Elke mens die je op je pad tegenkomt brengt iets te leren. Onder deze mensen zijn voorbijgangers maar ook blijvers. Waarschijnlijk beiden even waardevol.
De levenslange blijvers zijn zielsverwanten… de
voorbijgangers leren los laten, als het niet goed meer voelt. Uit elkaar
groeien betekend dat de rol naar elkaar toe is vervuld. Afscheid nemen en met
dankbaarheid aan terug denken…omdat ze je lessen brachten die je leren moest…
Mijmering 32 2025.
Genieten van tuintjes les aan Ibtisam…Met mooie dagen in het verschiet is de regen goed te verdragen. De plantjes varen en wel bij. In het kasje van Ibtisam is het stervenskoud en de warmte minnende zaden staan stil.
Dat kan door zelf te doen en elke plastic yoghurt pot met zaden in potgrond kijken we na.
De meeste potten hebben geen afwateringsgaatje
en als de grond nog niet zuur is komen gaatjes onderin. Ze roept al naar haar
broer maar ik leer haar dit zelf te doen. De pot half op een tegel/half gras zetten
en met een spitse schaar door de aarde heen steken en
drukken/draaien.
Ik probeer ondanks de taalbarrière haar bij te brengen
dat ze eierschalen kan sparen in een vergiet die in de tuin wordt gezet. Ze
rent het huis binnen en komt met dikke uien terug.
In de kas heerst nu orde en werd opgehangen aan de buizen wat licht in gewicht is. De zaailingen staan aan de zonzijde van de kas en moeder natuur werkt al aan het gezond maken van de zure grond.
Ik hoop dat ze de bak warmte minnende zaden binnen op de
vensterbank niet vergeet te besproeien elke morgen. Als de regen is vertrokken
toch maar even gaan controleren…
Tip 2… Toen ik veel jonger was gruwde ik al van plastic zeil op tafels en kasten. Het is een jeugdtrauma denk ik wel.
Plastic placemats hoorden daar ook bij en vond ik een belediging voor de oudere mensen waar die op tafel lagen. Dat doe je bij kleuters…om ze na het eten weg te halen.
Tip
3… Het Brussels kant kleedje werd op de hand gewassen. Sommige
vlekken worden wel minder maar gaan er niet uit. Daar zet ik wel een pot op en
mijn hulp vond dat er wel veel potten op moesten dus was de reden dat het kleedje
in de was moest.
Nu ligt een grote sprei
op de salontafel waaronder we eenmaal per drie weken of zo
stoffen. Ik til het kleed wel eens plaatselijk op en veeg de kruimels weg.
Terug naar het Brussels kant kleed. Strijkdroog werd het opgerold en in een plastic zakje gedaan.
Toen de hulp de badkamer deed heb ik het
kleedje gestreken en hangt na te drogen op het lijntje.
Niet
veel tipjes vandaag maar wel weer een vervolg van een verhaaltje…
Dag twee fietstocht naar Eindhoven… De peel. Ik fietste vier uren dwars door de peel, stak ter hoogte van Neerkant de Noordervaart over en fietste daar een poosje langs. Het was goed pauzeren aan het eind van een fietspad bij een bruggetje over een moerassig gedeelte.
Ik passeer prachtige huisjes en gesloten cafeetjes, peel/moeheid overvalt
me nu.
Eindelijk de bewoonde wereld, wat mooie landhuizen en een tafeltje met potten
honing te koop.
Er staat een blikje bij met bijen erop, het geld moet in dat blikje, met dank
van de imker staat erbij.
Ik koop een pot honing voor Johan de woensdagvriend, leg teveel geld in het
blikje omdat die gestolen peer op mijn maag drukte.
Asten en villa Kakelbont!
Een eetcafé met terras, wat een zaligheid, grote pauze hollekiedee…
Zalige koffie…boeiende mensen, broodje gezond, mijn fietskaart en schrijfspul op tafel ben ik een bezienswaardigheid merk ik en wordt direct aangesproken als ik opkijk.
Vele vragen, “ben ik helemaal uit Limburg gefietst, en waar sliep ik, en wat als er een band lek raakt midden in de peel?”
 |
| Foto's uit mijn hofje. |
Ik vertel dat ik geen banden kan plakken en dat ik een telefoon bij me heb, maar ik zou niet weten wie ik zou kunnen bellen voor hulp. Het beltegoed is trouwens onverwacht op, vergeten een belkaart te kopen in de bewoonde wereld.
Nee! Ik ben niet bang in het bos, nooit geweest, wel in drukte en groepen mensen.
Fietsers en wandelaars zijn meestal goede mensen leerde mijn ervaring.
Ik besluit bij Gerrit en Resie S. langs te gaan, ze wonen in Asten weet ik en
waren een tijdje geleden mijn gasten tijdens de Heuvelland fietsvierdaagse.
Wat zullen ze opkijken, maar of ze thuis zijn? Wie is er nu thuis op deze prachtige zondag... Recie en Gerrit …en als ik voor hun deur sta en het huis eens bekijk zie ik de mij bekende zwarte auto. Ik neem de fiets mee, het pad op naar de voordeur en bel aan.
Gerrit doet de deur open en hij is sprakeloos.
Recie hoort mijn stem en komt uit de keuken. “ Waar kom de gij nou vandaan?” “Van
Landgraaf gefietst!” Prachtig die verbaasde gezichten.
Ik word warm onthaald en we kletsen bij, o.a. over de ervaringen van hun laatste fietst vierdaagse. Zo gezellig als bij mij was het nergens, ja dat had ik al begrepen uit de kaart die Recie stuurde.
Wat doet het goed ze te zien, ze zijn me zo eigen. We zitten op ons gemakje in de tuin, maar ik moet verder, anders verlies ik de
moed en kom nooit in Eindhoven.
Nu komt ongetwijfeld het zwaarste deel van de tocht, omdat de pijn zwaar word, van mijn versleten nek en onderrug, ik fiets op paracetamol.
Recie geeft me vers koud water mee, en Gerrit pakt een stuk eigengebakken
peperkoek in, die ik even later vergeet, als ik de straat uit rijd.
Ze hebben een route voor me uitgestippeld, de kortste weg naar Eindhoven
Einde straat rechts, bij kruising links…
Op de kruising staat een gigantische rommelmarkt, ik besluit daar omheen te gaan in de hoop dat ik de klokken van de heerbaan vind waar ik een afslag rechts in moet.
Geen klokken, die nam iemand mee, verkocht op de rommelmarkt?
Wel de heerbaan gevonden, en langs het voetbalveld gekomen, waarna een zwarte
auto me inhaalt.
Gerrit met de peperkoek, wat een schat, hij had opeens aan die rommelmarkt
gedacht en vroeg zich af… en die vergeten peperkoek.
Ik zat op de goede weg vertelde hij, zo meteen het betonnen fietspad op, dat
deed ik dus nadat Gerrit huiswaarts ging.
Er stonden prachtige vetplanten in potten langs dat fietspad, en was er opeens een omheining. Ik fietste rond in een tuincentrum, gauw weg voor iemand de politie belde.
Volgende betonnen fietspad, onder viaduct langs Raaymakers beton, over kanaal
richting Heeze volgens het briefje.
Geen kanaal gezien, ook geen beekje en werd ik een beetje wanhopig. Verdwalen kunnen mijn billen in dit stadium niet meer hebben. Uiteindelijk zit ik op de provinciale weg naar Heeze, stug in de pedalen, verstand op nul en pompen. Kom Annemiek stel je niet aan... gewoon kilometers wegpompen door de pijn heen.
Ergens voor Heeze zit een groep wandelaars bij een provisorische rustplaats van een uitgezette wandeltocht. Alleen voor de club?
Nee hoor ik mocht ook even zitten in een tuinstoel en een
koud blikje fris kopen.
Door maar weer, richting Geldrop
waar ik bij een tankstation een telefoonkaart
kocht en mijn zus belde, met het bericht waar ik was, ging een gejuich op, dat
geeft de burger moed…
Annemiek.
