Lichtpuntjes van geluk
soms zijn ze heel groot in het kleine
je hoeft ze niet te zoeken
je kunt ze ook zijn…
Annemiek
Mijmering 86 2025
Tip…Ik
doe niet mee aan de feestdagen run en blijf in december ver van de supermarkt… In
november kijk ik al uit naar de december stilte. Hoe die zal zijn? Sabbatical
time…
Wintervoorraad…Vanaf
begin november start ik met extra voorraden aanleggen van
houdbare
boodschappen. Mensen die Kerst uitgebreid vieren met veel cadeautjes en
Kerstdineetjes zouden dat ook kunnen doen. Dan heb je daar alvast geen omkijken
meer naar…
regen/sneeuw. Ik hoef er niet uit, als ik niet wil.
Tip 2…Er zijn nog wat bakjes met deksel die schoon werden gemaakt. Daar gaat de voorraad in die niet in de kasten past.
De bakjes kan ik stapelen
in een hoekje achter de kast en doe voorlopig of ik ze niet heb…In de schuur
spaar ik reserve zonnebloemolie in een doos.
Bij
het oogsten van topinamboer worden de dikke knollen uit
de wortelkluit geplukt en komt de wortelkluit met de kleintjes eraan weer in
het pootgat. Die mogen verder groeien.
Tip
3… Wat kan je veel met een zak spinazie.
Een
klontje boter smelten met ongeveer evenveel bloem omroeren.
Een
scheut melk toevoegen en eventueel iets kookvocht van de
spaghetti.
Een stukje gorgonzola daarin
smelten en hoeft verder geen zout of peper erbij.
Mijn
leventje… Zaterdag was ik met Petra en Hub naar theater Landgraaf.
Een klein knus zaaltje waar Julia Kolovertnykh uit Odessa (Oekraïne) “a
nite whit Amy” verzorgde. Ze werd begeleid door een orkest van ras muzikanten uit België…
Er was geen zitgelegenheid en waren vooraf drie stoelen voor ons geregeld vlakbij het podium tegen een muurtje.
Een film over Amy Winehouse (ze is veel te jong gestorven) hadden we een half jaar eerder bekeken in theater Kerkrade.
Nu wordt het stiller op het hofje. De vogeltjes taart wordt elke dag voorzien van fijn zaad en zonnebloempitten.
Roodborstjes en vele kleine vogels komen aanvliegen om te smikkelen. Steeds weer de Vlaamse gaai die ik Joop heb genoemd. Van hem/haar lukt het maar niet een foto te maken.
Zelfs Petra lukt het niet. Door de kersenboom en
de oude sering duikelt Jeanke de eekhoorn die toch wel eens winterslaap zal
gaan houden.… Mijn Floortje rust onder bloeiende plantjes in de border. De
eerste winter zonder haar…
Feesten doe je naar behoefte die
steeds veranderd door de jaren heen…
De Kerstbomen in mijn huis van lang geleden, waren altijd echt, groot en met kluit. Ik haalde ze meestal samen met de kinderen bij een boerderij in Waubach en werd het gevaarte bovenop mijn auto gebonden of in de kofferbak die open bleef.
Thuis gekomen bleek de boom altijd hoger dan de woonkamer en
moest een stuk top afgezaagd.
De boom kwam in een cementkuip en werd rechtop gehouden door
grote keien ( de zogenaamde kinderkopjes.)
Emmers vol water kwamen in die kuip en bleef de boom tot na driekoningen staan. De lichtjes kwamen het eerste erin en daarna de piek. De kinderen hielpen met versieren en door alle jaren heen bleven we bij rode ballen en strikken.
Een rood kleed werd om de cementkuip gedrapeerd en het rood
in schakeringen van skimmia rood tot hulstbesjes rood kwam terug in de
Kerststukken op tafel.
Enige jaren later werd de boom op 2e Kerstdag al
buiten gegooid maar altijd ergens in de tuin ingegraven…in de armen van ma
natuur, die moest er verder maar voor zorgen. Vele bomen zijn weer aangegaan en
na het tweede jaar toch gestorven. Tweemaal mijn huis in en uit gesleept was
teveel.
Terug
naar Kerst…Er waren vele Kerstdiners waar meestal mijn jongste broer
met gezin bij aanzat. Schoonzus kon niet goed koken, dus ging het gezin altijd
uit eten…Later in restaurants waar ik nooit aan meedeed…
Vervolgens waren tientallen jaren de laatste zes weken van
het jaar een run om voor gezinnen in nood vele boodschappen te kunnen kopen
waar ze vanaf 24 december tot begin januari van konden leven. Jullie kennen
mijn Kerstacties nog wel…Kerstavond was ik afgepeigerd en trok me terug in mijn
huis en hofje. Uitrusten en de stilte genieten in mijn winterwollenwoonmantel…
Met mijn inmiddels volwassen zoon (als hij al aanwezig was en in de stemming) een
wandeling door de hei, waar we steevast verdwaalden.
De jaren dat hij in Amerika doorbracht was er een moment op
skype… Kerstdagen bleven stiltedagen met een snee Kerststol en echte koffie met
de hand gezet. Een boek en een portje.
Het ene glaasje port op zaterdagavonden en met kerst is er
ook afgegaan, nadat ik zo lelijk ben gevallen en mijn heup brak… De laatste
fles staat al een jaar gesloten in de kast en zal ik doorgeven…
Feesten
doe je naar behoefte en alles wat me tegenwoordig blij maakt is gratis en niet
te koop…
Toen ze ging kijken of de klein/bloemige zonnebloem soms ook knollen had hadden
we veel plezier… Ze was verbaasd dat zaad in de verdroogde bloemen zat. De
bloemen liggen nu op een dienblad bovenop een hoge kast… We hebben de kas nog
ontmanteld… De winter mag over de aardbeienplanten hossen…
Toen ik haar af probeerde te leiden met vragen
over de renovatie van hun huis, vond ze hun blauwe voordeur het mooist. Die had
zij uitgekozen… De buurman heeft een groene vertelde ze, en daar hield ze niet
van… Ze is nu vier vertelde ze en gaat naar school met haar grote zus Suaad. Ze
heeft ook al twee vriendinnetjes maar die wisten nog niet waar het huis van “mijn
moeder” met de blauwe deur was… Dat komt nog… Of ze ook een nieuw dak hadden?
Ze ging persoonlijk kijken en stoof weer de tuin in…zonder jas…
Annemiek.
