Mijmering 25 Doorgeven zonder garantie, tipjes, inlevingsvermogen, stad in een bouwmarkt en een verhaaltje...

Beste mensen

Wegen van vrede lopen niet door straten van geweld… Laten we vandaag samen spelen, een helpende hand uitstrekken en blij zijn met elkaar in wat we wel nog kunnen…

Annemiek

Mijmering 25 2025.

De Paashaas die ik jaren geleden maakte heeft een mooie bestemming gekregen.

 Anniek de overbuurvrouw heeft een zoontje van drie en krijgt van de echte Paashaas daar binnenkort chocolade eitjes in.

Gericht spullen doorgeven doet goed en gemakkelijk weggooien kan ik niet. 

Wel moet ik nog leren dat de mensen die ik spullen geef daar anders mee omgaan dan ik zelf zou doen.

Ze gooien het misschien wel weg of gooien het in een hoek. Met het verdriet daarover loop ik dan weken rond. 

Afgelopen week was dat een diepgaand gesprek thema met een vriendin. 

Wat voor mij waardevol is, is voor een ander zooi…

Tenslotte kwam ik tot de ontdekking dat het zwaar op de hand zijn, tijdelijk is, en komt door het grote gemis van mijn geliefde Floortje… Het gaat voorbij…

Tip 2… De bodem uit een rotan potje betekend niet dat het weg moet. 

Onderin kwam een passend schaaltje want wie bewaard die heeft wat. 

Op het schaaltje een plastic bloempotje waar de rand van werd bijgeknipt.

Een tweede potje kreeg een plastic zakje onderin totdat ik een passend schaaltje heb en de twee staan vrolijk te schitteren op de kapelletjesbank.

Tip 3… Nog een inmaakketel werd tevoorschijn geschoven en de gebruikte aarde van vorig seizoen afgeschept. 

Nieuwe potgrond bovenin en wat koemestkorrels.

Geraniums van boven gehaald en twee stekjes waren zelfs in bloei. 

Twee gekochte bloeiers
erbij voor de vrolijke noot voor nu. De welige bloei van de geraniums komt later…

Zelfs de inmaakketel komt op klinkers om roesten van de bodem te voorkomen.

Tip 4… Ik was bij de bonusfamilie genieten van de kindertjes en zag een geweldige tip. 

Einde ramadan wordt het huis opgekalefaterd en een muur in de woonkamer was met op gelijmde latjes in vakken verdeeld.

Op de vakken waren woorden van hout gelijmd die ze zelf hadden gemaakt. 

Zoiets als Dankbaarheid vertrouwen en nog zoiets.  Kost geen kneup alleen veel geduld en precies werk en dat hebben ze wel.

 Er was een nieuw vloerkleed waar ze alle vijftien op passen bij het bidden. 

Het is verboden met schoenen erop te staan, alleen ik mocht dat. En eten daar was ook niet aan de orde. Turnen erop wel, had ik besloten want de ouders waren even weg.

De kleintjes moesten toch aan oma/Ammiek laten zien wat ze konden...

Langs de muur was een bank waar ze alle 15 naast elkaar wel op passen denk ik wel. Ze hebben niet mijn postuur.

Tip 5… Iets heel anders... Als ik iets voor je kan doen, hoor ik het wel… Je kent de uitspraak beslist en wordt er niets gedaan, al is daar heel goed verandering in te brengen.

Mijn vriendin Samira heeft een beroerd jaar achter de rug met de dood van haar vader en alles daarom heen. Daarbij de mantelzorg van drie personen. Dat zal nog heel lang zo blijven denk ik wel. We hebben onze capaciteiten bij elkaar gelegd en zijn aan haar tuin begonnen, ongevraagd doe je dat, daar ben je vrienden voor.

Ik kan goed organiseren al doet mijn lijf het niet meer zo. Samira is ook niet helemaal gezond maar kan wel op haar hurken. Mijn truukjes om met de steekschop in een haal een lange lijn onkruid op stoepjes te verwijderen maak je meters mee.

Mijn armkracht is beter dan de hare al moet ik af en toe op een stoel gaan zitten als mijn benen gaan zwabberen…

Kijken met nieuwe ogen resulteerde in hedera die langs het pad mag blijven kruipen. Gewoon met de steekschop in een lange lijn afsteken alsof het zo hoort.

Zo doe ik het ook met mijn bodembedekkers langs mijn pad naar de voordeur. Ze denken dat ze het pad op mogen groeien… dus niet.

Samira en ik zijn nog zakken wegenzout gaan halen bij Cranenbroek die we eerst niet meer vonden. Dat zout moest gestrooid op de stoepjes die we schoon hadden gemaakt. We waren allebei aan het einde van onze energie en zijn ongewild in een commerciefuik gelopen

Moestuintje van  bonuskids.

helaas…Dat was voor mij net teveel…

Mijn leventje… Cranenbroek bleek gesloten en verhuisd. Tot onze verbijstering wees een pijl naar een tunnel over de weg heen met twee looptrappen, aansluitend een looppad naar een nieuw gebouw. Vanaf de ingang was niet te overzien hoe groot het was en bleek later zeker zesmaal zo groot.

Je zou fietsend geen schade aanrichten en aan gangen vol zooi kwam geen einde, zoals potten plastic bloemen gereedschap en troep die een mens denkt nodig te hebben en heel goed zonder kan.

Er hingen verkeersborden boven de gangen en onderweg een zijweg nemen was niet aan de orde. Ik zag de mooie houten banken waarvan Manuela er eentje kocht in Geleen. Daar moest ik natuurlijk de prijs van weten en zocht het prijskaartje.

Een dikke meneer zat op de bank misschien wel op het kaartje? Tot ik besefte dat de banken voor de voetgangers langs de weg hoorden…

Qammar oftewel Maantje.

Samira en ik strompelden verder naar iets wat in de verte op potgrond leek en kwamen bij bergen mestkorrels cacaodoppen en weet ik wat. De meneer met walkietalkie die erbij belangrijk stond te zijn vertelde dat Cranenbroek dit jaar geen  wegenzout had ingekocht. We schoten prompt in een depressie...

We zijn buiten gekomen…vraag niet hoe en bedacht ik opeens dat in de dorpsstraat bij de oude dorpskern ook wegenzout te koop moest zijn.

Bij Berns waar de klantvriendelijkheid geweldig is en de zakken door een potige mij bekende mevrouw op een karretje werden gesmeten… Ze waren ook nog goedkoop 6,95 per 25 kilo. Geweeeeeeeeeldig en zal je mij niet meer zien bij de mega bouwmarkt…

Nu nog een verhaaltje uit mei 2006 van mijn fietsvakantie in Noord Holland. 

Vakantie Noord Holland dag vijf.

Sorteren doet Suaad het liefste
en Maantje helpt mee.

Vroeg op vandaag misschien nog wel voor die luie haan! Om acht uur ontbijt na een uitgebreide douche en verzorgsessie. Alle moeheid is verdwenen. Als ik door het raam kijk zie ik aan de bomen op de dijk dat het bijna windstil is. Achter de dijk krijg ik een vertekend beeld weet ik inmiddels. De zon schijnt en ik besluit vandaag naar Heerhugowaard te gaan. De stad is zeer de moeite waard beweerd “men.”

Iets meer dan 12 kilometer op mijn dooie gemakje. Soms is er iets wat me raakt en stap ik af. Een cafeetje op een hoek met een fiets tegen de gevel waarnaast een bordje hangt met de tekst: Hij komt niet meer. Alleen zijn fiets die er nog staat. Een stamgast die gemist wordt? De fiets is danig aan het roesten en moet er al een jaar of zes/zeven staan in weer en wind...

Iets verder kom ik richting centrum langs een gigantisch winkelcentrum. Nog iets verder is het
politiebureau de brandweer en het station .Ik drink een kop cappuccino bij restaurant Basserhof en zit in de zon op het terras. Een vriendelijke meneer zegt dat de eigen gebakken appeltaart lekker is en als ik die bestel komt hij een beetje beteuterd terug…De appeltaart is op! Een broodje misschien? Nee hoor brood heb ik zelf bij me vertel ik hem lachend. Het leven is GEWELDIG. vol humor en vooral VRIJ van de dagelijkse sleur.. Ik ben op vakantie bij mezelf. Evalueren en eventueel  mijn doelen bijstellen. Ik ben een bloem met een verweerde stengel vol knoesten en een enkel blad. Dat blad is volgroeid en heeft niet meer direct mijn energie nodig (Samir) Al leert de praktijk me wel anders. Boven aan de stengel komen allemaal nieuwe blaadjes. De wegen die ik kan inslaan... of niet.

Sommige wegen verkende ik al en ging er een stukje mee aan de slag…keerde om en probeerde een nieuwe weg. Een bloem met wonden uit een verleden heeft een sterke stengel vol knoesten. Die kan wel wat tegenwind aan.

Ik reken af na mijn filosofietje en vraag waar het centrum eigenlijk is. Dat grote nieuwbouwding met al die winkels zegt de appeltaartmeneer.

Ach…verder zijn er nog wijken met daken met zonpanelen. Heerhugowaard is nieuw nieuw nieuw. Wat een gedrocht. Het winkelcentrum dan maar? Ik zet er mijn fiets vast met dubbel slot aan een rek. Ze mochten hem eens proberen te stelen. Alle winkelcentra in steden zijn hetzelfde. Dit slaat wel alles wat ik al zag….muffe overdekte gangen met koffietentjes naast de HEMA C&A enz.…Er is een zaak met “dikke damesmode” waar ik even naar binnen loop.  Er staat een slanke meneer decoratief te zijn, naast een iets vollere vrouw van het soort dat “volslank” genoemd wil worden. Op hun vraag “Kan ik u helpen” antwoord ik “Ik kijk even rond, als het mag?”

Natuurlijk mag het en de meneer vraagt nog of ik op de fiets ben? Ach ja die handschoentjes heb ik nog aan. En die fietsbroek natuurlijk… In een spiegel zie ik pas dat die me niet zo geweldig staat. Ik steek mijn tong uit naar het Michelin/vrouwtje in de spiegel en de meneer vangt mijn blik…..Vol aandacht bekijk ik de bloesjes…wat doe ik hier eigenlijk…...Verderop is een boekhandel die wegens sluiting grote kortingen geeft. Ze zullen hier wel veel huur moeten betalen voor een winkelpand. Ik zie er een supergrote adressen/telefoon map met de mogelijkheid voor e-mailadressen achter de telefoonnummers.

Deze heeft per letter van het alfabet drie pagina’s. Dat zoek ik al een tijdje en ook nog afgeprijsd tot 4,95 euro. Die wordt gekocht. Blij met mijn buit sla ik de rest van de winkelgangen over en probeer de gang te vinden waarbij ik mijn fiets stalde. Dat heeft wat voeten in aarde. Annemiek kan zelfs in een winkelcentrum verdwalen…

Een mevrouw verliest een pak closetrollen van het Kruidvat zie ik. Ze fiets al weg en ik ga er achteraan op de fiets. Als ze afstapt iets verderop kijkt ze mijn kant uit, ziet het pak closetpapier en mist dan pas het hare. Ze zegt een beetje boos: “Die is van mij!” Nou zeg! Ik kom hem toch al nabrengen… Ze bedankt een beetje schuldig en ik keur haar geen blik meer waardig. Weg hier van die zotten...

Iets verderop is een parkje met banken waar ik mijn boterhammen opeet. Snel weg uit deze stad vol beton en nieuwigheden. Ik zoek de dorpjes weer op en als ik in de buurt van Hensbroek kom, bel ik Renée die daar woont. Ze is thuis en ik ga op zoek naar haar huis verstopt achter bomen en struiken. Daar woont ze met haar kippen, konijnen katten en wat allemaal niet… De zon is warm op het bankje in haar beschutte tuin. Renée leeft van heel weinig en is net als ik gelukkig met wat ze heeft. Een boek op de rommelmarkt voor 50 cent of een gevonden pot of schaal. Ze pakt alle oude en zieke dieren op die ze tegen komt. Ze komen altijd weer op haar weg. Bijna al haar geld geeft ze uit aan de dierenarts. De beestjes zijn haar “kinderen”.

Wat een mooi mens! Het is alsof we elkaar al jaren kennen en de uren gaan voorbij. Ze stelt me voor aan haar ouders die op de schouw in urnen staan. Ze gaan steeds mee in de trein naar Limburg als ze haar zus bezoekt in Landgraaf.

Het popje van Maantje.

Later in de middag besluit ik naar “huis” te gaan en Renée zal me even de weg wijzen, met haar 30 km autootje. Ik rijd alvast aan en sla prompt de verkeerde afslag in. Het eerst volgende half uur zijn we naar elkaar op zoek. Ik rijd nog twee keer rond het dorp en sla de goede weg in die de goede niet blijkt te zijn. Een mevrouw die bij een huis staat verteld me dat ik weer naar Heerhugowaard onderweg ben…

Ach, terug maar weer. Ik fiets een lange weg af terwijl het begint te regenen. Geen bord te zien waar Ursem of Schermerhorn op staat. Op een kruising bel ik aan bij een verwaarloosd huis en vraag de weg aan een half dronken meneer die een kegel verspreid. Dronken mensen spreken altijd de waarheid nietwaar? Dus ga ik de kant uit die hij me wees. Renée ben ik niet meer tegen gekomen! Even na zeven uur in de vooravond ben ik weer bij het huisje achter de dijk. Een maaltijdsalade met brie en broodjes maakt mijn feestmaal compleet. Morgen dan maar naar het museum? Misschien…!!

 Noord Holland fietstocht dag zes.

Woensdagmorgen half negen. Slecht geslapen vannacht…….. Samir belde nog tegen middernacht. De tijd in Amerika is zes uur vroeger dan hier, dus was het bij hem 18.00 uur. Een blij kind aan de telefoon. Het “kind” is bijna dertig maar blijft mijn kind de rest van mijn leven. Dat gaat zo met moeders. Nou ja met moeders die van hun kinderen houden… Mijn moeder heeft nooit van me gehouden zoals ze vertelde vanaf mijn vroegste jeugd. We zijn allemaal tegen haar zin geboren. Dus ben ik niemands kind… Mijn “lover” de woensdagvriend  (dertien jaar ouder) noemt me “kind”. En zo voel ik me ook bij hem… Een kindvrouwtje in een Rubenslijf of zoiets...

In de nacht denk ik aan mijn kind van klein naar groot. Het kind dat altijd weer kleding wilde met New York erop. Nu is hij in Amerika en hoopt er te blijven. Hij voelt zich daar gelukkig en hoopt als werknemer aangenomen te worden bij de Universiteit in Albany. De dag dat hij belde sprak hij een doctorandus die bij de aanname bespreking aanwezig was. Zijn kansen zijn groot vertelde Samir. Ik ken zijn steeds weer terugkerende terug vallen in stabiliteit, de reden daarvoor blijven onduidelijk...

Vakantiedag zes begin ik wat dizzy.. een ontbijtje en smeer een boterham voor onderweg. Vandaag ga ik terug naar Graft-de Rijp. Het museum is open om 13.00 uur. Om elf uur wil ik in de beeldentuin zijn van Nic Jonk te Grootschermer. Op de fiets kom ik langs de mij nu al bekende volkstuin op het eilandje met de schutting en het loopplankje. Ik vraag me af hoe ze er een kruiwagen met mest overheen krijgen. Ik zou zo met mijn schele ogen de plomp inflikkeren.

Toch een leuk gevoel “Robinson” spelen.

Bij de beeldentuin aangekomen verbaasd me het supergroot museum. De museumkaart is niet geldig omdat er geen subsidie wordt gegeven. Nic Jonk leeft niet meer en ik praat een tijdje met zijn zoon die me alles vertelt over zijn vader en moeder. Vader de beeldhouwer en moeder die eenvoudige gedichten schrijft. Het is een familiebedrijf. De kinderen geven boeken uit en exploiteren de beeldentuin en het museum als nagedachtenis aan vader. Greet de moeder leeft nog begrijp ik. Vader Nic schilderde naast het beeldhouwen en moeder zette gedichten onder zijn werk. Kopie is te koop zie ik. Ik blader door werk van Greet. Mooie gedichtjes in boekvorm en ik twijfel… zal ik er eentje kopen? Maar even uitstellen. Kan later op de ochtend nog. Met ontroering bekijk ik de expositie en lees in de gedichtjes de pijn over de weggevallen man en vader. In een apart gedeelte van het museum is een expositie van Corneille waar ik eigenlijk voor kwam……Het bekende werk van hem en zo herkenbaar. De vogels en de vrouwen… de felle kleuren. De eenvoud trekt me aan. Het zou haast door kinderen geschilderd kunnen zijn. Ik wordt met rust gelaten en laat de sfeer op me inwerken. Dit is puur genieten!

Beeldentuin van Nic Jonk.

Dan komt de beeldentuin aan de beurt. Ik heb niet zoveel met beelden maar vind de mooie ronde vormen en de kleur wel mooi. Ze passen prachtig in het landschap van wind en water merk ik. Het verzacht… Helemaal stil gevallen bedank ik de zoon van Nic en stap op de fiets.

Iets verder is een cafetaria waar ik koffie drink.  Wederom wordt de bekende appeltaart aangeprezen een toef troepslagroom uit de spuitbus erop. Ik wordt opeens kwaad om al die verlakkerij . Al die zooi die mensen maar verkopen onder de naam eigen gebakken en de kwaliteit uit grootmoeders tijd suggereren. Ik hoef de troep niet meer! Ik raak in discussie met de serveerster die het wel met me eens is. De taart is oudbakken zegt ze fluisterend.

We praten over een tuintentoonstelling waar ze onlangs was en laat me een folder zien over nieuwe soorten hortensia’s. Ze wil de hare een blauwe kleur geven en moeten er zeker acht roestige spijkers per struik in de grond plus drie maanden lang een keer per maand aluinpoeder. Dat moet ik ook eens uitproberen.

Ze vertelt over haar werk en dat ze sinds kort samen woont. Haar ogen schitteren als ze over “hem” praat. In het seizoen werkt ze zes dagen per week van 10 tot 23.00 uur. Haar vriend werkt in de landbouw en zit in die tijd in het hooiseizoen. Ze zien elkaar alleen ‘s nachts en als ze niet te moe zijn vertellen ze in bed hoe de dag was… Ach, hoe romantisch. In de winter wordt de kennismaking vernieuwd en voortgezet…Dan hebben ze zeeën van tijd voor het uitgebreidere werk. Ik wens haar sterkte en geduld en fiets weer aan…

Annemiek

Mijmering 24 2025 De vloerkleed tas, volmaakt vliegengordijn, nog meer gevoerde manden vol blommen en een verhaaltje...

Beste mensen,

Simpel gaan leven, in stilte genieten van de wonderen om je heen, brengt rijkdom die op geen enkele plek met geld te koop is…

Annemiek

Mijmering 24 2025.

Tip… Het nostalgische goed gevoel komt in stromen als ik het oude vliegengordijn ophang.

 Voor de winter schoon gewassen opgeborgen in de kast mag het gordijn nu weer dienst doen.

Het gordijn is van de moeder van Christel geweest en zo bij mij beland. 

Ik hou van het patroon en het heeft vele voordelen. Je ziet geen vlekken op het grof patroon van o.a. vieze tuinwerkhanden. 

Het gordijn hoeft maar een keer per jaar gewassen, voor het
weer de kast ingaat.

Het zijn twee stukken met middenin een opening die direct achter me dichtvalt. 

Het loodkoord zit namelijk aan de zijkant, en onderaan zit een dubbele brede zoom dus zwaar. 

Verder eindigt het gordijn 2 cm boven de mat, dus blijft niet
hangen, wat het snel dichtvallen bevorderd. 

Je zou ook nog knikkers in de brede zoom kunnen doen maar hoeft niet…

Tip 2…Elke dag werken in de tuin brengt geluksgevoel en daardoor ideetjes... 

Nog een mand werd bekleed met deze keer een hergebruik zak
van koemestkorrels. 

De lange naald met de katoenen draad blijft wel eens hangen en werd met het tangetje geholpen.

Onderin het plastic werden gaten geknipt zodat teveel regen of gietwater weg kan stromen. 

Dit om te voorkomen dat de grond zuur wordt en schimmel
ontstaat.

Op de gaatjes komen hergebruik filterzakjes en een laagje potscherven. 

Zo kan water weg en blijft de aarde in de mand.

Tot de helft mand komt aarde uit de tuin met daarop potgrond en koemestkorrels. 

De mand is bij het hengsel hoger dan aan de zijkanten. 

Daarom komen bij het hengsel de meest forse planten met grotere wortelkluiten. 

Aan de zijkanten de kleutertjes…

De planten hebben allemaal bloemknoppen en de grote zijn tweejarig, 

de kleintjes zijn in
augustus afgelopen jaar gestekt… 

De mand kwam op klinkers vrij van de aarde te staan en kreeg tot slot nog wat lage bloeiende plantjes.

Hoe meer planten ik naar beneden haal en buiten zet, hoe groter de zorg om ze door te koude nachten te loodsen. 

De flanellen lakens liggen klaar en vele bamboe stokken. 

De flanelletjes gaan indien nodig, over de stokken heen met wasknijpers vastgezet. 

Het hofje ligt zo beschut dat het vast wel goed zal gaan…volgens de woensdagvriend die ik graag wil geloven.

Tip 3… Een kistje tegen het muurtje met twee geraniums in gevoerde potten erop. 

Opeens weet ik wat onder de potten zal leggen, houten wasknijpertjes. 

zodat de wind de bodems van de potten droog kan houden, dan gaan ze langer mee.

Tip 4…Vervolg vloerkleed tas. Een paar dagen werd er niet aan gewerkt. 

Hij beviel me niet helemaal en opeens viel het kwartje.

 Het hengsel was te iel en werd eraf gehaald. 

Lange draden werden uit het vloerkleed gerafeld en gevlochten.

De tas werd eerst nog dichtgenaaid, dat gebeurd overhands zodat het weefsel niet verder uitrafelt. 

De vlecht erop genaaid door de twee pandjes heen. 

Daar kwam het tangetje meermalen aan te pas. 

Soms werd met het hamertje op de naald geslagen.

De tas  een beetje opgevuld met onderin plastic bloempotten, waarop een plastic schaaltje kwam. 

Daarop kwamen twee plantjes in pot die water krijgen in het schaaltje. 

Zijn de plantjes uitgebloeid dan komen ze in de border, (ze zijn wintervast ) en komt iets anders in de tas....

Tip 5… Sop viermaal hergebruikt… Eerst werd de afwas gedaan en de vuiltjes zakten langzaam naar de bodem.

Het “gezuiverde” sop kwam in een gereedschap bak buiten op de tuintafel en werden onder/schaaltjes van planten in de week gezet.

Het inmiddels vervuilde sop ging nog een keertje mee en werd in grote planten onder/schalen gegoten.

Ondertussen werd onder de tuintafel de zooi geruimd en geveegd.

Een plastic kratje werd schoongeveegd waarin de kleine onder/schalen kwamen.

Om te voorkomen dat bladeren en troep erin waait werd een plastic deksel erop gelegd met een zware steen erop.

Opgeruimd staat netjes en werd tevens ontspult wat ik niet meer gebruik. De tuin voorjaarsschoonmaak noemen ze dat…

Mijn leventje… Elk voegje van het hofje is uitgekrabd door gestaag elke dag een tijdje te krabben. 

Het wegenzout is gestrooid en stuurde “Hij die de sla laat groeien” een zachte regenbui 

waardoor het zout beter zijn werk kan doen.

Elke ochtend loop ik door de tuin en voel Floortje altijd naast me. 

De rabarber in de voortuin komt op zie ik, en hier en daar een paardenbloem die toch eruit zal moeten. 

Het zaad kan in een seizoen honderden nieuwe blommen tot stand brengen. 

De bloem op tijd plukken is al genoeg. 

De planten straks maar uitsteken… dat is nog beter.

De huishoudelijke hulp is geweest en we werken in teamverband. 

Op de planning stond als extra werk de deuren op de benedenverdieping met SUNSODA schoonmaken.

 Meneer weet hoe ik dat hebben wil met na het schoonmaken, direct  neutraliseren, 

anders bijt de soda de verf van de deuren. Schoonmaken is een vak nietwaar… als het vuil eraf is mag het afwerkmateriaal niet beschadigen…

Met het sopje van het keukenblok dat ik schoonmaakte werd de glasplaat buiten en de buitenunit airco verwarming schoongemaakt. 

Elk mens bepaald zelf wat onderhouden moet worden en wat achterstallig mag blijven…Mijn eigen regisseur zijn zonder dat steeds moeten bewaken is wel het mooiste van alleen wonen...

Nog een verhaaltje dan maar? 

Consumindervakantie Noord Holland dag drie. 

Moederdag…..mijn zoon heeft gisterenavond gebeld om even bij te praten en een fijne Moederdag te wensen. 8.30 uur zit ik aan het ontbijt. Mijn haar is gewassen en gedroogd zonder foam of föhn

 

Een pet op is prima. Een dot crème op mijn gezicht tegen de wind en een dunne fietsbroek aan met een driekwart broek erover heen die snel droogt bij regen. 

De regenjas in de fietstas en een fleecevest aan. Klaar voor een nieuwe dag. De haan wekte me om 6.03 met zijn vrolijk gekraai. Ik heb me nog een uurtje omgedraaid… Moederdag is immers luieren en ik heb de tijd aan mezelf.

Zonder TV en radio is er geen weerbericht. Dus kijk ik naar de boomtoppen die boven de dijk uitsteken. Hoe hard zal de wind zijn, en zijn er donkere wolken? Het lijkt open schoenen en topjes zonder mouwen weer.

Nog even een krabbeltje voor Johan de verhuurder. Hij komt regelmatig planten verzorgen of eieren rapen.

10.30 uur en tien kilometer op de teller. Pauze bij een bank tegenover de Paulina hoeve. Koffie uit de thermos en een koekje dan maar? Schapen staan in een weitje met piepjonge lammetjes erbij. Ik mijmer wat terwijl ik geniet van de omgeving. Wat een heerlijk leven hebben die schapen. Je wordt vanzelf gedekt, krijgt vele lieve lammetjes en de ram is weer de hort op. GEWELDIG TOCH!

Beter dan kip zijn in een toom en achter de haan aan scharrelen. De haan altijd voorop de kippen erachter. Al moet ik zeggen dat het heerschap bij het huisje wel een deuzige haan is. Ik weet al welke kip werkelijk de baas is en alle lekkere hapjes weg snaait voor ieders snavel. Voor de vorm laat ze meneer voorop lopen omdat het zo hoort maar hij heeft geen donder te vertellen… zo ken ik er wel meer. Ook in de mensenwereld…

Richting Alkmaar vandaag via een omweg over de lange molenweg. Onderweg wisselde ik van driekwart naar korte broek zomaar langs de weg. In de verre omtrek geen mens te zien. Weiland koeien en schapen en hier en daar een paard die daar geen moeite mee schijnt te hebben. Het is stil en vredig in mezelf. Ik zou dagen zo door kunnen fietsen. De wegenkaart maar eens bekijken of ik goed zit. Oude boerderijen achter sloten met hoge hekken. Hectares grond erom heen. Via wegomleggingen kom ik in het centrum van Alkmaar en ik zou de weg niet meer terug weten… Dat is de eerste uren ook niet aan de orde.

In het hart van de stad neem ik een terrasje en ontmoet er een stel waarmee ik het eerste uur in een diep gesprek duik. De zin van het leven, de liefde voor je kinderen en elkaar… We wisselen onze visitekaartjes uit en ik krijg nog tips waar mooie plekjes zijn. De mooie oude stad is zeker de moeite waard en ik blijf uren genieten… Later in de middag zoek ik de weg naar “huis” en verdwaal wel drie keer. Gewoon blijven zoeken tot ik een bord vind waar Stompe toren op staat. Dat is richting Schermerhorn weet ik. In die buurt ligt “mijn” huisje. Er is een gratis expositie in de kerk van stompe toren. Nou daar ga ik even kijken omdat ik opeens erg moet plassen. Een gereformeerde kerk heeft beslist een toilet en ga je niet achter een zerk op het aangrenzende kerkhof piesen.

Ik wordt enthousiast verwelkomt door een stel ouderlingen in zwart pak gestoken. Ze wijzen me de weg naar het toilet en even later bekijk ik met opgeluchte aandacht de kunstwerken. Er zijn loten te koop voor een euro. Je kan er een schilderstuk mee winnen dat ik nog niet eens voor niks zou willen hebben. Je doet wat voor de kerk en ik koop een lot wat ik op naam van mijn zoon zet. Ha… je zal zien dat hij de rotzooi wint. Dat is mijn wraak voor alle gratis folders en informatie materiaal dat hij op mijn adres laat aankomen, terwijl hij in Amerika zit.  De keren zijn niet te tellen dat er een koeriersbedrijf aan de deur stond en vroeg of hier Napoleon Bonaparte woonde of Piet Hein.

Maarten Luther king of Willem Alexander was ook een goeie. Mijn zoon heeft gevoel voor humor. Waar heeft hij dat toch van… Ik loop even later eens over het kerkhof, lees de teksten op de graven en fantaseer een geliefde of een “knotterpot” bij de tekst “hier ligt mijn echtgenoot”… In gedachten lees ik “en hij ligt hier goed”. Ach… ”Hier ligt mijn enige broer” Dat “enige” raakt me. De kindergrafjes sla ik snel over… Daar kan ik niet goed tegen… Verder maar langs velden vol pioenrozen en prachtige laantjes met bomen langszij.

Hoe welkom is het huisje achter de dijk met de haan en de kipjes. De hond zit alweer voor de deur en ik vraag beleefd wat hij komt doen... Ik klop eens op zijn kop en zijn staartje gaat kwispelen. Het staartje van een hond is zijn “lolmeter” vertelde mijn vader altijd. Hij lust wel een koekje… Als ik in de namiddagzon door de mooie tuin loop komen er tranen van zoveel schoonheid en serene

stilte...Gemis van mijn vader de enige van ons gezin die daar iets van zou begrijpen… 

In de late namiddag maak ik een ei/tomaatsalade met verse bieslook uit de tuin.  Blaadjes van de paardenbloem erbij en warme afbakbroodjes uit het oventje. De eitjes van de kipjes zijn heerlijk. Ze scharrelen in alle vrijheid en dat proef je. Een afwasje en koffie in de serre. Langzaam gaan de haan en de kipjes richting nachthok. In de serre hangt zwaar de zoete geur van bloeiende bloemen. Wat een weelde om hier te mogen zijn. Ik voel me een bevoorrecht mens… vanuit dat gevoel ruim ik elke avond na het eten een uurtje achterstallig onderhoud weg. Even stoffen of stofzuigen. Een dweiltje hier en daar…omdat ik overloop van dankbaarheid. Voor wat hoort wat.

Vakantie Noord Holland dag vier. De haan heeft zich verslapen en kraaide een half uur later…..Mijn ontbijtje is daardoor ook verlaat... Er staat meer wind zie ik. Reserve kleding maar weer in de fietstassen de dichte schoenen regenjas en lange broek aan. Omkleden

onderweg is zo gebeurd. Vandaag gaat mijn fietstocht naar Graft - de Rijp. Een van de mooiste dorpjes van Nederland volgens Jan Adriaans zoon Leeghwater. Hij kan het weten en hielp bij de opbouw. Het gemeentehuis is o.a. zijn ontwerp. Het dorpje is veel dichterbij dan ik dacht. Mijn fietstocht langs de Beemstervaart is maar kort.

In het hart van het prachtige dorpje besluit ik eerst koffie te gaan drinken. De wind is hard tot stormachtig. Er is appeltaart die verrukkelijk smaakt en ik praat wat met de eigenaresse van de zaak. Graft is een dorpje op zichzelf en de Rijp is weer een ander dorpje vertelt ze. Ze beconcurreren elkaar met verenigingen en hebben ieder hun eigen scholen kerken en een eigen gemeentehuis. Toch liggen ze tegen elkaar aan en beiden zijn prachtig. Kleine bruggetjes en huisjes aan de waterkant. Ik kan er niet genoeg van krijgen en wandel er steeds weer doorheen zie steeds meer bijzonderheden en proef de sfeer uit vervlogen tijden. Het museum is gesloten, wat jammer! Ik besluit verder te gaan richting Noordeinde. Daar is niet veel moois en ik fiets verder langs polders en water richting Driehuizen. De wind is in het open land niet tegenop te fietsen. Ergens midden in de polder staat een bank achter een dijkje. Ik zet er mijn fiets tegen aan en haal de thermos uit mijn tas. Koffie en een boterham…

Ik zit er wat in de luwte voor me uit te dromen. Bij een boerderij is een oudere meneer met een zeis aan het werk. Het gras dat hij maait is voor de schapen zie ik… Als hij mijn richting opkijkt zwaai ik… Hij zwaait niet terug. Weer op adem besluit ik niet verder die kant uit te fietsen. De wind is te hard. Mijn conditie is die dag niet zo goed merk ik. Spierpijn en moe. Terug maar weer fiets ik richting Grootschermer een dorp wat als een lint langs de Beemstervaart ligt. Bij de kerk aangekomen begint het te stort regenen en ik schuil onder hoge bomen. De bui duurt te lang en ik besluit verder te fietsen door de regen...

Tot mijn verbazing kom ik langs een beeldentuin van Nic Jonk. www.nicjonk.nl Daar is ook nog een expositie van Corneille zie ik. Cobra stijl. Daar hou ik zo van… Ik heb een boek over het leven van Corneille en een door hem beschilderde fles. Cobra stijl doet zo heerlijk kinderlijk aan met de felle kleuren. Tjee... De beeldentuin en het museum zijn gesloten…

Ik besluit om morgen terug te komen. Verder langs de Beemstervaart kom ik de Emmacentrale tegen. De wind is moordend hard en als ik bij een molen kom val ik bijna van de fiets. Ik moet plassen en wil niet langs de weg. Goed om een blaasontsteking te krijgen. Met al die spierpijn kan ik ook niet meer hurken. Ik heb het helemaal gehad. Even uit die wind zou fijn zijn. Aankloppen bij een molen? Hoe doe je dat? Nou, troela er zit een deur in een molen ……

Ik wordt vriendelijk te woord gestaan door een oudere mevrouw en ja ik mag naar het toilet en ik mag even gaan zitten in de kamer zo lang ik wil zegt ze vriendelijk. Ik krijg zelfs een kop koffie en kon zo in slaap vallen. Als mijn hoofd naar voren knikt in een halve sluimering besluit ik op te stappen….Ik bedank hartelijk en voel me verlegen van zoveel gastvrijheid...

Richting huisje maar terwijl het nog middag is. De wind is te erg. Regelmatig moet ik de pijn verbijten en keihard doortrappen tegen de wind. Achter de dijk in de luwte is Johan van der Hoek (eigenaar huisje) bezig met de gasbron. Er moet iets aan gerepareerd worden. Er zit gas in het bodemwater verteld hij. Het water wordt opgepompt en het gas werd vroeger gebruikt voor de gaslampen in huis en om op te koken. Nu wordt het niet meer gebruikt maar Johan wil wel dat alles het nog doet. Ik ga koffie maken en nodig meneer uit in zijn eigen huisje. We praten wat over de groenten die hij zaaide in de serre en hij is verbaasd dat ik een moestuin heb en zoveel weet van “vergeten groentesoorten’. Ik zaaide voor ik weg ging nog “boerentenen” en “knoebelbeuntjes”. Hij heeft “jin-jang” boontjes voor me en Belgische loftbonen. Hij laat me het rode boerenkoolzaad zien wat hij gaat zaaien en kijkt me met ontzag aan.

Hij weet duidelijk geen raad met dit soort vrouw dat mannen en vrouwenwerk doet en alleen op vakantie gaat. Hij zegt gezien te hebben dat ik schoon heb gemaakt. Ja, als tegenprestatie voor het goedkoop huren…..en er is wat achterstallig onderhoud merk ik op. Hij zegt dat tien euro per dag huur voor het huisje nog teveel is nu ik dat schoonmaakwerk deed. Omdat ik geen verplichtingen wil zeg ik dat het prima is die tien euro per dag.

Anno 2025 begrijp ik pas dat dit “wild wijf” het jachtinstinct van mannen aanwakkerde. Het heeft me nooit in ongewenste situaties gebracht.

Terug naar de fietsvakantie: Meneer Johan gaat naar huis en vertelt me nogmaals dat ik moet bellen als er iets is…Wat zou er zijn! Ik ga een roerbakgerecht maken met rijst en vroeg naar bed met een boek van Simon Carmiggelt dat ik in de boekenkast vond. Ik ben gek op de korte verhalen van die man. Doodmoe van het gevecht met de wind in dit land van wind en water val ik na de eerste bladzijde al in slaap!

Annemiek.