders in Hoensbroek. Ze herkenden mijn accent en ja daar kan je
niet omheen. We keuvelden wat en gingen mijn ogen te gast bij het feest van het
oude restaurantje. Een familiebedrijf zag ik met vaste klanten die zoenend afscheid
namen na de maaltijd.
Tjokvol royaal en zo warm en gezellig. De vegetarische schotel was een vreemde combinatie van rode kool met pasta en spinazie met een stoofpeer als kroon erbovenop. Het was beslist een uitdaging voor de kok geweest.
 |
| De rijkdom van eenvoudig leven. |
Er was liefde tegenover me in de ogen van een oudere
meneer. Hoe stijlvol was hij gekleed en hoe mooi kan ouder worden zijn in
gepast licht. De sterretjes in zijn ogen doofden even als zijn dame naar het
toilet ging zag ik.
De dame was blond uit het flesje en zeer vrouwelijk met
een nepbondje en een mooie opstaande kraag waarin haar goed verzorgde ouder
wordende huid glansde. De meneer was zeker niet haar echtgenoot maar een
speciale vriend of minnaar waarbij je als vrouw helemaal tot je recht komt. Ik
kan zo genieten van al die liefde om me heen.
Het concertgebouw als een witte duif gekroond met de
gouden harp is pracht en praal waar je alleen maar stil van wordt.
De zachtgroene kleuren in het licht van de kroonluchters
de mensen in avondtoilet waar ik opeens bij hoorde door de sjaal met
zilverdraad. De juiste omlijsting voor het pianoconcert van Wibi Soerjadi.
Tussen het publiek was een schot in kilt en prachtige
dames met blote schouders. De heren in smoking vond ik het mooist. Hier en daar
een misplaatst ruiten hemdje en een mevrouw ernaast in kakelbont die later
viermaal een gratis drankje nam in de foyer. Ook dat is Nederland...
De zaal stroomde vol en startte het gebeuren…Wibi zo
tenger en klein heette iedereen van harte welkom Hij vertelde dat zijn
couturier in de zaal zat die zijn concert kostuums ontwierp (te korte
broekspijpen zijn schijnbaar in) en zijn “papa en mamma” waren in de zaal dus
zou hij erg mooi spelen die avond. Daarna was het alleen nog genieten…
Wibi speelde de 5e van Ludwig van Beethoven bewerkt
door Franz Liszt, verder werken van chopin, Saint-Saëns ( zeer geliefd) en nog werk van enkele
Russische componisten Prokofjev en Rachmaninoff (teveel staccato naar
mijn smaak) met aan het eind de Hongaarse rapsodie van Franz Liszt. ( hemels)
Dit laatste stuk is me zeer dierbaar door jeugdherinneringen met mijn vader. Er
waren de nodige eigen composities van Wibi waaronder de Dance of devotion dat
hij componeerde voor het paard (
overleden) bonfire van Ankie van Grunsven.
Als toegift een medley van kerstliedjes en ik heb genoten… Dit kostbaar stukje december werd
voor altijd opgeslagen bij de speciale herinneringen.
Hoe kwam ik weer bij het vrouwenhotel in de Bijlmer? De
nacht en Amsterdam... de tram die net voor mijn neus wegreed...maar er komt steeds
een andere moet je maar denken. De al aangeschoten mannen die allemaal wel
tegelijk deze moeke willen vertellen hoe laat de trein naar de Bijlmer
vertrekt. Ze zoeken het wel even op, op internet....op hun tablet dus hoef ik
nooit zo’n ding te kopen.
De trein en half slapende mensen rond middernacht. De
wietlucht en de moeheid alom. Een blaar is zich aan het ontwikkelen en de nacht
is schoon en helder de maan. Op de klanken van pianomuziek in mijn hoofd ben ik
de breeveertien op gegaan en verdwaald in de Bijlmer.
Een vriendelijke meneer op de fiets wenste me enthousiast een goede avond en nee ik vroeg niet de weg want ik wilde nog even verdwalen. Ik genoot van de lichtjes en de nacht en de vele late kleurige stappers ergens in die bonte wereld van Amsterdam... een stad die nooit slaapt.
 |
| En van deze lieverds, heb ik al heel veel zaadjes... |
Uiteindelijk ben ik op mijn schreden omgekeerd en het
station weer gevonden. Een stel prachtige donkere jonge mannen ( ik ga niet
voor minder) heb ik aangesproken en de weg gevraagd naar de ING bank in het
mooie grote gebouw met de blauwe kerstboom ervoor. Van daaruit kon ik het
vrouwen hotel vinden wist ik. De mannen hebben me in de arm genomen en me
“thuis” gebracht. Veel respect en zorg waarmee ik werd omringd en heb ik ze
hartelijk bedankt en een goedenacht gewenst. Het was een eer vertelden ze...
Het bewijst alweer dat de Bijlmer veiliger is dan Heerlen waar ik vreselijk ben
lastig gevallen vorige winter door een stel zatladders.
Bij het vrouwenhotel waren vele bonte vlinders “thuis gekomen.” Prachtige vrouwen opgekruld op de banken, soms al verzorgt voor de nacht... Ze keken TV of maakten nog wat eten. Er kon gekookt worden en zelf ontbijt gemaakt van meegebrachte aankopen. Als je verder reisde liet je op een plank achter wat een ander weer gebruiken kon. Je kon ook ontbijt bestellen voor 5 euro of zelf iets maken. Ik was de enigste Nederlandstalige vrouw op dat moment en de talenknobbel hebben ze bij mij vergeten in te bouwen.
Na een douche heb ik de zere voetjes en de blaar tussen
de schone lakentjes geschoven en het raam wagenwijd open gezet om de nacht
binnen te laten want het was me toch heet in die tent. In diepe slaap ben ik
verzonken om tot negen uur in de ochtend
een gat in de dag te lapen...
Een laat ontbijtje en was het wel goed. Ik ben de weg
naar LIMLAND weer ingeslagen en met de zere voetjes mijn huis weer opgezocht.
De kipjes en de poes en de ecco's. De mooie laarsjes achterin de kast gepleurd
en een heerlijk kopje koffie gedronken van vers gemalen bonen en een boterham
met kaas........HOME SWEET HOME en is een weekend weg pure vakantie!
Annemiek.
