Mijmering eerste Kerstverhaal: Marijke...Ze had alleen herinneringen…Haar leven was al lang voorbij.

Beste mensen,

Iemand die weet wat je voelt en naast je gaat staan,

is een ster voor hen die het licht niet vinden....

Annemiek.

Met onderstaand kort verhaal start ik Kerstactie 2017. Marijke is een van de mensen die wij langdurig steunen. De professionele hulpverlening ontbreekt daarvoor tijd... Ervaringsdeskundige vrijwilligers hebben alle tijd....Marijke ging ten onder en kwam terug naar het licht......Zelf doen.... maar niet alleen!

Marijke.....

Ze had alleen herinneringen…Haar leven was al lang voorbij.

Marijke was zo gelukkig geweest, zo stralend juichend van geluk. Zingend op de fiets, de linnenuitzet die klaar lag en de meubels die waren gekocht. Ze hadden immers gespaard, Wim en zij…

Marijke kon nog wel wachten maar Wim zeker niet…. En ze wilde hem zo graag behagen en gelukkig maken. Het was heerlijk als zo iemand als Wim van je hield. Hij was vlot, knap, sterk en had een goede baan. Ze kon met hem voor de dag komen. Het verlangen naar elkaar en op eigen benen staan was groot…..

De bruiloft en de wittebroodsweken voorbij bleef het geluk voortduren in het kleine flatje driehoog op de hoek. De spaarpot die dikker werd en na drie jaar waagden Marij en Wim de stap. Ze kochten met een deel eigen geld en een hypotheek een pracht alleenstaand huis in het heuvelland.  De garage op straathoogte en een sierlijke trap naar de voordeur. Een huis voor een gezin. De ouders van Marijke ( ze was enigst kind) hadden een flinke gift gedaan en trokken de hulplijn door met raad en daad o.a. bij het opknappen van het huis. Toen moet het zijn begonnen….. de onvrede van Wim. Geen mens die het merkte, zeker Marijke niet. Die straalde van geluk en Wim was de laatste die dat geluk wilde verstoren….

Door al dat “eigen geld” waren de hypotheeklasten niet zo hoog en zou Marijke parttime kunnen gaan werken als zich gezinsuitbreiding zou aandienen. Alle vooraf uitgestippelde  dromen kwamen uit en Marijke raakte zwanger…. Marijkes ouders wisten het eerder dan Wim en daarna pas Wims ouders. De band met Wims ouders was niet zo hecht gebleken, misschien omdat ze financieel niet hadden bijgedragen aan het huis? Bij Marijkes familie was daar onvrede over,….Dat draag je dan uit (misschien onbewust) in ongepaste opmerkingen die op den duur schade aanrichten.

Wim was geen prater en hij leed in stilte…. Hij zweeg als zijn ouders werden beschimpt en schoonvader een nieuw tuinpad aanlegde zonder zijn toestemming te vragen. De heg die opeens eruit was toen Wim van zijn werk kwam. Hij zweeg toen zonder overleg de babykamer was gekocht door de schoonouders en totaal niet zijn smaak was. Weer eens het wit en goud dat steeds meer in het interieur kwam waar hij niet van hield. Als Wim met Marijke hierover sprak vertelde ze dat de ouders immers betaalden en wat kon je dan zeggen? Soms werd Marijke boos als hij zijn negatieve gevoelens uitsprak. Een neerbuigende boosheid leek het wel alsof hij te dom was om zoiets prachtigs als de relatie van haar en haar ouders te begrijpen. Alsof hij jaloers was, hij kende dit immers niet en zijn ouders woonden ver weg. Ze kwamen niet zo vaak maar hij hield van hen. Steeds meer werd Wim een onbelangrijke figurant in zijn eigen huwelijk. Het moest wel stuk gaan en het ging stuk….

Na de geboorte van hun zoon is het nooit meer goed gekomen. Het leek of Wim altijd te gast was in zijn eigen huis. De schoonouders pasten op de baby, wandelden ermee en leken altijd wel aanwezig. Ze kookten het eten, het huis en de tuin werden bijgehouden en Marijke leek het allemaal wel goed te vinden…. Wim droeg zijn salaris af en dat was het.

Wim had al een tijd uit eenzaamheid een internet contact met een lieve vrouw in de achterhoek waarmee hij Chatte. Ze maakte tijd voor hem om te luisteren. Hij had er wat vrije dagen mee doorgebracht terwijl Marijke dacht dat hij voor zijn werk weg moest. De klik was er direct geweest en op een dag is Wim met de noorderzon verdwenen…Hij kon overplaatsing krijgen van zijn werk.  Het kind zou hem niet missen want hij kreeg het amper te zien. Marijke gruwde al lang van seks en intimiteit was er al ook al tijden niet meer…. De ouders moesten maar bij haar in gaan wonen volgens Wim…en hij onttrok zijn salaris aan het “familieproject.”

De klap was gigantisch bij Marijke. De brokstukken van een liefde lagen aan haar voeten. Te laat gingen haar ogen open. De stille manier waarop Wim was gegaan…. De wetenschap dat ze zelf het geluk door haar vingers had laten glijden…Het front dat ze samen met haar ouders had gevormd. Ze dacht dat het wel geen vaart zou lopen met de onvrede van Wim. Ze had er geen aandacht aan besteed. Liefde moet je voeden telkens weer. Ze had haar ouders hun gang laten gaan en daardoor Wim in de steek gelaten en verloren. Hoe eenzaam moest hij zijn geweest…. En al die vernederende woorden die haar ouders over hem spraken nu hij weg was gegaan…. Ze kon het niet hebben, niet verdragen en Marijke sloot zich totaal ontredderd af…. Uren liep ze door het heuvelland proberend te begrijpen wanneer en waardoor ze Wim achter had gelaten. De liefde voor het huis, de trots, het uiterlijk vertoon was daarvoor in de plaats gekomen.  Dat was niet te vergelijken met de grote liefde van weleer. Het samenzijn… hun pril geluk was zo volmaakt geweest…dat besefte ze pas nu Wim was verdwenen. Herstel was onmogelijk en Marijke droeg voor 90% schuld…. Geld had een grote rol gespeeld, geld van haar ouders die daardoor in haar huis en haar huwelijk waren ingedrongen…. Wim was verdrongen en Marijke had dit toegestaan….

Hoe het verder ging? Het huis moest verkocht en er bleef een flinke restschuld want de huizenmarkt was ingestort. Marijke ging in een huurhuis wonen en als ze naar haar werk ging bracht ze haar zoon naar de peuterspeelplaats of naar haar ouders thuis waar ze hem weer ophaalde. Marijke werd eindelijk volwassen. Ze was niet boos op haar ouders, ze had zoveel toegelaten. Ze wilde voortaan haar zoon zelf opvoeden en verzorgen en zeker nooit meer van haar ouders financieel afhankelijk zijn. Hun geld in het huis was ook verdwenen en dat was Wim zijn schuld vonden zij. Marijke dacht daar anders over….

De dagelijkse strijd viel Marijke zwaar… huur en de vaste lasten moesten betaald. Er was beslag gelegd op haar salaris en ze leefde van 10% onder minima tot de schulden waren afgelost. Dan kon wel vijf jaar duren ( via het lange traject van de schuldsanering). Marijkes wereld werd klein. Haar werk en huishouding en spelen of wandelen met het kind. Als het maar geen geld kostte…Van Wim kwam taal noch teken en vele slapeloze nachten bracht Marijke door in herinneringen…..Ze wist dat hij zijn deel van de restschuld afbetaalde maar niet aandrong op een omgangsregeling met zijn zoon….

Sobere Kerst en verjaardagen met teveel cadeautjes voor het kind. Voor vriendinnen was ze te moe en de uiterste soberheid kon beter niet gezien worden. Schuldsanering maakt eenzaam. Er was altijd werk en volop zorgen, ze leefde alleen voor het kind, zichzelf alles ontzeggend. Voor hem was er goed voedsel en fruit, Marijke nam wel brood met goedkope kaas of jam…. In die tijd is ze vegetariër geworden…uit noodzaak. Achter haar huis kwam een moestuintje en dagenlang  bonen en sla eten was geen probleem. Het kind moest nieuwe schoenen en wilde bij judo, dat ging voor…De tandarts moest betaald van 50 euro leefgeld per week waar ze alles van moest doen. Altijd dat geld…en vragen bij haar ouders wilde Marijke niet. Nu bleven ze een beetje bozig op afstand omdat Marijke niet wilde dat ze bijdroegen in onderhoud van haar zoon. Wim deed dat ook niet en leek van de aardbodem verdwenen. Ze zou het wel alleen opknappen. Ze had niemand meer nodig…Ze zou nog zuiniger worden…. Alsof Marijke zichzelf straf had opgelegd en misschien was dat ook zo….

Marijke raapte in de schemering aardappels in bochten van akkers waar de machines niet goed konden komen. Het oude boodschappenwagentje achter zich aanslepend. Ze raapte lege flessen op de campings en zocht verloren geld op het PINKPOP terrein in de vroege ochtend na het evenement.  Er was een oudere man geweest die de hond uitliet en zomaar een praatje met haar maakte. Hij vertelde van zijn overleden vrouw en opeens had ze haar verhaal vertelt…. De meneer voelde zo eigen en was zeker 20 jaar ouder als het niet meer was…. De meneer had haar wel eens zien lopen met haar kind. Ze was zo stilletjes en hij vroeg zich af waar ze zo mee tobde… Hij wist waar ze woonde en had opeens voor haar deur gestaan….

Voortaan kwam de meneer elke zaterdag even gezellig op de koffie als het kind naar de judo was… Hij bracht altijd tassen vol boodschappen mee en toen de mixer stuk ging was er opeens een nieuwe geweest. Hij hielp zo graag en hij kon het missen vertelde hij. Soms gaf hij een zoen op haar wang en later veel meer. Hij zal wel gedacht hebben dat hij wel iets terug kon verwachten voor zijn geld. Zo zat de wereld immers in elkaar. Hij zal het wel goed hebben bedoeld. Marijke onderging zijn toenadering alsof het niets met haar te maken had. Haar leven was immers allang voorbij. Ze was door de liefste mens die er was in de steek gelaten en het was haar eigen schuld geweest….Als iemand nog plezier aan haar had en ze daardoor haar kind kon geven wat nodig was? Wat maakte het uit…als je zo levenloos bent van verdriet is je eigenwaarde verdwenen en niets meer belangrijk…

Als de oudere man tegen haar lichaam opdrong sloot Marijke zich af. Dan haalde ze herinneringen op met Wim… wat eens was geweest en nooit meer weerom zou komen….

Door de treurigheid die Marijke uitstraalde verloor ze uiteindelijk haar baan en kwam in de WW en de bijstand. Bijstand betekend eerst zes weken zonder geld en werd Marijke doorverwezen naar ons Consuminderhuis want we helpen direct en de voedselbank had wachttijden. Marijke…. een starre bijna doorzichtige vrouw in veel te grote kleren. Grote ogen waarin het licht was uitgegaan…er was niemand thuis….

Geestelijk leefde Marijke in leegte waar geen enkele emotie doordrong. Ze was zo moe… en verder niets meer. Geen toekomst en geen verleden. In dit grote niets wilde ze blijven… Ik ken die plek van bedwelmende leegte en noem die plek de “eeuwige kamperfoelie velden.” Als je er bent wil je er nooit meer vandaan en ben je die plek ontvlucht dan blijft altijd een stil verlangen om daarnaar terug te keren. Marijke leefde al niet meer en vegeteerde in dat laatste station voor de dood.  De liefde voor haar zoon was nog het enigste draadje naar het leven. Ze wist niet eens of het liefde was of alleen nog maar verantwoordelijkheidsgevoel…Als haar kind er niet was geweest zou Marijke zijn uitgestapt....

Het was een lange weg die Marijke is gegaan, van de stille leegte naar het licht. Een mens kan een lichamelijke  bijna doodervaring hebben maar ook geestelijk. Als verdriet veel verder reikt dan je kan verdragen en dat was Marijke overkomen…

Ik heb haar bij de hand genomen en haar aangeraakt. Ik verwoorde mijn gevoelens die ze herkende en de sluizen openden zich van jarenlang opgekropte tranen. Doodmoe moet ze na die huilbui zijn geweest maar de terugkeer naar het leven was ingeslagen…Marijke kan weer lachen en af en toe schitteren haar ogen....

Er is een gesprek geweest met Wim waarin veel werd uitgesproken. Hij ziet nu regelmatig zijn zoon en heeft nog twee dochtertjes gekregen met zijn nieuwe vrouw… en ze gunt hem heel intens zijn geluk….

Marijke leerde in de consuminderkring “meer doen met minder” niet alleen grip op geld maar ook op haar leven. Eenmaal per week krijgt Marijke een flinke bigshopper goed voedsel mee. Ze werkt in ons huis en daardoor ervaart ze de voedselgift niet vanuit een slachtofferrol. Ze heeft er immers voor gewerkt. Haar eigenwaarde en zelfvertrouwen stegen. Het contact met de oudere meneer heeft ze verbroken…Ze stelt doelen en tussendoelen voor haar toekomst en wil voor mensen iets betekenen.  Haar zoon is niet meer haar enige reden om verder te leven want haar leven is de moeite waard. Haar moeizaam volwassen worden en de levenservaring bracht veel bewustwording die ze wil doorgeven maar ze weet nog niet hoe. Ze geniet intens van elk seizoen vooral van oude verweerde bomen waarop in de lente weer jong blad zal groeien. Marijke is veel rustiger geworden en iets voller wat haar mooier maakt. Ze mag van zichzelf weer mooie kleertjes dragen die volop bij ons in de rekken hangen. Voor haar zoon natuurlijk ook. Ze is niet meer zo hard voor zichzelf. Als je van jezelf kan houden kan je houden van de medemens.

Marijke is mild en oordeelt niet. Ze kwam van een plek waar weinigen ongeschonden van terugkeren.

Ze betaald nog jaren haar schulden af via de schuldsanering. Marijke groeit langzaam maar zeker naar nog meer stabiliteit en een betaalde baan. In afwachting daarvan werkt ze nog bij ons consuminderhuis en heeft het zo karig dat ik ook haar en haar zoon met Kerst een lichtje wil aanreiken. Even geen zorgen over wat er op tafel zal komen….Ze is zich niet bewust dat er ook voor haar een pakje zal zijn. Dat zichzelf straffen zit er nog teveel in…. Dan zal ik mijn armen om haar heen slaan in verbondenheid en dankbaar zijn dat we beiden de kracht opbrachten terug te keren naar het leven…..om lotgenoten bij de hand te kunnen nemen…weg van een plek waar voor haar het leven al voorbij zou zijn geweest…..

Marijke en haar zoon behoren tot de vele gezinnen die ik wil bedenken met Kerst om even geen zorgen te hebben over wat er op tafel komt.……Wat blijheid strooien, ik kan het niet alleen….We starten met 120 gezinnen. Help jij meedragen? Van alle goede ingekochte gaven worden foto’s gemaakt en er blijft werkelijk helemaal niets aan de strijkstok hangen van wat jij misschien gaat geven.…

Mijn vriendin Sandra startte de Kerstactie met 50 euro. Ik sluit me daarbij aan.... Het eerste kaarsje brand in mijn advent stuk en vele kaarsjes in mijn hart.......

Onze bankrekening is: Rabobank: rek.nr: NL14RABO 0173658903 t.a.v. Consuminderhuis Parkstad in Landgraaf. Zet er maar kerstactie bij………

 

Annemiek