Er is goed nieuws in de ogen van een
dier...
In dieren ligt soms een souvenir van een
verloren paradijs...dat we samen terug haalden toen Selma met Lycon werd verenigd...
Annemiek.
Mijmering 21
Selma... ik ben haar gevolgd, was naast haar tijdens haar
reis via app, filmpjes en ingesproken tekst op mijn telefoon. Tot in de nacht... en de weg naar
en in de bergen was lang met slecht weer en soms omleidingen. De weg naar
Lycon...
De spanning die steeg en eindelijk liet ze het grote gemis toe dat ze, om te kunnen overleven steeds weg heeft gedrukt. Zo zit de mens in elkaar, wat
je niet dragen kan druk je weg... Het rauwe verdriet van wat je het meest
liefhebt moet missen en dat niet aankan. In het zicht van de haven liet ze dat
verdriet toe... Ik weet nu zeker dat dieren dit op dezelfde manier ervaren...
Selma sliep al nachten niet en toen Lycon eindelijk de deur
van de praktijk dierenarts uitkwam riep ze hem.... Hij raakte verwart en rende
haar richting uit en... voorbij.... Alsof hij het niet kon geloven en ook
wegdrukte wat zo verdrietig was.
Selma riep nog eens en kwamen de beelden bij
hem boven en de herinneringen. Ik zag in het filmpje hoe hij terug kwam, haar
gezicht likte, hoe stapel hij was en zag zelfs van ver hoe zij huilde. Een wereld van
onverbrekelijke liefde tussen een vrouw en een hond kwam weer binnen... bij
beiden. Haar emotie en de verwardheid was enorm. Daar schrok ze wel
van... hoe verwart en van streek ze raakte...
Rusten en slapen zal alles in rustiger banen
leiden. Ik heb haar zo goed mogelijk uitgelegd dat die verwardheid over gaat en
beiden in rustiger vaarwater zullen komen. Dat is zo herkenbaar bij mij.
Selma is nu pas compleet, nu het ontbrekende
stukje dat door niets anders vervangen kon worden, met haar is verenigd.
Natuurlijk is ze door de ramp van huis haard en Lycon verliezen behoorlijk getraumatiseerd. Dan bereik je nooit meer het niveau van hoe je
was... maar wel voor 80% en op een of andere manier wordt je rijker door
loutering. Dat moet ze nog een beetje accepteren, dat niets meer hetzelfde zal
zijn...
Ik ben tot diep in de nacht in contact gebleven toen ze
weer de bergen afdaalden. Lycon die steeds op haar schoot ging zitten, hoe groot
hij ook is. Ze werden iets rustiger en oh zo moe... Terug in de stad bij het logeeradres nog even bijkomen en wat drinken en kwamen de emoties weer los...
Lycon zou naast het bed van Selma slapen maar kroop steeds naast haar in bed en volgt
haar zelfs naar het toilet, bang dat ze weer verdwijnen zal.
Ik hoor de tranen in haar stem als ze doodmoe zegt hoe
dankbaar ze is dat al die mensen meehielpen om dit groots te mogen beleven. Zo
dankbaar is ze...en nog zo in de war. Het moet nog meer indalen dat dit echt
is... Eindelijk! Zo moe... beiden... Ze zegt dat dit het mooiste is dat een
ander mens haar ooit heeft gegeven. “God gaf me mijn kinderen maar dit...is
oneindig veel groter.” ik weet hoe ze dit bedoeld, als
mensen de grootheid van God benaderen...
Elk uur worden ze wakker en als ze slapen dromen ze... de hond en Selma en hij is
met vlagen druk in zijn slaap, zegt ze en ook: “Mijn hart is zo vol en moet ik nog steeds
huilen.” “Nu pas wetende dat het gemis zo groot was”...(huilend) “Ik voel me
heel worden”... alle emoties vreten energie en ze heeft tijd
nodig...
Ze vertelt over het gesprek met de dokter. Hoe hij een
groot aantal honden en katten die werden gebracht voor euthanasie niet kon
doden. De mensen konden ze niet meer te eten geven. De arts heeft ze zelf
gehouden. Hij werkt zich in het rond om ze allemaal gezond en in leven te houden. Selma zag de
mens achter de dokter...zijn grote hart is beslist de reden dat Lycon in leven bleef en
verzorgde... tot Selma hem kon halen...
Lycon houd duidelijk ook van de arts. Hij ging bij vertrek
nog even uit de auto en gaf hem nog een lik. De laatste woorden vandaag van
Selma waren: “Het gaat goed met ons. Ik ben zielsgelukkig." We blijven thuis...
samen zijn en korte wandelingen zodat hij zijn ding kan doen en dankbaar zijn en
weer huilen en rustig worden” “Dankjewel....allemaal... ik ben zo
dankbaar...”
Natuurlijk wil ik jullie deze tekst niet langer onthouden
en de filmpjes komen nog als de zoon van Selma alles door heeft gestuurd. Hij
moet werken vandaag denk ik wel...Komt goed....
Annemiek
