We schrijven het jaar 1978 als Selma (16) haar tweede zelfdodingspoging onderneemt. Als achtjarig meisje werd de eerste poging als een ongelukje gezien en poging twee werd serieus genomen. Selma is dan ook niet haar echte naam omdat haar familie nogal bekend is en veel aanzien heeft. Haar vader (een Rotterdammer) leerde haar moeder kennen (uit Groningen) tijdens hun werk in Militaire dienst.
Het stel trouwde en verhuisde naar de Nederlandse Antillen waar meneer een constructiebedrijf startte dat een schot in de roos bleek te zijn. Het stel kreeg 5 kinderen. Vier zonen en een nakomertje (Selma.) Tussen de zonen en Selma zat 12 jaar leeftijdsverschil. Door het bedrijf was er nooit tijd voor de kinderen en twee van de vier jongens maakten daar gebruik van door hun zusje vanaf haar zesde tot haar zestiende jaar te misbruiken. De enigste bevrijding was de dood moet het kind hebben gedacht…
Vader was al een tijd ziek toen door Selma’s tweede zelfdodingspoging het familiedrama boven water kwam. Zo werd het gezien… een smet…dat in de doofpot moest. Zeker toen vader korte tijd daarna overleed en het bedrijf door de zonen werd voortgezet. In vroeger eeuwen werd het slachtoffer in een klooster geplaatst voor de rest van haar leven en het klooster financieel ondersteund.
Anno 1978 ging dat anders... De weduwe nam het rigoureuze besluit Selma naar een kostschool in Ney York te sturen. Er was geld genoeg… Selma werd niet eens gebracht en als een pakketje op het vliegtuig gezet. Het gevoel was dubbel… Selma wilde alleen nog maar weg van het misbruik en de moeder die daarvan had geweten…Het dood eenzame kind werd in luxe gezet…wellicht om schuld af te kopen? Selma kreeg nog een auto toen ze 18 werd. Daarna werden ook de financiële familiebanden verbroken en Selma voor altijd doodgezwegen…
Selma behield haar Nederlandse nationaliteit... ze trouwde
nooit en kreeg bewust twee kinderen. Selma werd BOM moeder. De kinderen zijn
van dezelfde sperma donor en ze werden allebei in Nederland geboren om de Nederlandse
nationaliteit te krijgen die hun moeder zo zeer koesterde. Daar zorgde Selma wel voor tijdens
haar omzwervingen over de aardbol… Altijd onderweg en nergens thuis omdat thuis
komen haar was ontzegd misschien?
Voorjaar 2020…
Selma haar zoon woonde in Aruba en was ondanks zijn jonge
leeftijd (21) bartender (met flair) zoals ze dat daar noemen. Oftewel
mixologist, een meneer die cocktails maakt en gooit met shakers en wat al niet.
Daarnaast was hij de eindverantwoordelijke van de bar van het betere soort hotel
restaurant waarin hij werkte…
Selma’s dochter (34) woont in Sint Maarten en heeft daar
een horeca bedrijf dat door gevolgen corona inmiddels op kiepen staat.
Selma heeft haar zoon en dochter op een manier opgevoed die je zelden ziet. Het zijn wereldburgers net als Selma… en dat heeft een oorzaak…
Selma werkte begin 2020 al twee jaar in Colombia als
projectontwikkelaar. De eerste anderhalf jaar aan twee bedrijfjes met productie van micro green. De bedrijfjes
waren opgestart en werken al zelfstandig. Het bijbehorende resort (hotel) was aan
de beurt en zou geheel zelfvoorzienend worden met biologische moestuinen en de
micro green bedrijfjes. De kers op de taart zou een reuzenrad worden in de
stromende rivier waardoor stroom werd opgewekt. Selma was op dat moment bezig
met fase twee…de biologische moestuin van het resort.
Het was voorheen een local resort in de jungle en werd bezocht door mensen uit Colombia die even tot rust willen komen. De planning was dat het resort meer bekendheid zou krijgen als het af was.…
Misschien wel wereld wijd maar zeker in Europa. Het project zou vele banen opleveren zowel in als rondom het resort en de bijbehorende bedrijfjes (micro green) plus de biologische moestuinen. Een “goed voor de aarde” project waarvan Selma de leiding had…
Zo was het geweest tot 12 maart 2020 toen Selma in
Colombia in het vliegtuig stapte richting Aruba voor een vijfdaags bezoek aan
haar zoon. Het waren vreemde tijden en Selma voorzag de corona pandemie. Ze
wilde weten of haar zoon zijn zaken goed op orde had en overleg plegen voor de
nieuwe tijd met misschien wel Lock down.
De 17e maart namen ze afscheid van elkaar en ging de zoon naar zijn werk en Selma naar the airport…
Wat geen mens toen al had verwachte gebeurde… Colombia
gooide twee uur voor het geplande vertrek van “Selma’s vliegtuig” de grenzen
dicht… Niemand kwam er nog in en alle vluchten naar Colombia gecanceld…. Selma
met haar Nederlandse nationaliteit was en is een buitenlander in Colombia
ondanks haar project en woonadres…
Selma belde haar zoon en beiden hebben in zijn studio van 25 vierkante meter de lock down in Aruba uitgezeten. Veel gesprekken en maanden verder werd besloten dichterbij hun thuisland Nederland te komen om Selma’s ervaring in te zetten in green food projecten, zelfvoorzienend en duurzaamheid. Selma was altijd al van plan eens terug te gaan naar haar vaderland waaruit ze onterecht en wreed door familie was verbannen. Was nu die tijd wellicht aangebroken? Een vingerwijzing van het lot?
Haar woonplek in Colombia was leeg geroofd. Haar geliefde
honden liepen een tijd verwilderd rond waarna ze door een gezin werden
opgevangen na telefonisch contact van Selma en maandelijks een bedrag voor voer
werd overgemaakt. Haar resort project lag stil en het was de vraag of dat ooit nog
opgestart zou worden…
13 juli 2020: Selma en haar zoon zaten allebei in het
eerste KLM toestel dat na de Lock down naar Europa vloog. Nee niet naar
Nederland, daar hadden ze (nog) geen werk gevonden maar al een beetje dichterbij.
Internet wereldwijd had een sollicitatie opgeleverd en beiden waren aangenomen in Spanje even buiten
Santiago de Compostella bij een project zwerfhonden.
Een aantal mensen (Engelse nationaliteit) in een uitgewoond landhuis… Na bemiddeling zou elk dier een goede plek in Europa krijgen. Het project bestond al twee jaar en de dieren leefden binnenshuis… 20 katten en 24 honden in ondragelijke stank want kennels ontbraken en de honden werden amper uitgelaten. Selma zou als projectontwikkelaar een nieuwe opvang opzetten met kennels en een restaurantje voor bezoekers. Van haar zoon werd verwacht dat hij de dieren verzorgde, de kamers uitmestte en ergens daartussen wonen...
De afspraak was voor minimumloon. Bij aankomst bleek het
project in financiële problemen en Selma zou 100 en haar zoon 50 euro per week krijgen.
Om daar iets van over te houden voor hun toekomstplannen was onmogelijk. Ze
hebben 10 dagen in dat huis vol ellende doorgebracht en kregen de indruk dat
het project al ongeveer ten ziele was en zij als laatste “redmiddel” waren
gebruikt.
Selma en haar zoon hadden op dat moment nog 200 euro en hebben twee bus tickets (160 euro) naar Brussel genomen. In Brussel aangekomen namen ze zonder oponthoud de trein naar Maastricht Elke euro werd gebruikt voor de “thuisreis”… Ik zie ze zo voor me op het station in Maastricht staan….totaal berooid maar toch zo rijk… eindelijk thuis op vaderlandse bodem…en het was fantastisch.
Wat doe je dan…de twee zijn uitgeput, elkaar aanmoedigend
naar het politiebureau gelopen. Mensen als Selma overleggen dan met de politie waar
ze tijdelijk onderdak kunnen krijgen tot ze werk hadden. Na wat heen er weer
gebel en een dossier opzetten werden ze naar een klein motelletje gebracht.
Daar mochten ze gratis een nacht blijven. De warme douche, de bedden en zelfs
de broodmaaltijd waren een geschenk van de Goden… nou ja van de Nederlandse
overheid…
Een dag later zaten Selma en haar zoon in sociaal pension Heugderlicht (Levanto) in Landgraaf. Wat waren ze dankbaar voor het dak boven hun hoofd, de bedden en de maaltijden tot ze weer op eigen benen konden staan…. Ik hoop dat Selma toen ook al besefte dat haar rijkdom ligt in kennis levenservaring en daadkracht. Mensen als zij worden niet afgeremd door geijkte patronen van “hoe het hoort...”
Het zijn meestal de beschadigde mensen die overleven
oftewel na elke doodsmak weer overeind komen en verder gaan… Ze begreep niet
waarom… en heb ik haar vanmorgen antwoord daarop kunnen geven. Vanaf het moment
dat ze als een gebrandmerkt kind van 16 werd weggestuurd heeft Selma de familie
en de hele wereld willen bewijzen dat ze WEL iets waard is. * Vanuit die bron put ze steeds weer
opnieuw kracht en vechtlust. Overleven zal ze nooit meer kwijtraken weet ik…
Selma en haar zoon waren constant bezig met werk zoeken. De zoon vond wisselend werk in de horeca wat niet meeviel in corona tijd. Ze namen alle werk aan wat resulteerde in peren en appels plukken ergens rondom Ulestraten of zo. Hoe kom je daar… Het fruitbedrijf dat anoniem wil blijven nodigde Selma uit voor een gesprek en gebeurde een wondertje… “De boer” zoals Selma hem noemt had zijn hart op de goede plaats, er was een klik en zorgde meneer voor een tweedehands scootertje waarop de twee naar het werk reden. Afbetalen kon wel van het loon.
Te weinig kleding bracht hen bij Consuminderhuis Parkstad
Landgraaf en daarna bij ons CMP Molenberg.
Selma en ik herkenden elkaar. Ik zag een krachtige ouder
wordende vrouw die overleefde en ik kon haar doen en laten al uittekenen alsof
ik in de berm van haar levensweg had gestaan. Zo herkenbaar voor mij… Wat
hebben we vaak samen gelachen om haar manier van overleven. Dat deel ligt
inmiddels achter mij… Ik ben dan ook tien jaar ouder en verder op de weg van beschadigde
zielen…
Voor wat hoort wat was heel gewoon voor Selma en kwam ze bij het consuminderhuis bergen werk verzetten…dacht ze. Om te beginnen in de catering wat gewoon koffie zetten betekend en de afwas doen. De keuken aan kant en de plee. Ze draaide haar hand er niet voor om maar het was te weinig werk voor een straaljager als Selma. In een onbewaakt moment ruimde ze de keukenkasten op en kwam ons feestservies in de weggeef ruimte terecht zodat we nu geen taartbordjes meer hebben.
Ik lachte me kapot als zoonlief op de scooter met moeder
achterop het plein opvloog en toen we haar inboedel begonnen te reserveren brak
ze… Ik herkende de eerste tekens van PTSS en hoopte dat Selma dit zichzelf zou
toestaan. Wegstoppen maakt ziek en ze werd ziek. Wat geestelijk niet te dragen
is komt lichamelijk eruit… Ze werd voor het voldongen feit geplaatst dat ik
mezelf benoemde tot haar “binnenhuisarchitect.” Nou jaaaaaaa van alle
binnengekomen spul een inboedeltje voor de twee creëren. Met onze gezamenlijke macabere
humor hebben we vreselijk daarom gelachen.
En wat kwam er goed spul binnen vanaf die tijd en als ik weer iets zag riep ik meteen: Voor Selma… Mijn collega’s moeten wel eens gek zijn geworden van mijn grote hart en enthousiasme. De stapel
Selma op haar wenkbrauwen en haar zoon vonden een tijdelijke woonplek bij “de boer” in een soort vakantiewoning ergens achterop het erf want bij Heugderlicht moesten ze weg. Ze hadden immers al een huis…
Vorige week zaterdag hebben we alle spul verhuisd en
Selma kreeg op vrijdag een ongelukje waardoor haar linkerbeen werd gekneusd. De
pijn was de hele zaterdag van haar gezicht af te lezen. Haar
“binnenhuisarchitect” ikke dus… nam de leiding en delegeerde wat waar moest
komen. De zoon had zijn kamer beneden naast het washok annex inloopkast eh een
stel kleerkasten en Selma heeft haar kamer de trap op waar ook de keuken de
douche en toilet zich bevinden…
Alles was aanwezig van gordijnen plus rails, bedden, kasten tot linnengoed vloerkleden servies, eethoek, lampen, wasmachine met droger en zelfs sierkussens en grand foulard voor op de bank. Ik was weer eens gigantisch doorgeslagen zoals altijd…
Selma had een vegetarische soep gemaakt al la Gordon
Ramsy als dank voor alle hulp van onze vrijwilligers: Fatima Diny Ron Ahmed en
ikke en van “de boer” Frank en Maud. Helaas was de kookplaat en water plus
afvoer nog steeds niet aangesloten in de keuken. Het mocht de pret niet drukken
en wat waren ze blij maar ook stil...
De tekening (met bibberende handjes) die ik voor Selma maakte over hoe PTSS werkt heeft ze ingelijst en kreeg een plekje in het toilet. Daar moet ze immers geregeld zijn. Ik heb haar aangeraden niets meer weg te stoppen en toe te geven aan de huilbuien, dwalende gedachten, moe zijn (ga slapen mens.) Het vreemde is dat ze niet alleen verwerkt vanaf Colombia maar haar hele leven vanaf haar 16e de revue passeert. Het diepste punt bereikte ze afgelopen vrijdag en mijn taak is nu haar naar de juiste psycholoog te verwijzen die bedreven is in getraumatiseerde zielen. Na deze onvermijdelijke periode zal Selma als een feniks herrijzen want ze heeft een oerkracht in zich die ze haalt uit haar * (bovengenoemde) bron waar altijd weer nieuwe kracht in zal komen…
Selma’s zoon heeft wisselend werk in de horeca en Selma heeft
gekorte bijstand omdat de zoon bij haar inwoont. Ze wordt top gekort om de maand erna te bekijken hoeveel
zoonlief afgelopen maand binnen bracht en wordt achteraf bijbetaald wat ze te weinig
kreeg.
Omdat ze haar huisje natuurlijk wil houden heeft Selma geregeld dat de huurprijs (730 euro) maandelijks van haar uitkering naar de huurbaas wordt overgemaakt. Dan heeft ze nog 40 euro over voor de zorgverzekering internet energieprovider en voedsel en reiskosten oftewel spriet voor de scooter. Jawel ze hebben recht op huurtoeslag die wordt berekend bij de belastingdienst afdeling toeslagen en die hebben achterstand.
Ik heb de twee God zij dank op de voedsellijn bij CMP
Nieuwenhagen kunnen plaatsen. En haar bureautje met de bureaustoel oftewel haar
werkplek in huis? Heb ik achter de coulissen gehouden… jawel met opzet… want ze
heeft alweer contacten met Heerlen Maastricht en Venlo over micro green. Dat is
de onverbeterlijke idealistische projectontwikkelaar Selma... die nu maar eens even lief
moet zijn voor zichzelf….
Help je mee deze pracht mensen op weg naar stabiliteit te
ondersteunen. Zeker weten tijdelijk maar oh zo nodig…
Op bankrekening: IBAN NL14 RABO 0173 6589 03 van
Consuminderhuis Parkstad. Zet er maar Kerstactie bij….
Makkelijk betalen via deze betaallink ("Tikkie" van de
BunqBank).
Annemiek
