Mijmering 40. Mondiale voetafdruk, tipjes, ziel verwarmen door goedheid, vogelvoermand met vering en een verhaaltje...

Beste mensen,

Je kan goed doen tot uitputting, je kan het universum verbijsteren met goedheid, zoals we verbijsterd zijn door de hoeveelheid kwaad in de wereld. 

Je kan goed doen tot aan de grens van dwaasheid, en daar voorbij. 

Je kan elke dag, opzettelijk, iemands ziel verwarmen. 

Je kan goed doen, zelfs als goedheid niet met goedheid wordt beantwoord. Omdat het, het enige is… en niets anders zin heeft. 

Omdat de enige aanval op zinloosheid – het goede is. Je kan goed doen, zelfs wanneer je denkt dat goed doen geen zin meer heeft.

Bewerkt citaat van Nikola Tesla (geboren op 10 juli 1856.)

Annemiek.

Mijmering 40 2025.

Tip…Soda en azijn mengen kan je beter niet doen, op een uitzondering na. 

Je kan met dit mengsel de bijna verstopte afvoer weer openen.

 Een klein kopje soda op de afvoer leggen en met een kopje azijn overgieten. 

De substantie ruimt borrelend de troep op. 

Kokend water na gieten en dat was “toevallig” bij de hand omdat ik eieren kookte. 

Ja, daar was over nagedacht.

Tip 2… De eerste regen sinds lange tijd is gevallen

en werden plukjes stro onder laag
hangende aardbeien gelegd.

Tip 3… Opgevangen water voor hergebruik als gietwater hoeft niet schoon te zijn. (opvangbak onder de keukenkraan)

 Als er maar geen zout en/of zeepresten inkomen. 

Paprikazaadjes, aarde, afgespoeld stof, het deert de blauwe regen of de seringenboom niet, 

die om de beurt het water krijgen.

De regen komt niet aan boomwortels van bomen die beschut staan en niet in potaarde met grote bloem en blad schermen,

waar langs de regen afglijd en buiten de pot terecht komt. Die zal je moeten gieten.

Tip 4…Het vakantiegeld is binnen en als je het hele bedrag of een deel ervan op je spaarrekening zet heb je een reservepot voor moeilijke tijden. 

Je leeft gewoon verder of je geen vakantiegeld kreeg.

Ik erger me kapot als ik zie dat de commercie komt met “vakantiegeld aanbiedingen” om mensen maar tot aankopen te verleiden. Eerst nadenken, dan pas kopen wens ik je. Zaterdagochtend stonden mensen rijen lang, bij de pinautomaten en bij kassa’s.

Vakantiegeld uitgaven: Wordt je er gelukkiger van? Heb je het echt nodig? 

Of moet je de gaten ermee dichten van uitgaven die je deed “omdat het vakantiegeld komt!” 

Prioriteiten lijstjes maken helpt voordat je in de impulsaankopen val beland.

Tip 5… Een dekje op een potje vlierbloesemsiroop. 

Dit potje ging naar mijn beste bakker die geen kneup aan me verdiend en toch zo aardig is en vol begrip. 

We hebben die aardigheidjes zo nodig in deze tijd.

Tip 6… Hergebruik van een Grieks yoghurt emmertje… Etiket afweek bakje voor conservenpotjes. 

Het laatste afwassop kwam erin.

Tip 7… Vogelvoermand met vering… 

Voor de derde keer was de mand naar beneden
gelazerd omdat Joop de Vlaamse gaai best zwaar is. 

Panty’s geven mee en zit nu vering in de mand.

Tip 8…De enigste echt goede manier om slakkenvraat te voorkomen is in de schemering de beestjes vangen. 

Dat doe ik met een handschoen aan en een zaklamp. 

In een border heb ik 14 huisjesslakken gevangen die naar het gemeenteplantsoen werden verhuisd. 

De kraagjes om de courgetplanten hielpen tegen de harde wind, 

maar niet tegen slakken die gezellig uit de wind in de kraagjes feest vierden.

Ik heb de kraagjes weer verwijdert en werden gemalen eierschalen om de plantjes gestrooid…

 en veel scherp zand. Van de vier planten zal er toch wel eentje overleven? 

We zullen het hopen…Ik zag een dikke huisjesslak aan de rand van het zand zitten. 

Alsof hij op de bus stond te wachten. Verhuizen met het kreng… 

De reserve courget planten blijven nog even onder het afdak in potten.

Tip 9… De gekochte munt om thee van te maken kan je in de volle grond zetten. 

Als je muntthee bestelt op een terras, neem het bosje mee naar huis.

 Knip een stukje van de stengels en zet in de aarde. 

Het eerste blaadje is bij mijn bosje al te zien…met een vergrootglas maar toch…

Mijn leventje… Mijn persoonlijke Mondiale voetafdruk meet ik om de paar jaar. 

Misschien wil je meekijken? 

De gemiddelde Nederlander verbruikt 4,4 hectares aarde. 

We hebben per persoon maar 2,1 hectare beschikbaar Aarde aandeel zonder dat de Aarde naar de bliksem gaat!

Je zal hopelijk denken Hoe kan dat nou…

We hebben toch maar een Aarde? Juist!!

Misschien kan het je allemaal niet bommen en denk je “Na mij de zondvloed.” 

Dat zou wel erg ego zijn en is de erfenis die jij aan je kinderen/dierbaren nalaat een ramp.

Mijn mondiale voetstap is momenteel (mei 2025) 1 hectare. 

Dat is ongeveer wat een mens in India verbruikt. 

Dat komt omdat ik zeer energiezuinig leef, liever hergebruik dan nieuw koop. 

Liever een woonmantel dan de verwarming hoger. 

Huis koelen door vroeg te luchten en alles sluiten daarna. Klein/fruit nog steeds zelf teel al kan ik geen moestuin meer bewerken. 

Geen frisdrank maar water drink, seizoen groenten koop, 

geen vlees eet en zonnepanelen heb enz. 

We weten allemaal hoe we goede rentmeesters voor de Aarde kunnen zijn. 

Nu nog stapjes zetten…en als je dit stukje als belerend ervaart, geniet dan maar van 

volgend verhaaltje. Fietstocht van overal en nergens heen!

Een septemberdag in 2007. Het lijkt een prachtige dag te worden. Mijn moestuin is inmiddels klaar voor de winter. De prei uitgeplant en de boerenkool gezet. Als het kouder word zal ik de bietjes “inkuilen” in een diep gat in de border dichtbij de keukendeur. Maar vandaag even niet!

 Tijd om een dag de breeveertien op de gaan. Het is fietsweer…  en heel vroeg ben ik opgestaan en kregen de kipjes wat extra voer. Het word misschien wel een lange dag. Twee flesjes water en een thermos koffie voor onderweg in de vele fietstassen. Een dikke boterham met kaas van eigen gebakken brood. 

De regenjas en een fleece-vest en…..mijn nieuwe fietsbroek aan. Aan het eind

van de zomer willen de sportzaken wel eens afprijzen.

Berg aan de maas! 28.7 km op de teller. Ik zit op een bank bij het veer. Er is volop bedrijvigheid. Heen en weer, heen en weer! België Nederland. Tijd voor een kopje koffie. De bank is nog nat van de dauw. Daar heb ik een handdoek op gelegd die altijd meegaat om mijn gezicht en nek “te dweilen” als het warm wordt. 

Tevergeefs zoek ik naar mijn boterham en besef dat mijn broodtrommeltje in Landgraaf op het aanrecht staat. Ach…Er zal wel ergens onderweg een bakkertje zijn.

 Ik zit in gepeins verzonken,  de laatste dagen wat depri. Mijn zoon Samir die over vierenhalve maand voorgoed naar Amerika zal gaan. Ik weet het wel. Daar waar onze kinderen starten, finishen de moeders, maar niet helemaal. Aan de zijlijn blijven we aanwezig. In aanmoediging en raad…indien gewenst.

 Hoe zal het gaan? Er is nog zoveel te doen! Zijn eindexamen en het speciale visum en terwijl ik naar de Maas kijk komt het besef; Ik moet zijn als een steen in een rivier waarlangs het water kabbelt. Wat er ook gebeurd in mensenlevens, de rivieren blijven stromen. Moed en vertrouwen. Geen zorgen voor morgen en genieten van de rijkdom van een mooie herfstdag.

Er stopt een dikke auto met een Duits kenteken. Een sjiek ouder echtpaar stapt uit. Beiden met een witte pantalon met de vouw erin. Mooi bloesje en hemd. Uit de kofferbak komen sportfietsen van een duur merk. Ze keuren me geen blik waardig terwijl ze witte handschoentjes aandoen. Een gele trui word nonchalant om de schouders gedrapeerd. Dat moet je kunnen. Zou er een cursus voor zijn? Elegant kleding op en om je lijf draperen? Ach….ieder het zijne. Ik rits mijn oud fleece-vest dicht, mijn fietshandschoentjes hebben door het vele wassen hun kleur verloren. Ze doen het nog. De gebutste thermos [van den Aldi] gaat weer in mijn fietstas. Het bordje van LF Maasroute word opgezocht.

Voorlopig fiets ik richting Roosteren en kom door slaperige dorpjes. Nattenhoven, Brugstraat
Obbicht. Bakkerij Puts. Ik koop er twee krentenbollen met noten erin. Nee, ze hebben geen boter voor erop. Ik mag er naar het toilet en krijg nog een klein “kinderbolletje” voor “bij de koffie”. Wat lief! De vriendelijkheid van de kleine dorpswinkel. Daar kan geen super tegen op. En weer zoek ik de waterkant. Een fietspad over de dijk. De zon begint te schijnen. Een opa wandelt er met zijn kleinkinderen. Er staat een bank aan de waterkant. Pauze! De thermos en een krentenbol. Mijn ontbijt heb ik overgeslagen vanmorgen. Het brood was nog bevroren. Dat zal nu wel ontdooid zijn in de doos op het aanrecht.

 Ik maak een praatje met de wandelende opa. Hij is oppas opa vertelt hij. De dochter werkt hele dagen. Ze mist zoveel van de “kids”. Al die mensen die achter luxe aanrennen. De nieuwste mode de dikste auto en de dure vakantie. Opbieden tegenover vrienden, buren, het dorp. Ze hebben een andere gedachte over gelukkig zijn… Ze weten niet wat ze missen op de fiets door het Limburgs land. Met een krentenbol aan de waterkant. Maar dan moet je wel opletten! De “opa” vertelt dat ik de verkeerde kant uit fiets. Richting Maastricht i.p.v. Roermond.

 Ach ja, Gelukkig weet ik het op tijd. Anders was ik toch naar Maastricht gegaan. Zal ik dat maar doen? Aan de overkant van het water werkt een mooie stevige man. Hij verzamelt met een riek hooi en gooit het op een kar. Voor de kar staat een tractor. Dat had een paard moeten zijn. Een paard is een vriend die je helpt met het werk. Af en toe een aai geven en wat lekkers. Langs de dijk hooi verzamelen kan alleen met de hand….en de riek. 

Ik stel me zo voor dat het een oudere boer is die nog meewerkt op het bedrijf van zijn zoon. “Ik
haal het hooi wel van de dijk vandaag”. Heeft hij gezegd. “Dat is weer gratis voer voor de beesten”. De zon begint te schijnen en ik zwaai naar de “boer” aan de overkant. Hij zwaait terug en ik pak mijn boeltje weer in. Verder, richting Roosteren!

Soms ben ik de bordjes kwijt en fiets ik op gevoel. Daar ben ik niet zo goed in. Verdwaald in Berghaven. Een binnen haventje met oude woonschuiten. Het is een idyllisch plekje.

Aan de plant en bloem begroeiing zie je dat de schepen al tientallen jaren niet van hun plaats zijn geweest. Er ligt een hond lui op het dek en een mevrouw hangt de was buiten. Weet zij de weg naar Roosteren misschien? Dat weet ze wel en ik kijk nog wat rond. Vlakbij de boot staat een bestelauto met een logo erop “Dondersgoeie broodjes” Ik stel me zo voor dat de eigenaar van de boot Donders heet en een eigen zaakje heeft met die broodjes. In een weilandje staat een kinderbox en een zwembadje. Savooiekool en prei op een veldje. “De schipper” heeft ook zijn groentetuin.

Boomspinazie ompoten.

Een goed gevoel is over me gekomen. Stil geluk en berusting. Geloof in eigen krachten. Bevrijding ook van triestheid. Ik hoef niet naar de psychiater en aan de antidepressiva.. Vrij in Gods natuur. Ik kom langs velden met bijna zwart graan. Regen schade! Iets verder ligt Illikhoven. 

Een bank in de zon. In de verte een weiland met koeien. Daar besluit ik te blijven. Voor even. Er is nog koffie in de thermos. De hitte van de zomer voorbij heeft het gras zich hersteld. De augustus regenmaand van deze zomer vol uitersten, zorgde voor genoeg water. Warme herfstdagen doen hun helend werk. Het is 22 graden. Perfect weer.

Roosterhoeve. Daar heb ik goede herinneringen aan. Maar een kopje cappuccino op het terras? Er is alleen maar koffie verteld de serveerster. Die blijkt oud en veel te sterk te zijn. Wat erg! Jammer van het geld! De heerlijke roomboterkoekjes maken het goed. Ik kijk naar wat witte schapenwolkjes aan een blauwe lucht. Er komt een vrachtauto aan. De leverancier! Er stapt een meneer uit met een handdoek om zijn nek en een boos gezicht. 

Even later blijkt waarom al die boosheid. Hij moet 200 kratjes frisdrank uitladen. Die moeten door
het hele gebouw verspreid aangeleverd worden. Hij doet dit werk al twintig jaar verteld hij. Zijn baas is gek! Tien kratten leveren dan krijgt hij een extra man mee. Tweehonderd moet hij alleen doen. De ziel!

Ik vul mijn water flesjes op het toilet en hervat mijn tocht. Ohé en laak.
Soms zie ik een bordje LF Maasroute soms ben ik ze kwijt en zoek ik plaatsnaamborden. Zo kom ik op de vreemdste plaatsen. Bij een heel klein kerkje pauzeer ik weer even. 52 kilometer op de teller. Sint Anna kapel staat er op het kerkje. Nu pas begint de eerste zadelpijn. Leve de fietsbroek van de firma Willems. Half drie in de middag drink ik het laatste restje koffie uit de thermos. Het is zo vredig in mij dat ik tijd plaats vergeet. Ik zit wat te dromen in de zon bij dat kerkje. Diepe rust en tijdloos deze plek. Het interesseert me niet waar ik heen ga. Mijn neus achterna. Dit is de fietstocht van ”Overal en nergens heen”.

Voorlopig via Stevensweert richting Maasbracht. Ik zie wel…

Slakinvasie.

Wat is de wereld klein! Bij de brug in Maasbracht staat de bestelauto met het logo: Dondersgoeie broodjes. Er staat een vriendelijke jongeman achter een geopend luikje. Hij verkoopt ook ijs. Twee bolletjes chocolade dan maar? Het is een beetje feest vandaag! Even later komt hij uit zijn auto en maken we een praatje. Ik vertel hem dat hij heel mooi woont daar aan de berghaven. 

Hij is verbaasd dat ik dat weet. Het weiland en het stukje land met de kool en de prei dat is ook van hem. Hij verteld dat hij er al twintig jaar woont en de boot kocht voor een schijntje. Die is nu veel meer waard maar hij wil er nooit meer weg zegt hij. Ligplaatsgeld kost er maar 400 euro per jaar. Hij leeft er als God in Frankrijk! Ik ben het helemaal met hem eens.

Zijn eerste vrouw wilde er niet meer wonen. Er volgde een scheiding. Toen is het wel moeilijk geweest... kiezen tussen vrouw of bootje...Ik vertel hem dat de vrouw niet van hem heeft gehouden maar meer van zichzelf. Van iemand houden is immers vooral geven en een ingelukkig mens daardoor krijgen. Nu heeft hij een nieuwe vrouw en een zoon. Vol trots verteld hij over het meest geweldige kind van deze aardbol. Ik weet waar hij het over heeft. Ik heb er ook zo een!

Bij de bank stopt een ouder sjiek echtpaar met dure fietsen. Beiden met een pantalon met de
vouw erin… Wat is de wereld klein!
Ze stappen zeer moeizaam van de fiets. Het is duidelijk dat ze geen fietsbroek uit de opruiming aanhebben. De prachtige truien zitten onder de snelbinder.

De mooie blouse en hemdje zijn wat smoezelig geworden. Ze kopen broodjes en blikjes fris voor een vermogen. Ach…..”Dondersgoed” moet ook verdienen. Ze vragen een beetje wanhopig de kortste weg naar Berg. Niet aan mij hoor, ik tel niet mee! Met mijn oud vest en mijn verzameling fietstassen.

Een man vraagt altijd eerst aan een man de weg. De heer Donders kijkt me al snel aan voor hulp.
Ik haal mijn wegenkaart voor de dag. Dan word ik pas interessant voor het sjiek echtpaar. “U moet terug naar de auto bij het veer in Berg,” vraag ik. De vrouw herkent me en lacht. Met fietskaart ben ik de moeite waard merk ik.

De meneer wil de kortste weg verteld hij kortaf. Nou dat is dezelfde weg weer terug hoor. Veertig kilometer of zoiets! Een kortere weg bestaat niet. De broodjes meneer bederft mijn grap door te vertellen dat het hooguit 30 kilometer is. Ik maak een lijstje van plaatsnamen waar ze doorheen moeten fietsen. Steeds langs de waterkant. Dan kom je vanzelf bij het veer in Berg.

 Ze stappen zeer moeizaam op hun fiets. Even later liggen de broodjes meneer en ik in een deuk van het lachen onder de tafel. Als ik vertel dat het sjiek echtpaar me geen blik waardig keurde in Berg. De broodjesmeneer heet Mark Donders zoiets had ik al verwacht. Dag! Tot de volgende keer… Ik besluit richting Echt te fietsen zes kilometer verder. Tussen Echt en Koningsbosch neem ik een pauze op een bank aan de bosrand. Ik zit er een stukje van de weg af. Er is nog water en een krentenbol. Half vijf. 69 kilometer op de teller. De kilometers beginnen te tellen. Ik beloof mezelf een cappuccino in Koningsbosch bij de kerk.

Ik zit er even later in mijn fietshemdje op het terras. De serveerster heeft de nieuwe herfst mode al aan. Een wijde knielange rok met grijzige banen. Knie lange leren laarzen en een zwarte trui met driekwart mouwen. Oh jee....ze moet wel kapot gaan van de hitte, maar wel eigentijds gekleed. September het seizoen van dwaze combinaties is weer begonnen. Mensen met T-shirt en korte broek naast een jasje met een bontkraag.

 Ik geniet van mensje kijken… De werkdag voorbij, komen er wat bouwvakkers naar de kroeg. Werkschoenen vol cement en stof. Een hele dikke meneer loopt naar de frituur en komt terug met een zak en wat blikjes bier. Misschien woont hij alleen en zit zo meteen voor de T.V. Je bent wat je eet. Dat geld ook voor deze dikke dame. Die stress eter is. Verder weer……. Schinveld Brunssum en onder aan de Toeristenweg moet ik echt van de fiets. Bijna 90 kilometer op de teller. Lopen! De pijn is niet te harden. Ik beloof mezelf een warm bad als ik thuis kom.

Het badwater kan zo in de wasmachine die ernaast staat. Een wasje draaien op daltarief. 

Een flinke kop courgette soep en de boterhammen die ik was vergeten, ze moeten ook op. Op de bank lekker warm onder een dekbed besluit ik mijn dag met een telefoongesprek met mijn zoon! Blije ma … die nergens meer mee zit en de hele wereld weer aankan na een geweldige fietsdag met een gouden randje! Dag kind van mij Welterusten!

 Annemiek