Je bent als mens een verliezer. Je zou topdagen willen laten voortduren. Een mooie dag waarin alles net nog kon, nooit zien eindigen.
Maar je moet afgeven… elke avond een dag achterlaten…
Annemiek
Mijmering 31 2025.
Tip… Twee dagen achter elkaar regen, een koutje had me te pakken en uitzieken is dan het beste, alles afzeggen en binnen blijven.
Eerste hulp werd verleend aan de plantjes en de onder/schalen onder de potplanten leeggegooid.
De slakjes van de tuintafel gewerkt die
onderweg waren naar de lobelia/pot. Eentje was daar al aangekomen, dat was
beslist een hardloper(glijder.)
Tip 2…Het oud papier gaat tegenwoordig in een tasje aan de deurknop van de meterkast. Waarom zou ik het papier in dozen sparen die vervolgens niet te tillen zijn.
In de keuken staat nu steeds de papier broodzak van het
pompoenbrood van de goede bakker AROMA. Daar gaan alle stukjes papier in.
Zeker zes van die volle zakjes passen in het tasje aan de klink en het is een makkie die zakjes in de papiercontainer aan het eind van de straat te gooien.
Niet hoeven opletten wanneer het papier wordt opgehaald
en vervolgens vergeten. Een lang verhaal maar misschien heb je er iets aan…Gewoonte
rituelen zijn er om doorbroken te
worden…
Alles is therapie en vooral leuk omdat met
een kleine handeling zoveel resultaat werd bereikt.
Polletjes gras in de brandgang achter mijn schuur werden verwijderd.
Na dagen regen lukt het immers
de wortels mee uit te trekken. Dat ruimt met lang resultaat.
Tip 4…Ouiche met Pasen.
Het wordt een grote quiche
voor twee
dagen voor meerdere personen of stukken invriezen wat ik altijd doe.
Ingrediënten:
2 dikke prei (per stuk verkocht neem je natuurlijk de
dikste.)
Teentje knoflook of knoflookstengels.
Stukken paprika uit de vriezer.
Voor
de afwerking:
4 kleine eieren
1 doosje slagroom
Geraspte kaas (rasp ik van de grote blok)
De twee preien afspoelen, in de
lengte halveren en in dunne reepjes snijden.
Als je verse paprika gebruikt
schoonmaken en in reepjes snijden.
De vuurvaste vorm
insmeren met olie en bedekken met de plakjes bladerdeeg.
Bestrooien met
paneermeel.
De
oven voorverwarmen op 180 graden!
De groente op het deeg verdelen evenals het
losgeslagen ei/room/kaas.
Afwerken met geraspte kaas en in de oven tot de
quiche lichtbruin is en de deegrandjes gaar.
1
prei, 3 stengels bleekselderij, 3 wortelen, 1 paprika, 2 sjalotjes of een halve
ui.
Of…
een grote zak spinazie (Werkwijze zie prei hierboven) plus gefruite sjalotjes.
Mijn leventje… Joop de Vlaamse gaai heeft ook een partner gevonden en ze kwamen met z’n tweetjes doppinda’s halen.
Wat
een groot geluk dit te mogen aanschouwen.
Ik adviseer Ibtisam (oudste dochter van Ahmed) met raad en daad, bij plantjes zaaien.
Ze heeft een piepklein tuintje en een kasje.
Ze hebben
geen idee hoe groot die worden…
Maandag worden de bonenplantjes geboren en heb ik haar geleerd de oppervlakte potgrond met een fijn neveltje zacht te houden maar niet echt nat.
De baby’tjes moeten met hun hoofdjes gemakkelijk erdoorheen kunnen.
Ibtisam moet resultaat zien daarom dat grotere zaad.
Ze heeft ook courget gezaaid en ziet al het voordeel van in closetrolletjes zaaien.
De volgende keer
stro voor onder de aardbeitjes die zo op de aarde liggen.
Tot
slot een verhaaltje…
Einde van de eerste fietstocht dag naar
Eindhoven.
Beland bij mijn logeeradres van “Vrienden op de fiets” heb ik 98 km erop zitten. Moe, verdwijn ik rond 21.00 uur naar boven en lees een boek in bed, te weinig licht, geen bedlampje.
Ik slaap al vlug en word wakker als de andere gasten thuis komen en later weer als Mia en Gerard thuis komen. Zullen ze nog gaan sjoelen?
Dat doen ze vaak nog tot twee uur in de nacht en kunnen dan s ’morgens moeilijk op heeft ze vertelt...
Geen vroege ontbijtjes hoor, half negen is vroeg genoeg volgens Mia.
Spierpijn doet me nog een paar keer wakker worden en om zeven uur sta ik op en
was heel zachtjes mijn haar in de wasbak. Ik verzorg mijn beurs aanvoelend lijf
en doe wat rek en strek oefeningen, en oh wat ben ik trots op de prestatie van
gisteren.
Mia in nachtjapon zegt dat ze er aan komt, rustig hoor, tijd genoeg, nog
genoeg te doen.
De fiets buiten en de tassen ingepakt, ik reken vast af 16.50 euro, inclusief
toeristenbelasting.
De tafel word gedekt, alles in overvloed zoals mijn ontbijtjes thuis, want
ook ik ben gastvrouw van “vrienden op de fiets.” Bij mij worden de mikken niet
van ver op tafel gepleurd en de kaas hompen in plastic zakken.
Het oog wil ook wat…
Bij mij gaat het spul in mandjes en op schaaltjes van mijn boerenbont servies
met een kaarsje en bijpassende servetjes, een crème kleurig linnen tafellaken en eigen gebakken brood. Bij
Mia ligt een zeil op tafel en alles is goed.
Ze heeft ook zelfgemaakte jam maar die zit in potten waar het etiket nog op zit van wat er eens in zat. Het past allemaal wel bij haar.
Ik heb mijn eigen gebakken brood bij me en beleg dat met kaas en een tomaat, de helft eet ik op en de helft gaat mee voor onderweg.
Net als ik wil vertrekken belt Petra mijn zus en wil weten of ik nog onderweg ben….
Ja, hoor de resterende afstand is minder ver dan de tocht die ik gisteren
maakte volgens mij, Ik hoop in de namiddag in Eindhoven aan te komen. De sleutel
ligt onder de mat, vertelt Petra nog want ze moeten nog naar een verjaardag. Ik
vertrek bij Mia en ga richting kanaal zoals Mia aangaf.
Helaas heeft iemand het kanaal gestolen, ik vind het niet... Wel is er een smal onverhard weggetje langs een beekje, ik volg het een tijdje en kom langs een bord van knooppuntenroute en tot mijn verbazing kloppen de nummers met mijn notities.
 |
| Julianakanaal in Elsloo. |
Geen mens te zien op deze prachtige zondagmorgen, de stille peel... de
vogels, het water, de zon gezeefd door de bomen geeft me een volmaakt
geluksgevoel.
Ik bedenk hoe het hier vroeger geweest moet zijn, de harde arbeid van het peelvolk.
Oud voor hun tijd van het veen afgraven, vervolgens de turf uitgraven, zwaar
van het vocht. De blokken in stapels te drogen zetten waar de wind doorheen
kon. De armoe, veel kinderen, vele monden te vullen, ziekte, altijd gebogen
naar de donkere vochtige aarde.
Door dat uitgraven zijn de vele plassen en kanalen ontstaan. Zou de
schoonheid ooit opgemerkt zijn van een zondagmorgen in september? Zeker wel!
Een enkele keer kruist een fietser mijn pad, de mensen zijn erg vriendelijk en
ik deel mijn boterham met een vlotte meneer die me verteld dat ik al lang Meyel
gepasseerd ben, alleen wist ik het niet.
Zo door de peel, ver van de bewoonde wereld omzeil ik de dorpjes.
 |
| Julianakanaal in Elsloo. |
Hier en daar een boerderij in de verte, het word heel stil in mij, een helende rust, dankbaarheid dat ik dit allemaal nog kan, de rust en de stilte omarmen me, daar ergens middenin de Peel…
Ik passeer een bordje met de tekst “pruimen te koop,’’ een boerderij en
rijen fruitbomen, een erf en een zelfbedieningsplekje.
Er liggen appels en peren in plastic zakken te zweten in de zon met een
bordje erbij, 3 euro de zak waar zes stuk in zitten. De boer kent zijn prijs, “de
pruimen zijn op,” vertelt een slome jonge meneer in een tuinstoel.
Ik loop terug… pak het bordje met de tekst “pruimen te koop” en geef het
aan de slome.
Hij kijkt me verbijsterd aan, ik hoef geen appels en peren van drie euro, wat
een afzetters.
Dan komt iets van het ondeugend kind in mij naar boven en ik jat een peer
uit een kist die me wonderbaarlijk goed smaakt onderweg.
Verder maar en vraag ik onderweg aan een passant waar ik ongeveer ben, heibloem
en Neerkant passeer ik vanuit de verte. Teveel liefde voor de stilte voorkomt
dat ik de plaatsjes op ga zoeken. Opeens verlang ik naar verse koffie, daarvoor
zal ik toch de bewoonde wereld moeten opzoeken…
Annemiek
