Hoe donker de nacht ook mag zijn.
Er is altijd nog licht van de sterren.
met als je geluk hebt,
een liefdevolle stem van ver...
dichtbij...
Annemiek
Mijmering 28 2021.
Tip.
April doet nog steeds wat hij wil en gooit sneeuwvlokken
tot een laag van 40 cm over mijn hofje, het straatje en het plein maar NIET in
Amsterdam hoorde ik zojuist aan de telefoon.
sneeuwmanteltje evenals de bloemen in de knop van de sering.
Op de vensterbank in de woonkamer staan de jonge paprikaatjes en de
peper en voorbij het raam ligt een dijk van sneeuw.
De vorst aan de grond valt wel
mee... het is zo voorbij al heb ik wel de vogels bijgevoerd in het vogelhuisje.
Dat doe ik tegenwoordig met een schepje met lange steel van het oude lepelrek om
mijn onwillige arm te verlengen.
Geen zin om te koken of energie ontbreekt betekend voor
mij altijd nog wel iets
broddelen wat weinig tijd kost en niet moeilijk is...
broddelen wat weinig tijd kost en niet moeilijk is...
Tomaten met uien in de wok op het menu. Een gesnipperde ui fruiten en enkele
tomaten in stukken erbij bakken.
Goei eten gooi je niet weg.... Halverwege bedenk ik opeens dat een hoopje rijst
erdoor wel lekker zou zijn...
Daarvoor heb ik ingevroren porties rijst en
voilà... zo erbij... ontdooit en warm en geeft de rijst meer body aan het
gerecht... 
Tip 3
Ik verwacht bezoek en de hulp komt op dezelfde dag. Dan
kan je drie pakken koekjes kopen of gebak...
Ik heb niet voor niets peren op de
markt gekocht voor peanuts.
Waarom zo vroeg?
In de vroege ochtend kan ik het meest en bak en kook
ik meestal in de vroege ochtend...
Het is gewoon even je dagschema wijzigen om
te voorkomen dat je laat in de middag uitgeblust maar niets meer kookt...
is puur nostalgie.
Al
prak ik tweemaal per dag warm... in Tunesië geleerd van Saida en Saloa en de
aardappel voorgoed als hoofdbestanddeel uit het menu gewist.
Ingrediënten perencake
250 gram blue band margarine of roomboter
250 gram suiker (ik nam 225 gram)
5 dikke eieren
cakemeel of zelfrijzend bakmeel
light abrikozenjam of
zelfgemaakte pompoen marmelade (zijn we aan het
opmaken)
springvorm
Werkwijze:
De boter of margarine op kamertemperatuur met de suiker
romig kloppen met de mixer. Een voor een de eieren erbij.
Je kan ook minder
eieren nemen en voor elk ei dat je niet nam een eetlepel melk.
Nou jaaaa van grof beslag en brood en zo... Cakemeel (kon
ik niet meer vinden, of zal nog in het schap in de supermarkt staan).
Met zelfrijzend bakmeel kan ook tot het beslag zo dik is dat de houten lepel er
rechtop in blijft staan....
Het beslag in een ingevette springvorm scheppen. De vorm
had ik met roomboter ingevet en met bloem bestrooid. Mijn cake is dan ook
met roomboter bereid!
De peren heb ik met de dunschiller
geschild en gehalveerd. Omdat anderen ervan moeten eten heb ik het klokhuis maar
verwijderd.
alleen vergeten de ruggetjes in te snijden... Concentratie storing.
Ik heb trouwens de
naam van de perencake moeten bijstellen. Ze zijn met z’n allen in het beslag
verdronken en heet de cake verdronken peren cake.
maar de smaak was gelijk.
Manuela de hulp was er zo gek op dat ze twee stukken
soldaat heeft gemaakt en ik nog een stuk voor thuis heb meegegeven.
niets van heb gekregen... maar is niet zo.
Tip 4
Zomerse courgette soep met een winterse twist
Ingrediënten:
3 courgettes
1 wortel
1 paprika
2 bouillonblokken
takje lavas
knoflookstengels
daslook
aardappel of topinamboer.
mijn groentebult van de markt. Ha... met het pak sneeuw kan een stevig soepje wel.
Als vanzelf komt het idee van een zomers soepje aangevuld met
winterse ingrediënten.
Mee
roerbakken en afblussen met 1 liter water. De courgettes wassen en in stukken
gesneden toevoegen. Alles aan de kook brengen en heb ik nog een wortel in kleine
stukjes toegevoegd.
sneeuwdeken heb opgegraven.
Gewassen geschild en in blokjes gesneden heb ik ze
bij de soep gekieperd.
In de kruidentuin stak een topje lavas boven het dekje
uit en de daslook heb ik moeten zoeken in een lawine sneeuw.
lekker is mijn soepje geworden.
Zo’n
schoonheid pureer je niet en eet je kokend heet met beetgare groenten op een
winterse dag in april....
Tip 5
Verder zijn er vele tips en truuks die ik inmiddels allemaal ken en
zal ik op een rijtje zetten.... als ik ze niet vergeet.
De klus direct afmaken waaraan je begon. Hoe klein die
klus ook is. Als je eraf gaat blijft het liggen.
Klaarleggen wat je de volgende dag aan moet en minder
kleding in je kast betekend gemakkelijker kunnen kiezen.
Op een vaste plek (bij mij op de eetkamertafel) wat morgen
mee in de (werk)tas moet.
hoofd en brengt magneetplekken waar troep zich verzameld.
Ontspullen! Hoe leger je huis hoe gemakkelijker bij te
houden en overzichtelijker.
Boodschappenlijstje in de keuken bij de hand en direct
opschrijven wat je mist of bijna op is.
Zeker eenmaal per week met tijdmanagement de klussen
aanpakken die bleven liggen.
Een schema huishoudelijk werk opstellen.
Maak maar een dagelijks, wekelijks en kwartaalschema en
hang ergens overzichtelijk op.
Eenmaal per week evalueren of de afgelopen week vloeiend
verliep of iets veranderen moet.
Mijn leventje...
Ik vind van alles uit om de uitvallen te omzeilen. Op de
fiets stappen doe ik tegenwoordig op een aparte manier nu mijn linkerbeen me
niet meer dragen kan.
Daarmee vang ik het gewicht van mijn lijf op terwijl ik ruim de tijd kan nemen om mijn rechterbeen op het pedaal te krijgen.
Daarmee kan alles opgevangen worden en zit ik op de
fiets. Omdat het een driewieler is hoef ik nergens meer van de fiets af...alleen
bij aankomst. Ha.... daarmee kan ik een zomer langer fietsen lijkt me zo...
Soms wil ik met de logistiek mee bij speciale sponsors en
in de vrachtwagen komen kan met een truukje... Meestal is dat in de middag en
moet ik met mijn handen mijn linkerbeen op de onderste treeplank zetten.
Bas die al in de vrachtwagen zit
sleurt me verder aan mijn jas de vrachtwagen in. Afgelopen week had ik mijn
zomerjas aan en had hij een stuk vel ertussen en schreeuw ik moord en brand.
Gewoon aanstellerij...
We schreeuwen en lachen heel wat af in die vrachtwagen en de mannen
doen alsof ze een dik kakhuis hebben in de elitebuurt waar we steeds doorrijden
en overleggen met elkaar of ze het verkopen of gaan verbouwen of een tuinman
moet komen.
Er wordt veel pret gemaakt...Vrouwelijk schoon wordt bekritiseerd en
automerken en als ze voorbij het huis van ene meneer Rob komen schreeuwen we
alle drie of hij de krik al heeft gevonden...
Daar zit een verhaal achter maar
zal ik jullie besparen... Als de mannen teveel vrouwelijk schoon bekritiseren
naar mijn zin begin ik hun eigen onvolkomenheden grof te benoemen en worden ze
wel stiller....
Hoe ik uit die vrachtwagen kom? Als tarzan glijdend aan die
sjaal zo van de stoel langs de treden op het plein...
In het kader van mijn project Ahmed en zijn
kinderen
volgt weer een stukje van het beloofde verhaal van
Fatima.
Waar zijn we gebleven? Zie mijmering 27 laatste
alinea...
Trouwen wilde ze nooit
meer en ik kan het me voorstellen want ik heb haar eerste man nog gekend... en
toen.... kwam Ahmed bij haar ouders op bezoek. Haar speelkameraadje uit haar
jeugd in Somalië... Een kind van moeders vriendin... Ze moet toen ergens
stilletjes in een hoekje van de kamer hebben gezeten en zochten haar ogen steeds
weer zijn gestalte, zijn gezicht en zijn ogen.... en ook dat kan ik me zo heel
goed voorstellen...
Ahmed zag deze bewondering niet. Hij was vol van gemis van zijn kinderen en zijn ouders. Elke keer als ze over hen spraken was de oorlog aanwezig in het fijne huis
van het warm gezin. Ahmed bleef broodmager en werd hij in weekends uitgenodigd... Het asielzoekerscentrum kon daar niet tegenop. Ahmed is overal een welkome gast, hij is altijd bezig en geen enkel werk is hem
teveel. Dat moet in die tijd ook al zijn geweest.
Ik heb hem leren kennen als iemand die van niets iets
maakt. Elk plankje of boutje wordt bewaard en weet hij al waar het voor dienen
kan. Hij kookt evengoed dan menige vrouw. Ahmed draait een was, werkt een hoop strijk weg of maakt op de naaimachine voor ieder gezinslid een
pyjamabroek en mutsen niet te vergeten...
Ik dwaal af... Ahmed is dol op
kinderen en de dochters van Fatima kwamen tijdens die weekend natuurlijk ook bij
hun oma in huis.
Hoe kon zij wegblijven van deze man....Kinderen brengen vreugde
en bij het spelen met hen moeten zijn ogen beslist richting hun moeder zijn
gegaan...
Daar ontmoette hij ogen waar sterretjes in blonken... voor hem, van
een gezichtje waarvan liefde hem toelachte. Als kind hadden ze samen
gespeeld... Fatima die inmiddels een mooie volwassen vrouw was geworden en al
een tijd weer alleen.
Dat heeft hij heel lang niet beseft en moest even indalen
bij Ahmed. Liefde nog kunnen en willen toelaten is zoiets als opnieuw geboren
worden.
Elke minuut aan elkaar denken en dichterbij elkaar komen gebeurde door
de telefoon. Als de kinderen van Fatima sliepen belden ze elkaar op en bloeide
hun liefde op in avonden samenzijn die tot in de nacht uitliepen. Dat heeft in
die tijd niemand geweten... ze moesten zelf nog wennen en groeien naar voor
ieder een tweede huwelijk.
Een Nederlander zou allang door de achterdeur zijn
binnen gekomen of ergens samen uit eten geweest... zo werkt het niet in deze
cultuur hoe verwesterst Fatima ook was geworden.
Uiteindelijk heeft Ahmed bij de vader van Fatima om haar
hand gevraagd en kwam hun telefonische romance uit. Ik kan me voorstellen hoe ze
toen naar elkaar hebben gekeken. Die blik vol liefde die ik van ze ken... de
zorg voor elkaar en het geluk elkaar te hebben en nooit meer alleen zijn in de
stormen van het leven.... 
Ik kan zo genieten van de
aanblik van hun liefde. De zorgzame melancholieke man met zijn mooie
intelligente vrouw waarvan hij veel kon leren... ook al omdat ze veel eerder in
Nederland kwam... De wederzijdse ouders gaven toestemming en werd getrouwd voor
de imam die voor deze plechtige gebeurtenis bij de ouders van Fatima thuis kwam.
Er was een feest en stond zijn koffertje in de gang van Fatima’s huis aan de
overkant van de straat waar de huwelijksnacht zou plaatsvinden. De
wittebroodsweken hebben een weekend geduurd want Ahmed moest zich op maandag
weer in het asielzoekerscentrum melden.
Wordt vervolgt en op de foto zien jullie het gevolg van
die weekend liefde... en de zorgzaamheid van Ahmed o.a. in de keuken. Als het
gezin aan tafel zit, kijkt hij toe dat iedereen genoeg krijgt en nog wat meer
en blijft zijn bord leeg en eet hij later wel een restje uit de koelkast weet
ik.
Aan tafel kan hij niet eten en gaan zijn gedachten naar zijn kinderen ver
weg die erbij horen en in heel andere omstandigheden leven. Zo veraf en zo
dichtbij... en zo schrijnend het verschil... https://getfunded.nl/campagne/15322-ahmed-en-zijn-kinderen
We werken eraan en van 500 euro van wat binnen kwam is de
advocaat betaald die de uittreksels van geboorteregisters en kopie paspoorten
officieel moet indienen bij de I.N.D. In het kader van gezinshereniging...Het
geld voor de tickets is nog niet bij elkaar en hoop doet leven....
Het verhaal van Fatima wordt vervolgt... in volgende
mijmering.
Annemiek
