donderdag 14 augustus 2025

Mijmering 63 ... koele hapjes, water voor de beestjes, Inge in de lift en een regenton die ieder huisje met een tuintje zou moeten hebben.

Beste mensen,

Loslaten is niet alles naar mijn hand willen zetten…

Maar wel nadat raad werd gegeven…

En accepteren wat daarmee wordt gedaan…

Annemiek.

Mijmering 63 2025.

Bij de maandagochtendbijeenkomst werden geen koekjes bij de koffie geserveerd. 

Tegen 11 uur een groente/fruit verrassing die echt binnen kwam… 

Misschien breng ik je op een ideetje? 

Als Hittegolf lunch? 

Zo uit de koelkast op tafel?

Tip…De vele verse groente in huis werden ingezet bij een pastaschotel voor twee dagen.

Haal vijf dikke tomaten uit de vriezer en leg in koud water,(of verse tomaten  in kokend water) om zo meteen de schil te verwijderen.

Ingrediënten en werkwijze:

1 dikke ui gesnipperd en aangefruit in iets olie in de stoofpan.

4 tenen knoflook in stukjes erbij.

De nodige spaghetti werd ondertussen in kokend water opgezet.

Wortels geschild en in stukjes,

courget met schil in stukken en …

enkele stengels bleekselderij in smalle reepjes snijden. Alles in de stoofpan.

Ras al hanout en zout toevoegen plus…

een paprika in stukken.

5 dikke tomaten  lagen al een tijd in water te ontdooien. 

De velletjes haal je nu gemakkelijk eraf. 

Snij de tomaten in schijfjes die je weer halveert. Ook in de stoofpan en op hoge pit.

Uit de border werd tijm oregano en salie geknipt en toegevoegd. 

Als tussendoor de spaghetti gaar is afgieten en terug in de pan met een scheut olijfolie.

Spaghetti op een bord, pastasaus erop en geraspte kaas die ik zelf rasp van een stuk. 

Dan weet je wat je hebt…

De saus en de spaghetti die over waren, 

werden met elkaar vermengd voor morgen…

Tip 3…Heel verkoelend tijdens een hittegolf is watermeloen in je koelkast. 

Om de paar uur een stuk daarvan eten is meer dorstlessend dan frisdrank of een ijsje. 

Daarbij veel water uit de kraan met eventueel citroen.

Tip 4… Tientallen jaren had ik een regenton aan de regenpijp van mijn huurhuis aangekoppeld. 

Toen de regenpijp verstopt raakte en niet open te krijgen was heb ik de woningcorporatie moeten bellen. 

De regenton moest direct weg en kwam een nieuwe regenpijp. 

Geen regenwater kunnen opvangen heeft me vanaf die tijd dwarsgezeten en komt een
oplossing.

Bij de LIDL verkochten ze van de week regentonnen inhoud 240 liter (69,95 euro en kijk op de website.) 

Precies genoeg voor de afwatering van mijn afdak bij de schuur.

De glasplaat die sneuvelde bij een storm wordt vervangen door een plexiglasplaat. 

De goot die helemaal versleten is wordt vervangen en een regenpijpje aan de regenton aangesloten.

Het leuke is dat volgend seizoen de regenton verborgen is achter de kruisbessenstruiken. 

Die zijn al halverwege de regenton.

Het oude kleine tonnetje werd/wordt schoongemaakt. 

Aan de buitenkant met het laatste afwassop dat als week/water in het tonnetje werd gezwierd.

Alle opgevangen water van de “gootsteen” komt daarbij de komende dagen, 

tot de vrienden de klus komen klaren…

Het kleine tonnetje van weleer komt onderaan het trapje 

waarin langs de trapleuning een slangetje komt als “overloop” voor als de regenton vol is. 

Wat een rijkdom zal dat zijn…

Mijn leventje… Tropenschema om zes uur ontbijt en staan deuren en ramen tegen elkaar wijd open. 

De klamme nacht laat de temperatuur in huis amper zakken. 

Het blijft 23 graden en dat is een weelde als de koperen ploert buiten naar de 35 graden gaat. 

De potplanten buiten kregen water tegen 7 uur en werden de zaden weer geoogst van de
siererwt de stokroos en het pluis van de plant zonder naam.

Tot slot nog een beschrijving terug in de tijd, toen het consuminderhuis nog was zoals mijn bedoeling  bij de oprichting…

Inge 

Het enigst kind uit een kasteleinsgezin van huiselijk geweld, overspel en alcohol. Ze vluchtte op 14 jarige leeftijd weg uit haar ouderlijk huis. Haar moeder was overleden toen Inge net 12 was geworden. Vader werd gewelddadig als hij teveel dronk…

Net iets  te vaak getrapt, de blauwe plekken op haar rug, verstopt onder kleding waar geen mens ze zien kon... Vader wist waar hij trappen moest.

Inge kwam bij jeugdzorg terecht en mocht met begeleiding met  16 jaar op kamers wonen. Na  schooltijd kreeg Inge een baantje als vakkenvuller bij AH.

Het kleine tonnetje werd schoongemaakt 
met hergebruik sopjes.
Daar maakte Inge kennis met waardering krijgen door hard te werken een lering die ze nooit meer vergeten is....

We slaan een stuk over en zien Inge volwassen en getrouwd. Een hardwerkende kasteleinsvrouw die naast de zaak ook nog een sportkantine dreef.

De relatie en goede tijden duurden voort en er kwamen kinderen.

Haar kinderen moesten het beter krijgen  dan zijzelf nam Inge zich voor...

Ze kregen alles wat hun hartje begeerde en werden flink verwend. Ze konden het immers betalen maar of dit goed was?

Een dochter en een zoon groeiden op en was er een nakomertje in de planning.

Een moeilijk verlopende zwangerschap eindigde met de geboorte van een zwaar lichamelijk  gehandicapt kind, dat vanaf de geboorte in een instelling verbleef....Later zou blijken dat het kind ook geestelijk gehandicapt was.

 Is dit gebeuren de reden dat de kastelein zijn eigen beste klant werd?

Wie zal het zeggen.....’

Inge werkte en werkte....misschien wel een vlucht om te vergeten wat hen overkwam? Elke week ging Inge als enigste het kindje opzoeken tot nu denk ik wel…

De zaak dreef steeds meer op Inge haar krachten want de kastelein werd minder geliefd wat te begrijpen was met al die glaasjes teveel.... Daarmee jaag je de klanten de deur uit.

Inge hield stand, gehard door het leven... vechtend voor wat haar lief was...

Na 23 jaar samen delen viel het doek voor haar man die stierf aan een acute hartstilstand....

Hij liet een zwaar aangeslagen echtgenote achter en een puinhoop van boekhouding, met achtergehouden  rekeningen die dringend betaald moesten worden.

Inge trok de zaak weer recht met enkele jaren keihard werken wat haar nog lukte ook... Ze was immers een geboren kasteleinsdochter. In haar zaak was ze de vrolijke vrouw en daar komen klanten voor.

Inge vroeg nooit hulp en ploeterde verder dag en nacht.....vasthoudend het verstand op nul…zo heb ik het uit haar verhaal begrepen.

De sportkantine moest ze eraan geven maar het café liep..... nog wel... nog net.....tot.....

 Het mannetje met de hamer haar neersloeg...en vluchten niet meer aan de orde was....

 Uitgeput, kapot gewerkt, terneer geslagen, een bloeiende zaak verloren....trok ze tijdelijk in bij haar zoon, hopende op troost en rust. De zaak werd teruggegeven aan de brouwerij.

Haar zoon...de man die het ogenschijnlijk goed voor elkaar heeft blijkt al op de verkeerde weg te zitten die leiden zal naar alcohol gok en drugsverslaving....Zat het in zijn genen? Lag het aan de opvoeding van teveel rechten en te weinig plichten?

Wat deed ze verkeerd? Inge die zelf amper alcohol dronk werd wederom geconfronteerd met alcoholverslaving. Van jeugd tot huwelijk tot in haar zoon zat de verslaving die steeds weer voor vernietiging zorgde....

Hoe kon ze hem helpen? Vol schuldgevoel ging Inge weer aan de slag, weer op de barricaden boven haar kunnen,  in een strijd die geen moeder ooit winnen kan...

We slaan weer een stukje over.... oktober 2011 en zien Inge in huiselijk geweld  en bang  voor haar zwaar verslaafde zoon. Ze heeft op dat moment al een angststoornis maar beseft het nog niet.

Een zoon die altijd weer geld wil, wacht haar op, als ze thuis komt van haar werk. Inge die inmiddels als werkster voor inkomsten zorgt... (per uur betaald jawel zwart) geeft direct haar loon als hij maar weg gaat…

Op een dag…net weer bij bewustzijn na een harde aanpak vlucht Inge. Doodsbang met bloedend gezicht met haar 18 jarige hondje richting Brunssumse heide. Ze maakt zich een beetje schoon bij de vijver, zover het kan....

Ze nam alleen de kleren mee die ze aanheeft.....geen geld voor eten en drinken dwaalt het tweetal twee dagen en nachten rond.....een vrouw met een hond in het bos valt niet op overdag, als je maar in de nachten je schuil houd. In het donker geeft een bos zelfs troost als je de kou vergeten bent...

Drinkwater voor de vogeltjes en de beestjes.

 

Was er toch een mevrouw die misschien in de gekwelde ogen heeft gekeken? Het brood wat ze meebrengt haalt Inge uit de apathie, ze zoekt de wereld weer op en gaat op weg naar een vriendin waar ze twee maanden mag blijven.....

Inge te ver weg in depressie wil niet meer verder en de vriendin die zelfdoding vreest schakelt een arts in....

Inge komt in sociaal pension Heugderlicht terecht waar daklozen een plekje vinden en ze negen maanden zal verblijven voordat er een flatje voor haar was....

(Het hondje blijft achter bij de vriendin die het beestje goed verzorgt tot hij eind 2012 overlijd....) Zo kwam Inge bij Annemiek en het Consuminderhuis.

Inge.....een mooie goed verzorgde vrouw van half veertig met ogen die me doen denken aan een aangeschoten hert op de vlucht....

De windgong moest verplaatst, inclusief haak.
Met de schaar lukt diep in het hout draaien.

Geen enkele eigenwaarde meer en zegt mijn intuïtie dat ik haar aan het werk moet zetten in onze goede sfeer van elkaar dragen en er voor elkaar zijn.....tussen lotgenoten. Dit is een vrouw die door werken verwerken kan.

Inge heeft een dag invulling en ze is geen graaier en geen klaploper en ze kan wachten omdat mensen met kleine kinderen voorgaan zegt ze... De waarheid is dat ze op zichzelf wonen nog niet aankan.  Ik geloof in haar genezing en zal ze eens weer in zichzelf geloven....als wij maar lang genoeg in haar geloven.

Inge start naast het werken in het consuminderhuis  in een van mijn cursussen, al is ze doodsbang in de avond in het donker alleen op straat als ze weer naar het sociaal pension moet. Zal haar zoon haar ergens opwachten?

Angst beheerst haar leven en ze blijft liever binnen als het donker word... Veilig voelt ze zich tussen meerdere mensen omdat openbaar niemand haar zal mishandelen.

Inge werkt twee dagen per week bij het consuminderhuis en nog heel wat dagdelen achter de coulissen bij de broodlijn en kleding sorteren. Inge krijgt de tijd die ze denkt nodig te hebben, maar praat nooit over de mishandelingen die ze onderging.  Haar pijn leek te groot om te verwerken, dus stopt ze het weg. Ze krijgt antidepressiva…en dan lukt wegdrukken prima.

Ik zie wel hoe ze meer aandacht krijgt voor haar omgeving en geniet ervan als ze verliefd kijkt naar een witte eethoek die binnenkomt....

Ze vraagt niet, maar elke keer weer gaan haar ogen naar de plek waar die eethoek staat en kijkt of hij er nog is.

Ik heb er PIET opgezet. Ingewijden weten dat ik de eethoek dan aan iemand heb beloofd....

Ik laat het ding stiekem beneden in de kelder zetten in een ruimte waar niemand komt… en zie de teleurstelling als ze de eethoek mist....

Nu ken ik haar smaak en is het een kwestie van een zetje te geven naar het begin van de weg naar weer op eigen benen...

Ze is er klaar voor.....en laten we haar de ruimte zien waar haar inboedel verder werd opgespaard.

Daar herkent ze heel emotioneel weer de witte eethoek.

 Er komt een zwart/wit tweezits bankje bij dat later wordt omgeruild voor een zwart leren bankstelletje dat haar toch beter bevalt.

Wat pannetjes en een servies zet ze er neer..... een vitrinekast en wat theelichtjeshouders , linnengoed  en groeit samen met haar toekomstige inboedel haar kracht van er weer voor gaan.

Zomer 2012

Volgens heugderlicht sociaal pension is Inge nog lang niet toe aan zelfstandig wonen, als haar een flatje wordt aangeboden.....maar oké....dat mogen ze vinden. Haar begeleider praat heel zelden met haar en wat weet hij nu echt…

Heugderlicht valt haar zwaar omdat er vele met een psychiatrische aandoening verblijven.  Drugs en alcohol verslaafden die beweren dat ze droog staan maar dat niet zijn... In de nacht rond de tijd dat de zorgtoeslag binnenkomt heerst geheime prostitutie. Een tijdje tongzoenen kost 25 euro en uitgebreider werk wat de gek ervoor geeft.

 Inge wil voor altijd ver weg van die sfeer van prostitutie, alcohol en drugs.  Ze verlangt naar beschaving en naar de rust van een eigen plekje waar ze haar spulletjes kan neerzetten.....een boek lezen een muziekje. Haar begeleider van Heugderlicht dringt er wederom op aan dat ze nog wacht.....er moet meer gespaard worden. Ze zit daar al negen maanden inmiddels.....weten zij veel van haar inboedeltje in ons souterrain.

Aardbei kindjes telen zolang het kan.

En weer zegt mijn eigenwijze intuïtie dat ik haar een gigantische (figuurlijke) schop moet geven en zeg haar dat ze nu eens zelf moet ingrijpen en niet luisteren maar wat “MEN” voor haar wil beslissen.

Ze is niet onder bewind of curatele en nu haar een flatje aangeboden wordt moet ze de sprong wagen… “ Voer je eigen regie,” Inge.....als je vind dat je er klaar voor bent, pak je leven op en wandel de zon in meisje....

Het zetje was GENOEG en ze neemt de barricade. Wat ze spaarde is voldoende voor de eerste huur en neemt ze het flatje dat voldoende veiligheid biedt met een grote deur voor de hoofdingang. Een huistelefoon en op de voordeur een kijkgaatje. Ze is voorlopig veilig voor haar zoon die even niet weet waar zijn moeder verblijft (als hij geld denkt te scoren…)  De verzamelde inboedel van Inge wordt verhuist van het consuminderhuis naar het flatje in Heerlen.

 Het is best nog moeilijk want de uitkering laat zes weken op zich wachten. Die eindigde in Landgraaf en moest opnieuw aangevraagd worden in Heerlen. Huurtoeslag werd direct aangevraagd en laat ook even op zich wachten.  Inge eet van de broodlijn en uit ons winkeltje. Ze is blij met alles.....

Ze heeft kleding van het consuminderhuis en een dak boven haar hoofd en dat is haar wondere wereld van vangnet en veiligheid. Inge kan goed met een naaimachine overweg en vernaaid dikke gordijnen, die nooit open gaan op de galerij zijde van haar flat.

 

Er kwam nog een vriezer zodat ze gekregen voedsel in kan vriezen en inbetween glasgordijnen aan de voorkant flat waar haar woonkamer en slaapkamer zijn. Geen mens kan daar van buiten doorheen kijken.....Zeker niet driehoog. Warme overgordijnen en een antieke romantische slaapkamer waar ze helemaal weg van was. Een vreselijk matras ligt daar op waar haar beschadigde rug niet op kan liggen en Inge slaapt op de bank wat ik een hele tijd niet weet...

Ze heeft reumatische artrose en loopt soms als een oudere mevrouw....tot ik doorvraag en een vrij nieuwe matras wordt gebracht met een zachte topper. Ze durfde niet te vragen.

Inge in haar coconnetje van rust heelt met grote stappen en als ik een keertje ga kijken voel ik de knusse warmte van haar helend huis maar er moet nog een modern tafeltje bij zie ik.... Ze krijgt geen kans op pleinvrees ontwikkeling want ze komt met liefde twee dagen per week naar het consuminderhuis waar ze een goed stuk werk neerzet....en als ze naar huis gaat wacht haar een warm thuis....

Haar angststoornis blijft …onderweg op straat in de avond maar ook overdag. Ze breit en haakt als ze thuis is en legt contact met haar dochter en kleinkindjes die ze te weinig zag, want in sociaal pension mag je geen bezoek ontvangen....en verwende  dochters zoeken niet altijd moeders op ergens op een terrasje. Wie zal garanderen dat haar dochter haar zoon niet inlicht waar moeder woont?

Ze zou een snel vervoermiddel moeten hebben zodat ze niet op openbaar vervoer was aangewezen. Dan loop je in de gaten… 

Als de kindjes wortels hebben,
worden ze van moeder losgeknipt.
Alweer 6 zelfstandige kindjes.

Er zijn nog heel wat schulden van de zaak die ze moet betalen en ze leeft van 30 euro per week. Dat is GENOEG als je kleding en schoenen bij het consuminderhuis mag meenemen en groenten en brood dat nog goed is.....Daar kom je de week wel mee door....maar vooral kom je de week door omdat je nodig bent Inge..... daar waar je welkom bent....en de zorg meedragen wil bij Annemieks werk van warmte geven aan dolende zielen, kapot geslagen moe gestreden mensen op drift, zoals jij toen je binnen kwam.....Nu hoor ik af en toe je schaterende lach en de sjaal in bonte kleuren die je breidt voor je kleinkind  en geniet ik van je ZIJN....

Op een dag neem ik haar mee naar een bromfietszaak en koop een nieuwe scooter voor haar. Dat is het leukste wat er is...  Meimaand vakantiegeld en ik ga toch nergens heen. De scooter kostte in die tijd 1200 euro en de helm kreeg ze voor niets erbij als de naam van de zaak op onze website kwam. Een helm en een zonnebril en op een scooter was Inge moeilijker te herkennen. Reizen kostte veel minder en elke week kon ze naar haar dochtertje in de buurt van Geleen. Ik zie al die kwartjes bij haar vallen die ik al bedacht had...Hoe gelukkig kan je een mens maken...

Het viel niemand op dat ze nooit een echte vriendschap met mannen aanging. Ze sprak ze wel aan in de werksfeer en dat was het dan. Zo kan je levenslang verder leven, zoals zovelen beschadigde mensen. Helaas stak sociale dienst Heerlen een spaak in je wiel.

Inge met ervaring van een café en sportkantine leiden... zou zo wel werk krijgen, volgens haar persoonlijke coach die ze bij de uitkering had gekregen. Voorlopig kon ze fulltime in een kantine gaan werken waar groepen ver van het arbeidsproces belande mensen koffie en middagpauzes hielden. Het merendeel mannen in de buitendienst. Tuindienst en grondwerk. Verplicht vrijwilligerswerk van ex-gedetineerden met een enkelbandje of ex-drugsverslaafden die weer leerden regelmaat in hun leven te krijgen. Hetzelfde soort waar ze in Heugderlicht voor was gevlucht. Inge was aantrekkelijk en doodsbang. Haar angststoornis was weer vol aanwezig…

Bij het voor haar veilige consuminderhuis mocht ze niet meer werken als ze uitkering wilde ontvangen.  Ze moest zo snel mogelijk naar het arbeidsproces… en omdat ze zweeg over haar trauma’s werd ze als gezond beschouwd met een beetje lichamelijke slijtage…

Ik brak mijn hoofd erover hoe ik haar zou kunnen helpen….Lag daar nachten van wakker en…vond een oplossing!

Wel een heel heftige…maar het kon niet anders…. De volgende keer meer daarover…

Annemiek

zondag 10 augustus 2025

Mijmering 62 De triomf van Soren, verse groente voor een habbekrats, verjongen en pure vitamientjes...

Beste mensen,

Zoek hem niet te ver, de medemens die je helpen kunt. Met een lach, een praatje, een tas open houden van een boodschappen karretje op de markt. 

Je medemens woont niet voorbij de horizonten, je medemens is hier, direct naast je. 

Nu nog ieder die een barricade legt dit te laten inzien…

Mijmering 62 2025.

Tip…Mijn stoepjes bij/strooien met wegenzout doe ik meestal in augustus. 

Eerst het hofje vegen en bij opkomende onkruidplekjes zout bij/strooien. 

Niet wachten tot het onkruid groot is en moeilijker te verwijderen.

Tip 2…Inmiddels heb ik voldoende jonge aardbei kinderen geteeld en kan het verjongen
starten. 

De eerste bak met “ouwetjes” werd leeg gemaakt en kwamen ze in de compostbak. 

Een deel van (teveel) potscherven die onderin de pot lagen werden verwijdert. 

De bak van verse potgrond voorzien…en de jonge plantjes erin.

Voor de tweede bak waren ook genoeg jonkies 

en moet ik even bekijken of een derde bak nog verjongd moet worden.…

Eerst nog wat kindjes telen.

Tip 3… Een rondje op de fiets en kijken of de vlierbessen al rijpen. 

Mijn oogst langs bosranden is heel schamel. 

Waar de zon niet bij kon moeten de bessen nog rijpen. 

Ze zijn klein van stuk dit jaar en bevatten amper sap.

Toch maar de moeite genomen om een klein potje jam te maken… 

Vlierbessen  zijn giftig… tot ze gekookt zijn. 

De besjes stropen van de takjes met een vork blijft een supertip…

Maar direct opmaken in de yoghurt met bramen en frambozen uit de tuin. 

Na jaren heb ik weer de unieke smaak van vlierbessen geproefd en daar ging het om.

Tip 4… De uitgebloeide blommen in de mand krijgen dezelfde pluizen als paardenbloemen. 

Daar zit het zaad aan en heb ik in een ondiep holletje gelegd in de border. 

Aarde erover en wie weet…

De grond omspitten of omwoelen doe ik nooit meer. 

Dat heb ik wel van Sonja geleerd. 

Wil ik ergens iets zetten dan maak ik een pootgat of kuiltje.

Tip 5… Nog steeds ben ik met ontspullen bezig, om verschillende redenen.

1. Wat je niet hebt hoef je niet schoon te maken, want…

2. De goede huishoudelijke hulpen zijn een speld in een hooiberg.

3. Soms krijg je maanden geen hulp en is het zaak dat je zelf met kunst en vliegwerk je huis schoon moet zien te houden. Het is een uitdaging die therapie heet en tevens een kunst om gezelligheid te creëren met minimaal spul, en echt het kan…In ieder geval brengt het rust.

4. Ruimte in je huis is ruimte in je hoofd.

5. Voor mij geldt dat ik veel ruimte nodig heb voor mijn manier van lopen in slingers en
rolstoel/stok/rollator.

6.Wat het meest vreugde brengt is spullen weggeven aan mensen die daar heel blij mee zijn. De blijdschap te kunnen zien…doet zo goed.

6. Verder heeft je laatste hemd geen zakken. De mensen die ik eens achter zal laten
hoeven geen zooi te ruimen, als ze dat al van plan waren… Misschien zet mijn tip je aan het denken want je doet nabestaanden wel iets aan… 

met vier vierdeurs kleerkasten vol ouwe meuk en 120 paar schoenen of zo…

Ik heb een kleerkast waar alle zomer/winterkleding, schoenen en linnengoed inzit. Badhanddoeken en theedoeken, tafelkleden en kleedjes. Kortom alles en het is genoeg!

Tip 6… Groente koekjes en dribbelend de afwas doen. Rechtop staan wordt moeilijker
maar dribbelen gaat prima, dus dribbel ik van de kookpot naar de afwasbak.

Een paar wortels plus courget werden geraspt en een ui gesnipperd. Handvol havermout en peper/zout plus een ei erbij. 

Mengen met je hand en bloem toevoegen tot samenhangende hoopjes ontstaan. 

Met twee lepels hoopjes in de stoofpan in heet zonnebloemolie… even dichtschroeien en direct op lage pit.

Daar kan ik dus niet bij blijven staan en werd dribbelend een afwasje gestart. 

Zoals je ziet leg ik oude theedoeken rondom de stoofpan zodat ik niets hoef schoon te maken. 

Toen de groente koekjes klaar waren kon de stoofpan sissend als laatste in het afwas sop. 

De beste manier om hete pannen gemakkelijk schoon te krijgen… 

Misschien wist je dat allemaal al?

Tip 7… Overrijpe tomaten hebben de beste smaak. 

Op de markt had ik drie kilo gekocht voor 2,50 euro waarvan alleen een paar harde tomaatjes in de koelkast gingen. 

De rest kwam in de vriezer in hergebruik zakjes met “zipper.” 

Voor pastasaus pizza of soep.

Bij de super kostte een appeltje 52 cent en op de markt een kilo voor een euro. 

Ongesorteerd en zelf uitzoeken zonder zweterig plastic zakje want je neemt zelf stoffen tasjes mee.

Vier paprikaatjes ook zelf uitgezocht 90 cent. 

De scharminkels waren niet moeders mooiste maar krakend vers. 

Drie harde komkommertjes voor 1 euro…

Goed kijken en niets in plastic kopen is de truuk.

Mijn leventje… Bij het bessen plukken kwam een klein jongetje op een fietsje kijken. 

Veel te jong om alleen in een bos te zijn.

 We maakten een gezellig praatje en was ik blij dat een mevrouw met dochtertje kwam aanlopen. 

Dat sprak ik ook uit. Er volgde een leerzaam gesprekje over bessen die giftig zijn en bramen die je beter bij oma in de tuin kan plukken. 

Ik kan zo genieten van een blij gezin…”Wat bent u rijk,” heb ik haar nog gezegd… Daar was mevrouw het helemaal mee eens…

Het loonde om naar de markt in Eygelshoven te gaan en voor 9,40 euro had ik twee fietstassen boordevol groente en fruit.

 Het was een beetje link want aan het stuur hing ook nog een watermeloen in een tasje. 

Auto’s blijven wijselijk achter me en automobilisten vrezen wellicht dat ik ook verstandelijk beperkt ben. 

Watermeloen is gezonder dan
 frisdrank. Het bevat vitamine
 C,A en kalium.

Daar maakt ik gebruik van en was toch even gesloopt toen ik thuis was. Het spul meteen verzorgt heb ik voor daaagen super vers eten voor een habbekrats en ja…zuinigheid en vlijt bouwt huizen als kastelen...

Tot slot nog een beschrijving terug in de tijd, toen het consuminderhuis nog was zoals mijn bedoeling  bij de oprichting… 

Soren  (gefingeerde naam) 

Zijn uiterlijk deed Scandinavisch aan, blond lang met een lichte huid… Rond de 30 zal hij zijn geweest toen hij bij ons consuminderhuis terecht kwam. 

Broodmager met behoorlijk ondergewicht en altijd waakzaam. Soren werd aangemeld via M.O.B. oftewel “Mens ontwikkelbedrijf,” een onderdeel van sociale dienst Landgraaf waar mensen terecht kwamen die ver van het arbeidsproces stonden. Ieder kreeg een persoonlijke begeleider  van M.O.B. en na enige tijd in observatie tijdens interne werkzaamheden wordt een tijdelijke passende werkplek gezocht dichterbij betaald werk…Soms via verschillende bedrijven. M.O.B. en ik ondertekenden een contract en werd van tijd tot tijd de voortgang van o.a. Soren besproken.

 M.O.B. begeleiding betekend zoveel mogelijk maatwerk en natuurlijk wordt geluisterd naar wat Soren zelf zou willen en soms werd een opleiding betaald. Het doel betaald werk werd meestal binnen korte tijd bereikt… Bij Soren liep dat heel anders…

5 harde broodjes voor een euro, bij PLUS om
 17.30 uur. Ik vries ze in om in het kleine oventje
op te piepen.
 Bij M.O.B. wisten ze al dat bij Annemiek van het consuminderhuis de wel heel moeilijke cliënten terecht konden. Het zogenaamde “granieten” bestand, degenen die o.a. de hakken in het zand zetten, niet weten wat ze willen, of waar je niet achter komt wat ze willen, heb ik gemerkt. De o.a. introverte mensen of misschien wel iets teveel getraumatiseerd kwamen onder mijn persoonlijke begeleiding.

We starten met een kennismakingsgesprek, afspraken worden gemaakt over de regels van het consuminderhuis o.a. op tijd aanwezig zijn. Geen drugs of alcohol op de werkplek en werd het werk besproken. “Een makkie”… zie ik ze vaak denken...Weten zij veel…

Soren werd op de logistiek gezet en las ik zijn lichaamstaal die me meer vertelde dan hij besefte. Soren was duidelijk een beschadigd mens. Hij zocht tussen de ritten door altijd rugdekking, in een hoek of tegen een pilaar met ogen die constant rond gingen en werkelijk alles opmerkten in het consuminderhuis. Niets ontging hem… een eenling die geen aansluiting zocht, constant bezig met controle te krijgen en te houden…Wat moet dat vermoeiend zijn geweest…

Soren wilde graag het vrachtwagen rijbewijs halen op kosten van de gemeente want zelf had hij daar voorlopig geen geld voor. Via MOB had hij zijn eerste negatieve ervaring in de transportwereld al opgedaan. Als bijrijder bij biertransport waar hij vaten van 50 kilo moest slepen en de dag erna plat lag. Lange mensen hebben vaak rug problemen… Soren ook, daarbij zijn te iel lijf…Ik zie het zo voor me hoe dat vat met Soren op de loop moet zijn gegaan…  Bij het consuminderhuis hadden we een bestelbus en binnenkort een klein vrachtwagentje hoopten we…dat zou iets voor hem zijn.

Soren werd bijrijder en misschien wel te snel chauffeur bij onze logistiek wellicht uit noodzaak?  Een van zijn eerste ritten was samen met mij gordijnen ophalen in een flat die leeg moest. Nou ja… hij moest nog wennen aan de bestelbus zullen we maar zeggen en ik was na lange tijd weer eens wagenziek…

Collegialiteit… daar was hij niet zo mee bezig… Hij was te druk met controle houden en hij dekte zich in, toen bij laden en lossen een flinke kras (door een collega) op een kast werd gemaakt. Daar maakte hij een foto van en die liet hij me alvast zien, met de naam van de dader erbij, voor als er “gezeik” van zou komen. Hij liet bij dit gebeuren heel veel van zichzelf zien. Zoals het meestal gaat bij dergelijke gebeurtenissen werd hij niet begrepen, werd uitgekotst en werd zijn werk bij de logistiek onmogelijk…Hij was een "maten naaier."


Hij meldde zich vaak ziek, migraine en rugklachten wat ik vertaalde als spanningshoofdpijn en niet gemotiveerd zijn omdat het niet ging zoals hij had gehoopt en verwacht. Hij scheen nooit te slapen. 

Soren had duidelijk geen kijk op hoe hij overkwam…En nee… hij werd door mij niet eruit gegooid, ik zag ondertussen het gedrag van een diep gewond mens die behoorlijk om zich heen sloeg…Wat moet hij veel hebben meegemaakt…Ik wilde het waarom, de oorzaak weten… Misschien wat belasting wegnemen? en had zo mijn gedachten daarover en groeide een plan.

Eerst maar eens op de voedsellijn proberen wat kilootjes aan dat lange dunne lijf te krijgen want zijn leefgeld was bijzonder laag. Dat hij ondergewicht had door drugs kon ik al wegstrepen. Hij rookte wel shag en bleef natuurlijk weinig geld voor eten over. Door een fout bij de kredietbank zat hij onterecht jaren te lang in de schuldsanering en liep daarover nog een rechtszaak in hoger beroep. Ik zal je het verhaal besparen. Het is ongelofelijk wat door een administratieve slordigheidsfout bij de kredietbank een mens wordt aangedaan… 

 Soren zat volgens mij al zeer lange tijd in de verdomhoek waar altijd rake klappen vallen. Dat moet al zijn begonnen in zijn vroegste jeugd bedacht ik zo…gezien zijn lichaamstaal en karakter.

Ik besloot Soren niet meer in een groep te zetten waar hij steeds onder te grote druk zou komen te staan. Hij mocht voorlopig eenling zijn en werd hij assistent coördinator. Ik kon toen al moeilijk lopen en een assistent was geen overbodige luxe. Oh ja… een consuminderkring behoorde hij te volgen want assistenten van coördinators van consuminderhuizen behoren meer te weten over minderen... Dat deed hij er wel bij. Wist hij veel…en liep hij heel langzaam de kant op die mijn bedoeling was geweest.

Knip nu uitgebloeide lobelia's af.
Ze krijgen een tweede leven
tot laat in de herfst.

Eenling zijn is prima… als je assistent coördinator of manager bent en het is een eenzame plek die bij Soren paste. Hij was in de wolken. Hij verscheen netjes  “in het pak” en was de vriendelijkheid zelf tegen mensen die spullen kwamen afgeven. Een mooie man in onze entree en een groot succes. 

De mannen van de logistiek en mijn collega’s begrepen er niets van en hadden verwacht dat Soren eruit werd gepeerd en zeker niet dat hij “promotie” zou maken. Je kent het wel een groep grijze mussen die de ene met het lichte randje aldoor pikken en uit de groep stoten.… Ik zag het steeds weer…waar groepen mensen samen werken… Soren werd gejend maar dit mens was waakzaam en Soren liet zich niet uitlokken. Delegeren mocht Soren nog niet en was hij het helemaal mee eens.  Even stabiliseren en mettertijd gaf ik hem wel wat meer verantwoordelijkheid. Daar moest hij naar toe groeien en eerst die cursus maar eens doen.

Binnenkort zou de consuminderkring starten met een kennismakingsmiddag en budgetteren leren. Eenmaal per week steeds op dezelfde middag. Vele thema’s werden  behandeld om na een half jaar over te gaan van grip op geld, naar grip op leven… Vooral in de tweede helft hoopte ik wat openheid te krijgen bij Soren. Die openheid kwam eerder dan verwacht… en op het moment dat het plaatsvind druk ik door…

Gezien de extra lading startte ik deze keer de kring met een kleine groep mensen die elkaar al kenden vanuit het vrijwilligerswerk in het consuminderhuis. De eerste bijeenkomst is vaak emotioneel omdat we elkaar vertellen waarom we in de problemen zijn gekomen… 

Jonge aardbei plantjes.

Openhartigheid lokt openhartigheid uit en daarom startte ikzelf door te beschrijven hoe mijn leven is verlopen. Ik vertelde hoe ik een angststoornis opliep op latere leeftijd en wat de levenslange gevolgen waren van een gewelddadige verkrachting op dertienjarige leeftijd…

Het gebeurde tijdens een muziekconcours in België waaraan ik deelnam als lid van fanfare De Maasgalm. Heel beeldend beschreef ik wat er gebeurde met het kind Annemiek…. Het meest nadruk leggende op het feit dat niemand van de vereniging ingreep toen de aangeschoten oudere meneer met het kind verdween achter de tent…(zie mijn eerste boek Heimwee naar Heusden) 

Het drama werd door mijn moeder als niet belangrijk afgedaan….Ik was te jong om zwanger te raken en dat was voor haar genoeg. Nu na een leven van inzichten verzamelen denk ik dat ze er geen raad mee wist. Mijn vader is direct de meneer “op gaan zoeken.” De gevolgen voor mij waren dat ik me heel lang alleen maar veilig kon voelen in de stilte en de natuur en tussen mensen altijd controle wilde hebben… zeer zeker in relaties…waarin ik zorgde dat mijn partner altijd de mindere was.

Ik zag Soren meegaan in mijn verhaal en moest hij wel gevoelens herkennen. Ik keek hem meermalen recht aan, zijn blik als het ware “gevangen” en eindigde mijn verhaal met de woorden: “Nu jouw verhaal!”….. “Ehh…ik ben als kind door mijn opa misbruikt.” God… het was eruit!! Zoiets had ik verwacht.

Soren werd gemotiveerd om verder te vertellen en iedereen hield zijn adem in. Een warm bad van medeleven kwam hem tegemoet van de mede kringleden. 

Ik liet hem  vertellen wat hij op dat moment kwijt wilde… en de stroom was niet te stuiten... de beerput was open. Aan het einde vertelde ieder in een rondje hoe trots Soren mocht zijn, dat hij dit vertellen kon en hoeveel mededogen ieder had. 

We hebben nog even nagepraat hij en ikke en hij vertelde dat het voelde of hij dit nu aan de hele wereld had vertelt en eindelijk werd geloofd. Hij  was verbaasd niet op deze “smet” te zijn afgerekend. Het “tweedehands” gevoel  wat ik natuurlijk herkende… was direct weg. Soren is twee dagen van streek geweest… Begrijpelijk en linke soep zal je denken wat ik daar losmaakte…Ik hield contact en loodste hem weer naar het consuminderhuis.

Mijn ervaring is dat in deze liefdevolle familiare sfeer zoals de groep lotgenoten in het stille consuminderhuis, mensen opengaan terwijl vaak een eerdere sessie bij een psycholoog geen resultaat bracht. Noem het maar amateur psychologie op de juiste plek en ik heb velen daarmee kunnen helpen… Het is nog nooit mis gegaan al heb ik wel altijd een korte lijn met maatschappelijk werk waar ik zeer gedreven mensen ken waar we dezelfde dag nog terecht kunnen. Zelfs naar een psycholoog diezelfde dag kon nog…

Daar heb ik wel eens gebruik van moeten maken toen een meisje van zes misbruikt werd en een broer en zusje door een vader… Een keer bij een mishandeling van een mevrouw…

Bij deze “moeke” hebben velen hun hart gemakkelijk kunnen luchten…omdat ik bekend ben met veel shit die een mens kan overkomen. Soren wilde nog even niet dat zijn begeleider van M.O.B. het wist. Hij zou dit later vertellen in mijn aanwezigheid als hij daar aan toe zou zijn. Hij kon me vertrouwen…

Om een lang verhaal kort te maken: Soren vertelde verder met tussenpozen tijdens de consuminderlessen, hoe zijn jeugd was verlopen en ik gaf hem de tijd… Zijn mede kringleden kwamen ook aan de beurt… Om op Soren terug te komen: Zijn ouders waren niet van het soort dat bij dwars gedrag van hun kinderen de reden daarvan opspoorden. Misschien interesseerde hen dat niet. Of onkunde… wie zal het zeggen… Het was geen hecht gezin waar je vertelde wat je dwarszat.

Soren gesloten als een oester werd steeds moeilijker… altijd gespannen en alert alsof ieder moment gevaar dreigde. Hij liep vast…op school en thuis, raakte misschien wel in depressie die niet werd gezien. Hij spijbelde constant werd betrapt bij winkeldiefstal. “Dan maar aan het werk” moeten de ouders hebben gedacht en door zijn gedrag kwam daar ook niet veel goeds van… Hij had een vriendin in die tijd en was veel bij haar en weinig thuis…Het zal een vlucht zijn geweest en voor mij heel herkenbaar.

Tijdens een van de vele ruzies thuis is Soren veel te jong het ouderlijk huis uit geschopt… Waar ga je dan heen? Met alleen de kleren die je aanhebt… De weg van de minste weerstand volgend trok hij in bij zijn vriendin. Een keuze die hij wellicht uit nood maakte. Het was geen liefde en de relatie liep dan ook stuk…

Soren… zonder afgemaakte opleiding niet wetende waar hij goed in zou kunnen zijn belandde in de schuldsanering door in de relatie ontstane schulden. 

Hij wilde nooit meer een relatie, heb ik hem meermalen horen zeggen! Hij moest eerst alles op orde hebben…en zeker geen vriendin meer met een gat in de hand…Daar schijnt hij toch de controle te hebben verloren.


Soren… in de bijstand bij M.O.B. en in de consuminderkring bij Annemiek. Assistent coördinator in het Consuminderhuis waar hij nooit meer te laat kwam en door een ringetje te halen. Hij bloeide op en we zagen hem veranderen in een blij mens. Hem ontging niets en hij greep op de juiste manier in… indien nodig. 

Zijn begeleider van M.O.B. herkende hem haast niet meer… De migraine aanvallen werden minder en zijn slaapstoornis misschien ook wel. In ieder geval was hij altijd op tijd… en moest ik hem zelfs tijdens een flinke verkoudheid naar huis sturen… Hij wist nog steeds niet welk beroep iets voor hem zou zijn (ik wel) en liet ik hem nog even verder stabiliseren…We hebben de tijd…en probeerde ik zijn begeleider nog enkele maanden bij ons af te dwingen. Dat gaat vaak moeilijk want hun taak is mensen uit de bijstand te halen en aan het werk, binnen korte tijd, ook al was het (nog) onverantwoord. Enkele goede begeleiders uitgesloten.

Via een thema in de consuminderkring kwam reflecteren (spiegelen) aan de orde. Kritisch naar jezelf kijken en inzicht krijgen hoe je in situaties handelde en welke gevolgen die beslissingen hebben gehad. Ik beschreef het “helicopteren” van Soren. Altijd overzicht houden en iedereen in de gaten hebben en zelfs vanuit een ooghoek zien wie binnen kwam…Soren zag het zichzelf opeens doen…

Enige tijd later gaf ik hem de hint in welk beroep hij opgelopen “kwaliteiten” zou kunnen inzetten. Hij kwam er niet op en gaf ik uiteindelijk aan of hij iets zag in de beveiliging/bewaking.

Het kwam binnen… Soren raakte helemaal gedreven en ging op onderzoek en inlichtingen uit. Korte tijd later vertelde hij een bedrijf gevonden te hebben waar hij stage kon lopen tijdens een opleiding die wel een jaar of zo kon duren. Er zat een baan aan vast. Hij wilde dit doen zonder zijn begeleider hierin te kennen…en weer kreeg hij mijn vertrouwen.

Hij deed de opleiding in de helft van de tijd en nooit vergeet ik de dag dat hij zijn bewakingspak kwam showen. Hij had inmiddels zelfs ronde billetjes zag ik en moest geplaagd worden. 

Wat een mooie bewaker…met die stralende lach en die blonde schoonheid… Hij heeft onze kring op mijn advies verlaten want hij was dagen en nachten stage aan het lopen en leren voor zijn baan…daar ook nog de kring bij… Hij vond dat al zoveel jaren waren verkwanseld…Inmiddels was hij begin dertig.  Hij was niet meer te remmen en heb ik hem voortijdig moeten laten gaan…toen hij de baan kreeg bij de bewaking. Kinderen moet je loslaten en dat doet pijn… Soren heeft voor altijd een plekje in mijn hart…En ja…ik had het werk van zijn begeleider gedaan en de tijd genomen die daarvoor nodig was… De begeleider mocht met mijn veren pronken, ik bleef liever op de achtergrond.


Ik heb Soren met ontroering zijn werk zien doen. Bij supermarkten ziekenhuizen en evenementen. Zijn lange gestalte gezien met de steeds ronddwalende ogen en het overwicht dat hij had geleerd als assistent coördinator. Ik heb eens nagevraagd “hoe hij het deed”, bij een mij bekende eigenaar van een bedrijf waar ik Soren zag… “Die lange?” Dat is een van de beste die we ooit hebben gehad…” En moest ik snel naar buiten om een potje te janken van geluk!

Enkele jaren later is hij even terug gevallen. En werkte opeens aan de lopende band in een fabriekje. De verantwoording moe vertelde hij. Misschien is zijn “herrijzen” te snel gegaan, hij was indertijd niet te remmen. Later zag ik hem als vakkenvuller werken. Ik denk dat hij altijd op de vlucht zal blijven en werkt om te leven en niet leeft om te werken… Zo ken ik nog wel een paar en het is hun goed recht…Nu zie ik hem al een hele tijd niet meer en zal hij wel wereldreiziger zijn…We leerden veel van elkaar…en hij blijft in mijn gedachten en ik in de zijne denk ik wel…

 Annemiek