Geniet van de geur en het verfrissende gevoel van de
nazomer,
accepteer de dingen zoals ze zijn, dat scheelt veel ergernis en energie...
Het is je eigen manier van denken, die de kwaliteit van het leven bepaalt...
Annemiek.
Mijmering 71 2025.
Eindelijk kwam dan de regen… Gestaag vallend de hele nacht door, tot in de middag.
Zo blij met mijn regenton en kan ik met gieters vol regenwater de seringenbomen extra verwennen, waar lang geen water bij kon komen.
De rotstuin
voor mijn huis die zichzelf maar moest zien te redden, knapt zienderogen op.
Tip…De laatste stekjes van de geraniums werden geknipt.
Dat kan nog net. Potjes gevuld met aarde en de stek diep daarin.
Ieder zijn eigen onder/bakje blijven ze nog een tijdje onder het afdak.
Weinig water en niet aanraken dan wortelen ze wel…
Als de zon schijnt mogen ze zonnebaden.
Ze staan op dienbladen dus gemakkelijk te verplaatsen.
Later verhuizen ze naar de
vensterbanken binnenshuis…
Alle oude planten worden geruimd.
Alleen de fuchsia mag
binnen overwinteren, maar nu nog niet…Als nachtvorst wordt gemeld…
ingesmeerd.
Even wachten en in een kort programma in de wasmachine…
Buiten aan de wasmolen in de wind en weer aan de kapstok.
Wie het
recept nog niet kent mag reageren…
en in de grote wasteil gezet.
Een paar komen nog na…
Een handvol
koemestkorrels erbij gestrooid.
Tip 4… Sonja bracht nog appeltjes van haar boom en staat hete bliksem op het menu.
Weet je nog? Enkele aardappels schillen, wassen en in schijven snijden.
Opzetten met een beker water en
iets zout.
Kijk maar op de foto’s.
Twee dikke uien in grove ringen snijden en bakken in de stoofpan met ietsje zout.
Mooi bruinen met op het laatst een klontje boter toevoegen en warm
houden.
Let op de aardappels/appels.
Klontje
boter en nootmuskaat en heel kort de stamper erdoor.
De stamppot moet grof blijven.
Op een diep bord serveren met de uienringen bovenop.
Na enkele verhalen gehoord te hebben waarbij o.a. een meneer werd gereanimeerd terwijl bij zijn huisarts stond beschreven dat hij reanimeren niet wilde.
Tja… daar heb
je wat aan als je jouw wens niet zichtbaar bij je draagt.
Na al die goedbedoelde actie is meneer in het ziekenhuis overleden…
Hoe je aan zo’n penning komt?
Laatmegaan.nl
Tip
6… Een beetje kunst, een beetje echt en wat gedroogd spul werd
een pracht boeket in de lampetkan…
Best natuurgetrouw en ja ze zijn gruwelijk duur.
Duidelijk plastic neppers wil ik niet, kwaliteit betaal je.
Een stukje
gaas werd in de kan gebracht waardoor de stengels op de plek blijven die ik
wil.
Wat groene besjes van de hedera groeiend aan de muur van mijn hofje.
Wel alle blad van de stengels rissen.
In mijn enthousiasme een tak rozemarijn uit de border erbij…kijken hoe die indroogt.
Mijn woonkamer ruikt heerlijk.
We
hebben fleurigheid nodig in deze tijd…
Mijn leventje…en een dagje met Annemiek.
Dinsdag was ik weer even in Zuyderland voor een kleine ingreep.
Als ik klaar lig in de “ingreepstoel” is het wachten op de arts, een
mevrouw die me door en
door kent.
We keuvelen wat…de jonge assistent en ik en ik vraag of zijn donkere krullen al in herfst tint zijn gebracht…
"Nou dan heb je een seizoengebonden haarkleur! “ Dat zal hij onthouden!
En de krullen… zijn die ook echt? Nee dus…om de vier maanden laat meneer een permanentje zetten en de krullen bedekken de inhammen die al zijn gevallen. Wat slim…
opgeschoren.
Ondertussen is de arts binnengekomen en geniet mee van ons gekeuvel. Ze weet dat ik niet rusten zal voordat de mooie assistent zal blozen.
Meneer
bloost al… Het nieuwe woord “seizoensgebonden haarkleur” wordt
besproken en ons
gelach vermindert de pijn.
Ik bedank beiden heel hartelijk en maak direct een
afspraak voor over vier maanden. “Zal ik zorgen dat dezelfde assistent dan ook
is ingepland?” zegt mevrouw arts…Nou als
dat zou kunnen… we zijn zo eigen met elkaar…
Stress eten is dat… en als ik kies voor gezond is dat
geen ramp. Een bruin broodje met walnotenkaas, rucola en een tipje honing.
Cappuccino erbij en een hulpvaardige meneer brengt het spul naar “mijn” tafeltje
in de hal. Mensje kijken…
Eten gaat bij mij heel langzaam en de botte messen werken ook niet mee. Op de “catwalk” passeren mensen op goedkope crocs en ondergoed dat door bovenkleding heen zich aftekent. De degelijke onderbroeken en de stringetjes. BH bandjes die iets verkort het figuur ten goede kan komen. Het komt daar allemaal voorbij. Verzorgde mensen in de minderheid. Jammer is dat…
Een rolstoel met een mevrouw erin met een baby’tje in
zo’n mandje en een grote ballon “It’s a boy.” Een meneer duwt trots de rolstoel
voort. Hij zal wel de verwekker zijn en het stel oogst glimlachjes… Genoeg
gekeken en bel ik de regiotaxie…
Bij de hoofdingang zit al een mevrouw in een rolstoel
moedeloos te kijken. “Hebt u pijn?” Het is genoeg om haar klaagzang te starten.
Ze moet duidelijk haar ei kwijt en het verkort de tijd. Mevrouw is gevallen
ergens in België en de ziekenwagen heeft haar weer naar Nederland gebracht.
Schouder uit de kom en het bot dat daar hoort, zat in
haar oksel, vertelt mevrouw. Ik schaar het gegeven bij de bevallingsverhalen
waarbij vrouwen inscheuren tot weet ik
hoe ver… Ocharme…
Mevrouw vertelt drie dagen per week in Zuyderland te moeten zijn en haar arm hangt in een lus. Dat valt niet mee, en ik probeer haar op te beuren…Zijn er nog mooie dingen in uw leven? Ze heeft kinderen al hebben ze het druk en ze brengen regelmatig een warme maaltijd… Dat is toch fijn? “Ja maar ze koken heel anders…”
Mevrouw is nog niet klaar en vertelt een blinde
echtgenoot te hebben… “Was die al blind toen u hem aanschafte?” Nee dus en met een oog ziet hij alleen grijs en met
het andere oog voor 30%. Nou… ik heb hetzelfde hoor al is die 30% bij mij 40%.
Mevrouw wil het niet horen en begint over de huishoudelijke hulp…
“Ze kenne neet poetse,” vertelt mevrouw… Ze zijn dan ook hulp in de huishouding, merk ik op. Mevrouw vertelt verder van hulpen met lange gelnagels en te laat komen. Stofzuigen zonder de zak eens te legen… “Dat is toch te vragen?” Mevrouw reageert hier niet op en vertelt over de goeie ouwe tijd toen zij nog jong was en het zelf veel beter deed. Tja…misschien moet ze ontspullen maar is niet mijn taak en zeg ik wat ze wil horen: “U hebt het zwaar.”
Inmiddels is een meneer in een rolstoel aangekomen. Ook
hij wacht op een taxie en kijkt naar de mismoedige mevrouw: “Zit geer nog
steeds te wachten?” “Ze heeft op u gewacht,”
merk ik op. Meneer is van het vrolijke soort en samen werken we verder aan het
entertainen van de moedeloze mevrouw.
Meneer is van het tanige soort en mist een onderbeen…
“Waar bent u dat nu kwijt geraakt!” We lachen samen en ik vraag wanneer hij een
prothese krijgt. Daar zijn ze nu mee aan de slag en meneer heeft al negen
maanden niet op twee benen gelopen. De prothese zit perfect zegt hij en kon hij
de eerste keer al heen en weer lopen langs de brug.(fysiotherapie.) Volgende
week krijgt hij hem mee naar huis…
Ik ken nog iemand zonder onderbeen waarbij de stomp steeds opzwelt, vooral bij warm weer. Dan past e.e.a. niet meer. De vrolijke meneer vertelt dat bij hem niets meer opzwelt en in zijn ogen zijn pretlichtjes… Dat mag…een beetje schuine taal op een regendag…en ik kijk met een glimlach naar de mevrouw in de rolstoel. Ze kreeg het niet mee…
Mevrouw vraagt hoe oud ik ben en we schelen een jaar… Ik
bewonder haar mooie schoenen en verzorgt uiterlijk. Dat regelt ze toch maar… Ze
begint de stinkerd te beschrijven die naast haar zat in de regiotaxi en artsen
die al die viezigheid moeten behandelen. Mijn reactie…“Ze hebben handschoenen
aan!” Wie weet waarom zo’n mens zo geworden is… Plaatselijk een lapje
ontsmettingsmiddel over wat behandeld moet worden doet wonderen, mondkapje
voor…Oogmasker.
Mijn taxi staat voor en ik wens beiden alle goeds en
beterschap zover dat mogelijk is… Ik klim in de taxie gevolgd door een forse
meneer… “Bent u Annemiek van Deursen?” Jawel en ik herken meneer M dan ook. Hij
werkte in het consuminderhuis nog voor coronatijd en wat was het dankbaar werk
vertelt hij. Hij werkte in de logistiek en vertelt dat de vrachtwagen
tegenwoordig belabberd eruit ziet. Ja…die wordt nu niet meer gepoetst.
Ik vertel aan meneer M hoe ik die vrachtwagen heb binnengehaald. Het startte met een presentatie geven in Maastricht aan een groep hoge heren makelaars zullen we zeggen. Daaraan vooraf had ik een rondleiding gegeven aan een meneer die de juiste mensen kende. Tijdens een vergadering van de heren kreeg ik 20 minuten spreektijd dat steeds weer verlengd werd… omdat vele vragen werden gesteld en sommigen heren emotioneel werden. Een van onze bestuursleden R V. had me naar Maastricht gereden. Hij was de meest geschikte persoon voor het juiste decorum. Ikzelf straalde niet zoveel uit…tot ik begon te spreken. Bestuurslid R.V. begreep ook niet waarom we zo nodig naar Maastricht moesten. Ik regelde altijd alles zelf… Daar was het bestuur niet blij mee…
Terug naar de presentatie…Wat mijn doel
was van deze actie… vroegen de makelaars… De zware arbeid op de werkvloer en
dat we voor een vrachtwagen spaarden met hydraulische klep. Het busje wat we
hadden was op en voor de vrijwilligers logistiek te zwaar om daar meubels in/uit
te tillen.
Bestuurslid R.V. heeft nog zakelijkheden gedeeld, hoe gezond onze stichting was en ondersteunt door woningcorporaties. Nee...niet door de gemeente...
We zijn weer opgestapt en kwam wel bericht werd gezegd. …”Mag
ik u hartelijk danken, voor uw tijd,” heb ik nog gezegd. Later kwam een brief welk soort vrachtwagen
het moest zijn en of het bestuur eens op onderzoek kon gaan over de kosten…Het
bestuur schoof dit op de lange baan…
Het aanspreekpunt van de makelaars was van mening dat ons bestuur wat minder laks kon reageren, hoorde ik via omwegen… Natuurlijk ging ik drukken anders had ik me voor niets uitgesloofd. Wat telefoontjes heen en weer en kwam een brief van de makelaars of voor 15.000 euro een tweedehandse vrachtwagen te vinden was? Tja...je koopt niet zomaar een vrachtwagen alsof het een pakje boter is.
Ikzelf heb altijd mijn eigen autootjes gekocht... maar hier bleef ik af. Mijn deel van het werk was gedaan...
Uiteindelijk is de vrachtwagen gekocht 20.000 eurootjes en helemaal
betaald door de makelaars. Wit onder het vuil en gesloten met een hydraulische
klep. Mijn mannen en ik hebben het ding
met sunsoda schoon gekregen en tweemaal in de autowas gezet. Jaren later is het
dak gaan lekken, dat laten repareren was heel duur. Buiten stond een kaduuke
vriezer waarin in kratten het oud ijzer werd gespaard. Als we daar het metaal
van de deksel flexen? Kon dat??? De ideeën van Annemiek
De mannen zijn op het dak geklommen en raakten
enthousiast…de plaat metaal werd aangebracht met speciale lijm herinner ik me
nog… We waren door het dolle heen toen het lek was verholpen…
We
zitten nog steeds in de regiotaxi meneer M en ikke en
hij vertelt dat hij tijdelijk in de bijstand zat en verplicht werd tot
vrijwilligerswerk verrichten. Het consuminderhuis leek hem een pracht doel.
Ja…maar nu niet meer vertelt meneer M…
Hij herinnert zich de sfeer van toen, om nooit meer te vergeten…blijdschap
en de tranen als de mannen een inboedel brachten bij een mens in nood… We
genieten van de gezamenlijke herinneringen en als ik thuis wordt afgezet zwaait
meneer tot het busje de hoek om is… Zo dankbaar dat die zware taak indertijd
werd volgehouden…
Annemiek
