Mijmering 36 De tere plantjes mogen buiten, zevenblad ontmoedigen, versierde boterhammen, vloerkleed tas en een verhaaltje...

 Beste mensen,

Met je handen werken is een eenvoudig natuurlijk en efficiënt middel, om te herstellen en mensen in hun kracht te zetten.

Annemiek.

Mijmering 36 2025.

Vijftien graden in de vroege ochtend en voor mij is dat een uitstekende werktemperatuur.

 Steunend aan het looprek worden honderden woekerende zevenblad planten aan de grond weggetrokken. 

Ze staan in het stuk tuin, naast mijn frambozen veldje. 

De weggerukte planten ontmoedigd de wortels en geeft licht en lucht aan de frambozen
planten die daar tussen staan. 

In het frambozenveldje werd een paadje gecreëerd wat het plukken gemakkelijker zal maken.

Tip 2…Versierde boterham als lunch en soms volledige maaltijd met als basis pompoenpittenbrood en rucola uit de tuin.

Versierd met eetbare
bloemen, tomaat en komkommer. 

Een kom yoghurt met fruit na…

Tip 3… De blauwe regen tweemaal per jaar snoeien is aan te raden. 

Hoe dat te doen is zelfs met filmpje op Google te zien. 

Bij mij zijn jonge scheuten verweven met oud vermolmd hout waar de zaag in werd gezet. 

De jonge takken werden opgebonden met reepjes panty die niet in het hout snijden. 

Na het snoeien mesten en water geven, vooral bij droge periodes.

Tip 4… Voortgang bloementas van vloerkleed. Zonnig weer en komt de inspiratie. 

De dunne draden uit het vloerkleed worden als naaigaren gebruikt en nieuwe draden worden aan de oude geknoopt. 

De knoop aan de binnenkant weggewerkt.

Alle rafeltjes mogen niet verder rafelen en werden draden vastgelegd. 

Soms even pauzeren is noodzakelijk om te zien of het goed zal worden. 

Afgelopen maand had ik een lekke band op mijn fiets en de oude binnenband werd mee naar huis genomen.

De band werd in stroken geknipt en gevlochten. 

De vlecht werd op de tas gezet en als het niet bevalt kan die altijd nog eraf, 

hetzelfde met de strik. Hergebruik frietolie bracht een glansje…

Misschien is het net teveel en wordt een nachtje over geslapen.

Tot slot worden de hengsels aan de tas genaaid en dat gaat door alle lagen heen. 

Daar komen hamer en tang aan te pas. 

Inmiddels heb ik een megablaar maar oh zoveel voldoening.  

Tip 5… Half mei en de kans op nachtvorst minder. 

De courgetplanten mogen buiten maar nog in pot tot ze groot genoeg zijn, 

om in de volle grond  slakaanvallen aan te kunnen.

De winterviooltjes hebben hun laatste groeispurt gehad,

en werd de bak op de tuintafel leeggehaald. 

De viooltjes werden omgezet in de volle grond waar de laatste bloemen tot zaad mogen komen.

In de tuintafelbak kwam verse potgrond en de stekjes fuchsia die ik de winter door koesterde. 

Ze kunnen de nachten buiten nu wel aan. 

Weet je nog dat ik lobelia’s in reserve in een pot had? Die mogen rondom de fucksiaatjes gaan stralen.

De inmaak ketel kreeg drie kneuterige plantjes en de rest lobelia’s en hoe de vloerkleedtas zal worden? Ik ben er nog steeds niet uit…

Mijn leventje was even heftig met een ingreepje en verder zoeken naar de juiste ergonomische muis. 

Uiteindelijk werd die gevonden, mee geoefend en kan ik weer een tijd mijn mijmeringen delen…

Nog een verhaaltje? 

Fietsvakantie Zeeland dag drie.

Acht uur in de morgen hangt mijn dagelijkse handwasje aan de lijn. De was doe ik in het badwater, tijdens het badderen. Daar is niets mis mee. Even spoelen en op een lijntje onder het afdak. Donkere wolken aan de lucht. Er komt vandaag beslist regen. Mijn dichte schoenen aan en de fleece trui, een regenjas mee. Het is fris, zo vroeg in de morgen.

Deze vrouw gaat vandaag in gevecht met de wind, fietsen langs de Noordzee. Via Brouwershaven naar
Zonnemaire. Vandaar door naar Dreischor. Als het weer het toe laat. Er staat een flinke wind aan zee. Mijn flesjes water een boterham en de bekende appel in de fiets tas.

Om negen uur vijftien ben ik in het centrum van Brouwershaven. 9.5 kilometer op de teller.
Sjee Bee haar restaurantje is nog gesloten. Ik drink er graag een kop koffie. De eigenares is een leuk mens en we praten elk jaar weer bij. Dat was de bedoeling, maar haar terrasje is leeg en geen mens te zien…

Alle kroegen en koffie huizen zijn gesloten, alleen de gereformeerde kerk is open. Een gestage stroom overwegend in zwart geklede mensen verdwijnt achter de hoge deuren.
Aan de voeten van Jacob Cats [standbeeld] zit ik even op een bank.
Bij de vvv gaan de deuren open. Toerisme mag tijdens de zondag rust. Verder maar naar Zonnemaire…

11.00 uur… en ben ik in Dreischor aangeland waar ik naar het landbouw museum Goemanszorg wil gaan. Daar was ik al eens vlak voor sluitingstijd, en wil meer tijd doorbrengen voor zoiets moois als Zeelands verleden. Helaas is het museum om 12 uur pas open. Ik wandel wat door het prachtig dorpje. Er staat een meneer bij de kerk waar ik een praatje mee maak. Er is nergens een kop koffie te krijgen vertelt hij. Alleen bij hem thuis.

Er staat een bank voor zijn huis. Daar mag ik wel even zitten zegt hij terwijl hij binnen wat rommelt. Opeens verschijnt hij met een kop koffie en ik ben blij verrast…
Hij vertelt over het uitgestorven dorp op zondagochtend en we belanden in een boeiend gesprek over calvinisme de katholieke kerk het jodendom en de islam maar ook hoe graag hij in limburg vakantie viert. Mijn accent is hem zeer bekend.
Als hij weer in Limburg komt staat bij mij de koffie klaar, geef ik aan.

 Hij maakt nog een foto van me voor zijn huis op de bank en ik bekijk de kerk nog even. Drie ganzen bewaken de ingang. Wat een gesnater. Prachtig zijn ze.

 In het hart van het dorp heerst nog steeds zondagse vredigheid. Tegenover het museum maar afwachten op een bank tussen het groen. Mijn trui kan uit en ik ben twaalf achttien, dertig en vijftig tegelijk in die heerlijke landelijke sfeer.

Twaalf uur tien, gaan de poorten open van het erf van Goemanszorg. Eerst maar koffie op het terras met aardbeiengebak met slagroom. De serveerster woonde een tijd in Limburg vertelt ze me. Ze werkte in de Winselerhof. Haar man was er op dat moment eigenaar. Te hoog gegrepen bleek weldra. Bij de kassa zit een behulpzame vrouw die over het ontstaan van het museum vertelt. De volgende uren dwaal ik door Zeelands verleden.

Ik verbouw vlas en meekrap. Er is een film over hoe dat zo ging in vervlogen tijden. Veel oud gereedschap te bekijken. Het ging door vele handen, dat is duidelijk zichtbaar. Wat zou ik graag in die tijd hebben geleefd. De wasketel en het wasbord, de karnton en de melkemmers. Kar en paard. De ploeg waar paarden voor gespannen werden. Als ik buiten kom duurt het even om terug te keren naar de zondag in mei 2006.

De kruidentuin/moestuin is zeer de moeite waard, pure nostalgie met klimbonensteunen van lange takken en klein snoeihout als rijshout bij de erwtjesplanten.  Nog even op het terras waar inmiddels een gezellige drukte heerst.

Er zit een echtpaar uit Leiden en een stel uit het Westland. We praten wat met elkaar over de natuur en de vogels. Waar ze hun vakantie doorbrengen en de charme van alleen op vakantie.

De mevrouw van de kassa komt er ook bij zitten.
Als iedereen weg is vertelt ze me haar trieste verhaal van “de echtscheiding.”
Hoe ze boerin was op een boerderij en nu in het dorp in een klein huisje woont. Door de scheiding verloor ze even het contact met haar zoon die partij koos voor zijn vader.

Ja, zo gaat dat. Maar zonen worden volwassen en gaan beseffen dat ze geen partij hoeven te kiezen. Zijn vader blijft altijd zijn vader en zijn moeder altijd zijn moeder. Ook al wonen ze niet meer samen op de boerderij. Opeens schrikt de mevrouw dat ze me zoveel vertelde. Ik stel haar gerust… Dat doen wel meer mensen aan de laagdrempelige Annemiek.
Ze geeft me nog een folder over alle musea van het eiland. De zon schijnt nog steeds en in mijn bloesje fiets ik verder…

De tocht gaat dwars over Schouwen Duiveland langs akkers in vakken verdeeld en met slootjes afgezet waar knotwilgen langs staan. Geel bloeiend koolzaad, aardappelvelden en opkomend graan. Kilometers geen auto te zien. Hier en daar een boerderij door hoge bomen omringd de wind vangend bij storm.

Uiteindelijk kom ik uit bij Moriaanshoofd bij de molen.
Even verder verdwijn ik weer het natuur reservaat in. Maar drink eerst koffie bij schelphoek. Er staat een wagen, friet en worsten te koop maar ook koffie. Leve de senseo nou ja beter dan niets. Er zijn wat stoelen, ik rust even uit en drink mijn koffie.

Als ik thuis kom in de stacaravan ga ik eerst lekker in bad en doe mijn handwasje rondom mijn lijf. Waar is nu mijn wasbord?? Och ja, in Goemanszorg. 48 kilometer op de teller.

In badpak zit ik nog even op het terras van de caravan De druipende was onder het afdak…Koken hoef ik niet want de tocht eindigde bij de visboer.
Een boek en vroeg naar bed… Het was weer een superdag…
Annemiek.