donderdag 30 september 2021

Mijmering 76 Een mand met een afzakkend "broekje" het geld ligt op straat en de kinderen van Ahmed...

 Beste mensen,

Wanneer de sterken nooit hun tranen tonen

zullen de zwakken nog zwakker worden....

Annemiek.

 
Mijmering 76 2021.
 
Tip
Het geld ligt op straat oftewel bij de achteringang van je supermarkt waar je frituur olie voor recycling kan inleveren.  

Af en toe ga ik container diven en duik een
flacon op. Onder mijn oppot tafel staat altijd wel een voorraad om mijn “kunstwerkjes” waterafstotend te maken dus langer houdbaar. 

 De mand van wilde wingerd takken is al zeker tien jaar oud en gaat zolang mee door het jaarlijks olie badje voor de winter.
 
 
Dat betekend goed insoppen met olie zodat de takken doordrenkt zijn. 

Helaas lukt het me niet meer de mand van de muur te tillen maar daar heb ik een truuk op bedacht... 

Eerst werden de oude plantjes uit de mand gehaald en de bovenste laag aarde verwijderd. 


Daarna werd een ruime hergebruik plastic zak de mand als een “broek” aangetrokken tot bovenaan de ophanghaak.

Ruim olie soppend met een kwast werd het hengsel bewerkt zonder dat de muur vuil werd. 

Het teveel drupte in de zak. Gun het hout even de tijd om in te trekken voordat je de broek iets laat zakken.
 
De randen zijn aan de beurt rondom de bak en kwam een nieuwe laag potgrond erin waar viooltjes in werden gepland.

De “broek” zakte verder tot de onderste rand kon bewerkt en bleef nog even hangen tot gedrup en gedruip stopte. 

Tussen de viooltjes heb ik mos gelegd dat werd gewonnen
tussen de zomerbloeiers in de mandjes. 

Einde zomer... en worden de mandjes leeggemaakt.
 
De viooltjes kregen water en had de mand inmiddels weer een mooie donkere kleur. 

Een nieuwe ophang lus en strik werd gemaakt van een paar eindjes touw dat tegen de draad in wat losser werd gedraaid.

Door mijn lijf tegen de mand te drukken tegen de muur kon de ophang lus gemakkelijk worden verwisseld. 

Mijn ouwe legging en tuinshirt hebben nu ook een olie laag en gaan wellicht ook langer mee?
 
Tip 2
Met een zucht van tevredenheid ben ik aan Juul de kraanvogel begonnen die in de olie werd gezet...

Hij jammerde maar: “Ik ook, ik ook.” Als hij kon glimlachen had hij het gedaan met zijn loden snavel....na zijn olie badje. 

Het oude windscherm van hergebruik planken heb ik ook in de olie gezet. 


Aan een kant maar, en kwispel en kwast ik eerdaags weer verder. 

De schutting en poort van onbewerkt hout. De oude houten tuinstoel. 

De bielzen en de manden die daardoor langer meegaan... Gratis frietolie genoeg...en heeeeel veel zin.

Tip 3
Ratatouille in de herfst in beeld... zie foto's.
 
 
Mijn leventje...
Ahmed en zijn kinderen...

Tijd om in het kort weer te geven waarom het halen van de kinderen van Ahmed uit Somalië zo lang duurt. 

Toen we aan de actie begonnen en jullie goede gaven binnen rolden, konden we een advocaat betalen en bleek al snel dat Ahmed niet de juiste verblijfsvergunning had.
 
Ondanks dat Jemen en Somalië indertijd in oorlog waren, was dit bij aankomst Ahmed in Nederland nog niet door de
regering erkent. 

 Daardoor werd Ahmeds eerste aanvraag verblijfsvergunning afgewezen. 

Behandeling aanvraag duurde jaren en was Ahmed inmiddels gehuwd met Fatima waaruit een kind was geboren.  


Daardoor kreeg hij een tijdelijke verblijfsvergunning totdat zijn dochter 18 jaar zou zijn...

Inmiddels is de oorlog van de landen Somalië en Jemen wel erkent door de Nederlandse regering en kan de juiste verblijfsvergunning worden aangevraagd (verblijf onbepaalde tijd.) Dat nodig is om zijn kinderen een verblijf in Nederland te kunnen geven.
 
Ambtelijke molens malen traag en die van de IND nog trager zoals je leest. 

Terwijl de aanvraag van de juiste verblijfsvergunning (voor onbepaalde tijd) van Ahmed wordt behandeld werden de nodige stukken voor de kinderen in orde gemaakt. 

Dat kon door het geld dat binnen was gekomen.
 
Elk kind had voor de actie al een paspoort want Ahmed en Fatima spaarden hard en ontzegden zich veel. 

Hoe moeilijk is het de juiste stukken aangeleverd te krijgen...

Sommige kinderen werden in Jemen en de rest in Somalië geboren en voor ieder moest een geboortebewijs komen.

Verder gegevens van de biologische moeder, hoelang de
moeder van Ahmed al voor de kinderen zorgt en gegevens overlijden Ahmeds vader... 

Die bewijzen boven tafel krijgen is heel moeilijk in een land als Somalië/Jemen met gebrekkige burgerlijke stand. 

Een gemeentehuis is er niet en alles moet via/via aangevraagd en in de dichtstbijzijnde grote stad officieel gestempeld. 

Alles kost veel geld want al die handen waardoor het gaat moeten er iets aan verdienen...
 
Daarnaast kost de advocaat geld en kreeg een werk voorschot van 5000 euro. 


Dat bleek nodig en er kwam een factuur van beëdigde vertaling van alle stukken wat betreft geboortebewijzen en stukken overlijden enz... Bijna 1200 euro... 

Als je mee hebt geteld weet je dat ons nog ongeveer 3500,00 euro rest. Waarvan elke cent wordt bewaakt. 

We weten dat we tekort komen en Ahmed en Fatima zullen
lenen voor de tickets van de kinderen...
 
Verder wordt de oudste dochter van Ahmed in december 18 en wordt niet meer als kind gezien. 

De kinderen komen dan ook niet allemaal tegelijk. Eerst de jongsten en later de twee oudste kinderen. 

Je zal denken waarom Ahmeds hereniging gezin geld moet
kosten en al die duizenden het gratis door de staat betaald krijgen...
 
Doordat zijn eerste visum werd afgewezen kan en mag  hij de tweede poging zelf betalen. Dat is het financiële plaatje... en we geven NOOIT OP. Alleen al niet omdat al die mensen toch maar geld hebben gestort om dit mogelijk te maken...en er gebeurde meer...
 

Nu de beschrijving van de glorie groei van Ahmed en Fatima... De laatste keer dat ik over het echtpaar schreef zag het eruit dat Ahmed werk zou krijgen bij het bedrijf dat Selma zou starten...( de mevrouw waarvan we gezamenlijk de hond uit Colombia haalden)  Dat project kwam niet van de grond en werkt Ahmed nog steeds bij het Consuminderhuis als een van onze beste krachten.
 
We hebben hun huis aangepast en klaar gemaakt voor de kinderen. Zelfs kleding schoenen bedden jassen en wat dan ook ligt klaar. Ahmed en Fatima zijn volmaakt gelukkig omdat ze weten dat de kinderen zullen komen al duurt het lang. 


Ahmed is gezonder geworden en zijn migraine en maagpijn onder controle en hij eet beter en kwam een paar kilo is bij. Gisteren is hij geslaagd voor zijn rijbewijs (tweede poging) en staat de deur open voor werk.
 
Hij is zelfverzekerder geworden en beheerst de Nederlandse taal beter. Zijn begeleider van MOB (mens ontwikkelbedrijf) van de sociale dienst heeft een werkplek voor hem binnen gehaald bij ARRIVA waar hij in oktober aan het werk kan en na inwerk periode (een half jaar met behoud van uitkering) verder wordt opgeleid tot buschauffeur of treinconducteur. 


Hij wil vooral zelf werken voor zijn kinderen en dat gaat ook lukken... Hij wil vooral iets betekenen voor een land dat hem zo gastvrij heeft onthaalt.
 
Verder heb ik een tijdje niet geschreven over wat nu eenmaal kan gebeuren als mensen veel van elkaar houden en ook wel eens iets daarbij mis kan gaan... Nou jaaaaa mis. 

Ze zijn er erg blij mee en de jongste dochter van Ahmed en Fatima krijgt komende week of zo een zusje... Ik noem het bloemkooltje en als je de buik van Fatima ziet zal je wel weten waarom... 


Zelfs voor dit bedje werd plaatsgemaakt en ze is van harte welkom...al zal dit het laatste kind wel de hekkensluiter zijn...

 "Bloemkooltje" kan elk moment worden geboren en Fatima heeft tot afgelopen zaterdag gewerkt... 

Ze heeft inmiddels twee cm ontsluiting en de rest hoor je in een verslag ter plaatse van jullie schrijfster.

 Al zal ik niet bij de bevalling zijn mijn telefoon is altijd onder handbereik...

Fatima en Ahmed zijn gelukkig met het wicht en de rest van de kids ook... inclusief de kids in Somalië...die begin 2022 worden verwacht en hopelijk eerder. 

Dit hangt allemaal af van de IND en de snelheid waarin ze werken... Wettelijk gezien staat niets meer in de weg van de hereniging van een vader met zijn kinderen... Wij allemaal zijn ieder die daaraan meewerkten innig dankbaar... 
 
Annemiek