Mijmering 33 Koude vegetarische wraps, gebroken asperges, maaltijd soep en een verhaaltje...

Beste mensen,

Zinvol leven bestaat voor een belangrijk deel uit kleine naamloze onzichtbare daden van vriendelijkheid en liefde…

Annemiek.

 Mijmering 33 2024

Twee dagen regen waarin het kind van de oude seringenboom volwassen werd. 

Als ik haar niet op tijd had geleid was ze zwaar van natte bladerenvracht scheef gaan hangen.

 Hoe mooi recht staat ze nu, reikend naar de kroon van de kersenboom.

Achter de oude seringenboom zijn opgeschoten jonge takken eveneens zwaar van de regen gaan doorbuigen. 

Ze werden met een panty been bij elkaar gebonden en vastgezet aan de stam van het ouwetje. 

Zo groeit haast ongemerkt de jonge generatie mee omhoog en zullen er nog lang takken voor de vogeltjes zijn.

Tip… Met de hak werd onkruid tussen de frambozen weggehakt voordat het diep kan wortelen. Onderhoud weet je nog… 

De onstuimige groei door de vele regen heeft nu warmte nodig om weer bloemen te laten bloeien….

en die warmte is Godzijdank gekomen.

Tip 3…Maaltijd groentesoep is een pracht restverwerker en deze keer wel heel goed gevuld met:

Halve dikke ui

Enkele wortels

Asperges

1 puntpaprika plus gewone paprika

Enkele tomaatjes

Twee groente bouillonblokken

De inhoud van de soep/zak (in de vriezer) waar ik stukjes stronk van bloemkool, bleekselderij en selderijblad in spaarde.

Werkwijze/tips: De gesnipperde ui altijd fruiten voor de

basissmaak en afblussen met 1 liter water. 

Eerst de harde soort groente snijden en toevoegen aan de soep, dan de zachte soort. 

De tomaat een minuutje laten zwemmen in de soep, eruit vissen en van schil ontdoen. Gesneden weer in de soep.

De wortels en asperges waren niet zo jong meer maar oh wat knapten ze op, 

na het schillen in de soep want “we gooien geen goei ete weg!” 

De groente beetgaar werd de soep afgezet en gaarde vanzelf nog wel wat na…

Tip 4… Zaterdag was minder aanloop naar de markt  (uitzendingen uitvaart de Paus en de Koning). 

 Het loont nog even naar de markt te fietsen. 

De handelaren moeten het spul kwijt zo voor het weekend en het is al laat tegen half vier.

 Jawel… gebroken asperges drie kilo voor 5 euro… 

Door de vertraagde informatieverwerking heb ik even tijd nodig, 

wat gezien wordt als twijfel. Oké… zes kilo voor 5 euro dan maar...

....en was ik aan het denken aan wie ik ze kon doorgeven.

Asperges schil je met de dunschiller van de top naar beneden al weet je niet waar de top zit bij gebroken asperges. 

Een schijfje van de onderkant snijden als de onderkant al duidelijk is.

De asperges in water gezet werden ze later in de woonkamer tijdens een muziekprogramma gesorteerd en rauw ingepakt. 

De dunnere in kleine verpakkingen als groente bedoeld. 

De dikzakken in grotere porties voor de soep. 

In de vriezer ermee in hergebruik zakjes. 

Een deel doorgegeven aan iemand die net als ik ook de moeite neemt de goede gave te verwerken…

Ingevroren asperges in bevroren toestand in een pan met water leggen, 

aan de kook brengen met iets zout en een schepje suiker en vanaf kookpunt acht minuut aan kookpunt houden. 

Eieren erbij als je wil…Na die acht minuut zijn de asperges ontdooit en gaar en de eieren precies goed.

Met verse asperges precies hetzelfde… een stukje roomboter smelten (niet bruinen) 

en over de asperges/ei gieten net voor het serveren. 

Bestrooien met peterselie wat ik even niet had…

Tip 5… Koude vegetarische wraps zijn snel gemaakt en heerlijk bij warmer weer. 

Je kan ze besmeren met pesto of kruidenkaas die ik zelf maakte van uitgehangen volle
yoghurt en knoflookstengels met peper/zout.

Blaadjes rucola en bloedzuring had ik in de tuin

Met de kaasschaaf slierten van een komkommer trekken.

Tomaatjes en/of schijfjes puntpaprika snijden

Misschien mozzarella als je hebt of tonijn?

Maak je eigen feestje ervan en vouw de wrap dicht als een envelopje… 

Ik kon het niet laten blaadjes en bloemen van de daslook te gebruiken die beiden eetbaar zijn.

Mijn leventje… Tijdens regendagen spaar ik de vuile was op om te kunnen drogen aan de lijn buiten als de zon weer gaat schijnen. 

In daluren stroom op zaterdag werden de wasjes gedraaid. 

Tegen de avond is de hele reutemeteut gevouwen en in de kast. 

De zon deed samen met de tijd mijn werk terwijl ik appeltjes kocht, asperges sleepte en schilde in de zonneschijn.

Tot slot nog een vervolg verhaaltje…Fietstocht naar Eindhoven dag twee…Aankomst.

In Geldrop zochten mijn ogen terrasjes met kussentjes in stoelen, niet dus.

Toch weer even pauze en koffie, dan maar op een harde stoel. Een stukje lopen…op mijn wenkbrauwen kwam ik aan de rand van Eindhoven. 

Een wielrenner vertelde dat de weg naar de Belgische buurt, dwars door de stad nog acht
kilometer was.  “Sterkte, veel sterkte.’’ wenste hij me, terwijl hij me meewarig bekeek. Ik moet er wel erg afgepeigerd hebben uit gezien in ieder geval geblakerd.

Bij het volgende stoplicht dat op rood stond, haalde ik hem in en kon niet nalaten op te merken dat een renfiets ook niet alles is.

Langs de Daf de borden richting centrum volgend kwam ik bij het station en kende de weg weer, richting Woensels winkelcentrum.

Daar heb ik lang in een bushalte gezeten op een bankje waar twee schroeven uit staken volgens mij. Dus niet, dat waren mijn billen die ten einde raad waren.

De kindjes van de bonus familie.

Ik fietste, ik liep, ik kroop... richting Leuvenlaan. Bij de cafetaria op de hoek een ijsje waarmee ik de straat van Petra en Peer inliep.

Halverwege zette ik nog een sprint vol bravoure en viel min of meer elegant met fiets en al de voordeur door, na onder de mat de sleutel opgeraapt te hebben.
De fiets op de standaard in de gang en de trap op, kleren uit op de overloop en in heerlijk warm badwater…

Hoe zalig kan een ligbad zijn, mijn lijf in Linda’s wonder crème gezet en mijn oud katoenen nachthemdje aan.

Later ben ik nog op de bank in slaap gevallen, heb een boterham met peperkaas gegeten en heb koffie gezet met paracetamol. Toen Petra en Peer thuis kwamen had ik mezelf weer wat opgekrikt en onderdrukte de pijnstiller de ergste pijn.

Hoe trots waren ze op me, weer een overwinning op mezelf, grenzen verlegd, afzien en oeverloos genoten.

Bij Petra en Peer ben ik blijven slapen en vroeg weer op, want ik wilde wel naar huis.

Met de fiets op de trein, dat moest ik ook nog leren, maar eerst naar het station fietsen.

Het laatste stuk hield het fietspad op en zag ik in de verte het station liggen achter een autobaan.

Hoe kwam ik daar nu, er was beslist een tunnel of zo die ik over het hoofd had gezien.

Het zal wel, met mijn fiets onder de arm ben ik de vangrail over geklommen... de autoweg over gewandeld, weer een vangrail en heb de trein gepakt. 

Wat nerveus van alle tegenslag was ik ook nog de verkeerde coupe in geschoten. Er stond al een fiets en een student waar ik zo ongeveer opklapte. 

Toen ik erbij gepropt was gingen de deuren dicht en stonden we als haringen in een ton. Als iemand naar de WC moest was het over twee fietsen heen kruipen.

In Weert moesten enkele mensen eruit, maar eerst dit mens met haar fiets, om ruimte te maken.

Vlug maar zoeken naar een ander deel van de trein, waar meer ruimte zou zijn, dat heb ik dus niet gehaald…
De trein vertrok, en stonden mijn fiets en ik even later op een verlaten perron.
Van alle stress heb ik twee gevulde koeken gegeten en een megabeker koffie gedronken…

De volgende trein zou een uur later komen en had prompt een half uur vertraging.

Bij de N.S. roepen ze dat tegenwoordig heel leuk om. Het woord vertraging hoor je niet meer, een jolige juf roept heel blij om, dat de trein van elf uur om half twaalf het station gaat binnen lopen.
Fiets erin en in Heerlen eruit… door de vertraging de aansluiting naar Landgraaf gemist,

In de middaghitte de berg op gefietst van Heerlen naar huis, waar de kipjes geen drup water hadden, er was een ongelukje met de waterbak geweest wat Joseetje niet had opgemerkt…

Arme arme beestjes, ik zag en hoorde het aan hun gekrakeel, snel water en graantjes geregeld en Charlotje even aan gehaald en bemoedigend toe gesproken. Zij was nog meer van streek dan Madelon. Ik kon wel janken, arme beesten, met die hitte, hoelang al zonder water?

Naar bed en het rolluik lekker dicht, tot het avond werd.

Met de kipjes is het wel goed gekomen en ook met de zadelpijn.

Pommetje de poes was helemaal in haar sas ook al liep “het vrouwtje” wat stijf.

De spierpijn is toch wat langer gebleven.
Het was het waard, zeker weten.

Mijn grenzen opgezocht, en verlegd, genoten en geleerd… Op de fiets naar Eindhoven langs een meanderende rivier is echt wel 200 kilometer. Die werden in twee dagen afgelegd…

Voor herhaling vatbaar, maar anders en ik weet al hoe.
Het wachten is op een mooie zomerdag!

Annemiek.

Mijmering 32 Taalbarrière, een paar tipjes en een zot verhaaltje...

Beste mensen,

Elke mens die je op je pad tegenkomt brengt iets te leren. Onder deze mensen zijn voorbijgangers maar ook blijvers. Waarschijnlijk beiden even waardevol. 

De levenslange blijvers zijn zielsverwanten… de voorbijgangers leren los laten, als het niet goed meer voelt. Uit elkaar groeien betekend dat de rol naar elkaar toe is vervuld. Afscheid nemen en met dankbaarheid aan terug denken…omdat ze je lessen brachten die je leren moest…

Annemiek

Mijmering 32 2025.

Genieten van tuintjes les aan Ibtisam…Met mooie dagen in het verschiet is de regen goed te verdragen. De plantjes varen en wel bij. In het kasje van Ibtisam is het stervenskoud en de warmte minnende zaden staan stil. 

Ze werden spoorslags binnenshuis op de vensterbank gezet. Het deurtje van de kas laat ze open staan in de koude nacht en nog veel te leren.

Dat kan door zelf te doen en elke plastic yoghurt pot met zaden in potgrond kijken we na. 

De meeste potten hebben geen afwateringsgaatje en als de grond nog niet zuur is komen gaatjes onderin. Ze roept al naar haar broer maar ik leer haar dit zelf te doen. De pot half op een tegel/half gras zetten en met een spitse schaar door de aarde heen steken en
drukken/draaien.

Abtisam gruwt vervolgens van de stank van de zure aarde waarin zieke planten huizen en dat zijn er veel.  Ze moet de potten zelf leeg maken en heeft haar lesje nu wel geleerd. Op naar de volgende les en ik bracht naast bakjes  een zak stro mee die rond de aardbeiplantjes moet. Ze gaat enthousiast verder en wil stro rond alle planten leggen.

Ik probeer ondanks de taalbarrière haar bij te brengen dat ze eierschalen kan sparen in een vergiet die in de tuin wordt gezet. Ze rent het huis binnen en komt met dikke uien terug.

In de kas heerst nu orde en werd opgehangen aan de buizen wat licht in gewicht is. De zaailingen staan aan de zonzijde van de kas en moeder natuur werkt al aan het gezond maken van de zure grond.

Ik hoop dat ze de bak warmte minnende zaden binnen op de vensterbank niet vergeet te besproeien elke morgen. Als de regen is vertrokken toch maar even gaan controleren…

Tip 2… Toen ik veel jonger was gruwde ik al van plastic zeil op tafels en kasten. Het is een jeugdtrauma denk ik wel. 

Plastic placemats hoorden daar ook bij en vond ik een belediging voor de oudere mensen waar die op tafel lagen. Dat doe je bij kleuters…om ze na het eten weg te halen. 

Een compromis is de glazen snijplank waar ik mijn beker of bordje opzet omdat knoeien met wapperende handen nu eenmaal veel voorkomt.

Tip 3… Het Brussels kant kleedje werd op de hand gewassen. Sommige vlekken worden wel minder maar gaan er niet uit. Daar zet ik wel een pot op en mijn hulp vond dat er wel veel potten op moesten dus was de reden dat het kleedje in de was moest.

Het sopje van het kleedje ging in de wasmachine waar wat fijne was in werd geslingerd. Dat heet consuminderen… 

Nu ligt een grote sprei op de salontafel  waaronder we eenmaal per drie weken of zo stoffen. Ik til het kleed wel eens plaatselijk op en veeg de kruimels weg.

Terug naar het Brussels kant kleed. Strijkdroog werd het opgerold en in een plastic zakje gedaan. 

Daar kan het best twee dagen blijven als het niet anders kan.

Toen de hulp de badkamer deed heb ik het kleedje gestreken en hangt na te drogen op het lijntje.

Niet veel tipjes vandaag maar wel weer een vervolg van een verhaaltje…

Dag twee fietstocht naar Eindhoven… De peel. Ik fietste vier uren dwars door de peel, stak ter hoogte van Neerkant de Noordervaart over en fietste daar een poosje langs. Het was goed pauzeren aan het eind van een fietspad bij een bruggetje over een moerassig gedeelte.

Ik passeer prachtige huisjes en gesloten cafeetjes, peel/moeheid overvalt me nu.
Eindelijk de bewoonde wereld, wat mooie landhuizen en een tafeltje met potten honing te koop.
Er staat een blikje bij met bijen erop, het geld moet in dat blikje, met dank van de imker staat erbij.
Ik koop een pot honing voor Johan de woensdagvriend, leg teveel geld in het blikje omdat die gestolen peer op mijn maag drukte.
Asten en villa Kakelbont!
Een eetcafé met terras, wat een zaligheid, grote pauze hollekiedee…

Zalige koffie…boeiende mensen, broodje gezond, mijn fietskaart en schrijfspul op tafel ben ik een bezienswaardigheid merk ik en wordt direct aangesproken als ik opkijk.

Vele vragen, “ben ik helemaal uit Limburg gefietst, en waar sliep ik, en wat als er een band lek raakt midden in de peel?”

Foto's uit mijn hofje.

Ik vertel dat ik geen banden kan plakken en dat ik een telefoon bij me heb, maar ik zou niet weten wie ik zou kunnen bellen voor hulp. Het beltegoed is trouwens onverwacht op, vergeten een belkaart te kopen in de bewoonde wereld.
Nee! Ik ben niet bang in het bos, nooit geweest, wel in drukte en groepen mensen.

Fietsers en wandelaars zijn meestal goede mensen leerde mijn ervaring.
Ik besluit bij Gerrit en Resie S. langs te gaan, ze wonen in Asten weet ik en waren een tijdje geleden mijn gasten tijdens de Heuvelland fietsvierdaagse.

Wat zullen ze opkijken, maar of ze thuis zijn? Wie is er nu thuis op deze prachtige zondag... Recie en Gerrit …en als ik voor hun deur sta en het huis eens bekijk zie ik de mij bekende zwarte auto. Ik neem de fiets mee, het pad op naar de voordeur en bel aan.

Gerrit doet de deur open en hij is sprakeloos.
Recie hoort mijn stem en komt uit de keuken. “ Waar kom de gij nou vandaan?” “Van Landgraaf gefietst!” Prachtig die verbaasde gezichten.

Ik word warm onthaald en we kletsen bij, o.a. over de ervaringen van hun laatste fietst vierdaagse. Zo gezellig als bij mij was het nergens, ja dat had ik al begrepen uit de kaart die Recie stuurde.

Wat doet het goed ze te zien, ze zijn me zo eigen. We zitten op ons gemakje in de tuin, maar ik moet verder, anders verlies ik de moed en kom nooit in Eindhoven.

Nu komt ongetwijfeld het zwaarste deel van de tocht, omdat de pijn zwaar word, van mijn versleten nek en onderrug, ik fiets op paracetamol.

Recie geeft me vers koud water mee, en Gerrit pakt een stuk eigengebakken peperkoek in, die ik even later vergeet, als ik de straat uit rijd.
Ze hebben een route voor me uitgestippeld, de kortste weg naar Eindhoven
Einde straat rechts, bij kruising links…

Op de kruising staat een gigantische rommelmarkt, ik besluit daar omheen te gaan in de hoop dat ik de klokken van de heerbaan vind waar ik een afslag rechts  in moet.

Geen klokken, die nam iemand mee, verkocht op de rommelmarkt?
Wel de heerbaan gevonden, en langs het voetbalveld gekomen, waarna een zwarte auto me inhaalt.

Gerrit met de peperkoek, wat een schat, hij had opeens aan die rommelmarkt gedacht en vroeg zich af… en die vergeten peperkoek.
Ik zat op de goede weg vertelde hij, zo meteen het betonnen fietspad op, dat deed ik dus nadat Gerrit huiswaarts ging.

Er stonden prachtige vetplanten in potten langs dat fietspad, en was er opeens een omheining. Ik fietste rond in een tuincentrum, gauw weg voor iemand de politie belde.

Volgende betonnen fietspad, onder viaduct langs Raaymakers beton, over kanaal richting Heeze volgens het briefje.

Geen kanaal gezien, ook geen beekje en werd ik een beetje wanhopig. Verdwalen kunnen mijn billen in dit stadium  niet meer hebben. Uiteindelijk zit ik op de provinciale weg naar Heeze, stug in de pedalen, verstand op nul en pompen. Kom Annemiek stel je niet aan... gewoon kilometers wegpompen door de pijn heen.

Ergens voor Heeze zit een groep wandelaars bij een provisorische rustplaats van een uitgezette wandeltocht. Alleen voor de club? 

Nee hoor ik mocht ook even zitten in een tuinstoel en een koud blikje fris kopen.
Door maar weer, richting Geldrop 

waar ik bij een tankstation een telefoonkaart kocht en mijn zus belde, met het bericht waar ik was, ging een gejuich op, dat geeft de burger moed…

Annemiek.

Mijmering 31 Verregende bloemschermen, Paas Quiche met variaties, Ibtisams tuintje, vele tipjes en een verhaaltje waarin ik grenzen opzoek...

Beste mensen,

Je bent als mens een verliezer. Je zou topdagen willen laten voortduren. Een mooie dag waarin alles net nog kon, nooit zien eindigen. 

Maar je moet afgeven… elke avond een dag achterlaten…

Annemiek

Mijmering 31 2025.

Tip… Twee dagen achter elkaar regen, een koutje had me te pakken en uitzieken is dan het beste, alles afzeggen en binnen blijven. 

 Op vrijdag scheen weer de zon en was madam direct beter.

Eerste hulp werd verleend aan de plantjes en de onder/schalen onder de potplanten leeggegooid. 

De slakjes van de tuintafel gewerkt die onderweg waren naar de lobelia/pot. Eentje was daar al aangekomen, dat was beslist een hardloper(glijder.)

Tip 2…Het oud papier gaat tegenwoordig in een tasje aan de deurknop van de meterkast. Waarom zou ik het papier in dozen sparen die vervolgens niet te tillen zijn.

In de keuken staat nu steeds de papier broodzak van het pompoenbrood van de goede bakker AROMA. Daar gaan alle stukjes papier in.

Zeker zes van die volle zakjes passen in het tasje aan de klink en het is een makkie die zakjes in de papiercontainer aan het eind van de straat te gooien. 

Geen dozen oud papier… geen gesjouw en niet vallen omdat ik niet zie waar ik loop… 

Niet hoeven opletten wanneer het papier wordt opgehaald en vervolgens vergeten. Een lang verhaal maar misschien heb je er iets aan…Gewoonte rituelen zijn er om doorbroken te
worden…

Tip 3…Geen overlast van Saharazand op de ramen, omdat tijdens droge dagen met de plumeau het zand werd verwijderd. Dat kost hooguit twee minuut en bespaarde me een ramenwassen beurt. 

Alles is therapie en vooral leuk omdat met een kleine handeling zoveel resultaat werd bereikt.

De verregende bloemenschermen van de sleutelbloemen sluiten de opkomende bloemknopjes af en werden uitgeplukt.

 Polletjes gras in de brandgang achter mijn schuur werden verwijderd. 

Na dagen regen lukt het immers de wortels mee uit te trekken. Dat ruimt met lang resultaat.

Tip 4…Ouiche met Pasen.

In ieder geval zitten er eieren in en slagroom en we gaan voor de gemakkelijke versie. 

Het wordt een grote quiche voor twee
dagen voor meerdere personen of stukken invriezen wat ik altijd doe.

Ingrediënten:

6 blaadjes bladerdeeg. Ik ontdooide tien stuks en maakte van de vier overgebleven lapjes bladerdeeg jampunten.

2 dikke prei (per stuk verkocht neem je natuurlijk de dikste.)

Teentje knoflook of knoflookstengels.

Stukken paprika uit de vriezer.

Peper (geen zout die zit in de kaas)

Voor de afwerking:

4 kleine eieren

1 doosje slagroom

Geraspte kaas (rasp ik van de grote blok)

Werkwijze in volgorde: De tien lapjes bladerdeeg (LIDL 98 cent) uitleggen op het werkblad om te ontdooien. 

De twee preien afspoelen, in de lengte halveren en in dunne reepjes snijden. 

Als je verse paprika gebruikt schoonmaken en in reepjes snijden.

De prei in iets olie in een stoofpan laten slinken en de paprika en knoflook met de peper even later toevoegen. 

De vuurvaste vorm insmeren met olie en bedekken met de plakjes bladerdeeg. 

Bestrooien met paneermeel.

De oven voorverwarmen op 180 graden!

De eieren in een kom loskloppen en de slagroom toevoegen plus de nodige geraspte kaas.

 De groente op het deeg verdelen evenals het losgeslagen ei/room/kaas. 

Afwerken met geraspte kaas en in de oven tot de quiche lichtbruin is en de deegrandjes gaar.

De quiche kan warm en koud gegeten worden en wat je ook als vulling kan gebruiken?

1 prei, 3 stengels bleekselderij, 3 wortelen, 1 paprika, 2 sjalotjes of een halve ui.

Of… een grote zak spinazie (Werkwijze zie prei hierboven) plus gefruite sjalotjes.

Je kan combineren met spekjes en boerenkool, of ham met asperges of pompoen en geitenkaas. Wat je maar lekker lijkt…

Mijn leventje… Joop de Vlaamse gaai heeft ook een partner gevonden en ze kwamen met z’n tweetjes doppinda’s halen. 

Als ik heel stil onder het afdak zit en me niet beweeg gaan ze hun gang en kan ik ze observeren. 

Wat een groot geluk dit te mogen aanschouwen.

Ik adviseer Ibtisam (oudste dochter van Ahmed) met raad en daad, bij plantjes zaaien. 

Ze heeft een piepklein tuintje en een kasje. 

Ik heb alweer een ideetje hoe Ahmed stoeptegels kan wippen in het “voortuintje” om de twee seringen te zetten die in Ibtisams postzegeltuintje staan. 

Ze hebben geen idee hoe groot die worden…

Maandag worden de bonenplantjes geboren en heb ik haar geleerd de oppervlakte potgrond met een fijn neveltje zacht te houden maar niet echt nat. 

De baby’tjes moeten met hun hoofdjes gemakkelijk erdoorheen kunnen. 

Ibtisam moet resultaat zien daarom dat grotere zaad. 

Ze heeft ook courget gezaaid en ziet al het voordeel van in closetrolletjes zaaien. 

Bij elke tocht naar de bonusfamilie neem ik wat groene bakjes voor haar mee…

De volgende keer stro voor onder de aardbeitjes die zo op de aarde liggen.

Tot slot een verhaaltje…

Einde van de eerste fietstocht dag naar Eindhoven.

 Beland bij mijn logeeradres van “Vrienden op de fiets” heb ik 98 km erop zitten. Moe, verdwijn ik rond 21.00 uur naar boven en lees een boek in bed, te weinig licht, geen bedlampje.

Ik slaap al vlug en word wakker als de andere gasten thuis komen en later weer als Mia en Gerard thuis komen. Zullen ze nog gaan sjoelen?

Dat doen ze vaak nog tot twee uur in de nacht en kunnen dan s ’morgens moeilijk op heeft ze vertelt...

Geen vroege ontbijtjes hoor, half negen is vroeg genoeg volgens Mia.
Spierpijn doet me nog een paar keer wakker worden en om zeven uur sta ik op en was heel zachtjes mijn haar in de wasbak. Ik verzorg mijn beurs aanvoelend lijf en doe wat rek en strek oefeningen, en oh wat ben ik trots op de prestatie van gisteren.

Om acht uur naar beneden met de lakens en de gebruikte handdoeken

Mia in nachtjapon zegt dat ze er aan komt, rustig hoor, tijd genoeg, nog genoeg te doen.
De fiets buiten en de tassen ingepakt, ik reken vast af 16.50 euro, inclusief toeristenbelasting.

De tafel word gedekt, alles in overvloed zoals mijn ontbijtjes thuis, want ook ik ben gastvrouw van “vrienden op de fiets.” Bij mij worden de mikken niet van ver op tafel gepleurd en de kaas hompen in plastic zakken.

Het oog wil ook wat…
Bij mij gaat het spul in mandjes en op schaaltjes van mijn boerenbont servies met een kaarsje en bijpassende servetjes, een crème kleurig  linnen tafellaken en eigen gebakken brood. Bij Mia ligt een zeil op tafel en alles is goed.

Ze heeft ook zelfgemaakte jam maar die zit in potten waar het etiket nog op zit van wat er eens in zat. Het past allemaal wel bij haar.

Ik heb mijn eigen gebakken brood bij me en beleg dat met kaas en een tomaat, de helft eet ik op en de helft gaat mee voor onderweg.
Net als ik wil vertrekken belt Petra mijn zus en wil weten of ik nog onderweg ben….

Ja, hoor de resterende afstand is minder ver dan de tocht die ik gisteren maakte volgens mij, Ik hoop in de namiddag in Eindhoven aan te komen. De sleutel ligt onder de mat, vertelt Petra nog want ze moeten nog naar een verjaardag. Ik vertrek bij Mia en ga richting kanaal zoals Mia aangaf.

Helaas heeft iemand het kanaal gestolen, ik vind het niet... Wel is er een smal onverhard weggetje langs een beekje, ik volg het een tijdje en kom langs een bord van knooppuntenroute en tot mijn verbazing kloppen de nummers met mijn notities.

Julianakanaal in Elsloo.

Het kwartje valt, het beekje is “het kanaal’’ waar Mia over sprak en had ik zoiets als het Julianakanaal in Limburg in gedachten.

Geen mens te zien op deze prachtige zondagmorgen, de stille peel... de vogels, het water, de zon gezeefd door de bomen geeft me een volmaakt geluksgevoel.
Ik bedenk hoe het hier vroeger geweest moet zijn, de harde arbeid van het peelvolk.

Oud voor hun tijd van het veen afgraven, vervolgens de turf uitgraven, zwaar van het vocht. De blokken in stapels te drogen zetten waar de wind doorheen kon. De armoe, veel kinderen, vele monden te vullen, ziekte, altijd gebogen naar de donkere vochtige aarde.

Door dat uitgraven zijn de vele plassen en kanalen ontstaan. Zou de schoonheid ooit opgemerkt zijn van een zondagmorgen in september? Zeker wel!
Een enkele keer kruist een fietser mijn pad, de mensen zijn erg vriendelijk en ik deel mijn boterham met een vlotte meneer die me verteld dat ik al lang Meyel gepasseerd ben, alleen wist ik het niet.

Zo door de peel, ver van de bewoonde wereld omzeil ik de dorpjes.

Julianakanaal in Elsloo.

Hier en daar een boerderij in de verte, het word heel stil in mij, een helende rust, dankbaarheid dat ik dit allemaal nog kan, de rust en de stilte omarmen me, daar ergens middenin de Peel…

Ik passeer een bordje met de tekst “pruimen te koop,’’ een boerderij en rijen fruitbomen, een erf en een zelfbedieningsplekje.

Er liggen appels en peren in plastic zakken te zweten in de zon met een bordje erbij, 3 euro de zak waar zes stuk in zitten. De boer kent zijn prijs, “de pruimen zijn op,” vertelt een slome jonge meneer in een tuinstoel.

Ik loop terug… pak het bordje met de tekst “pruimen te koop” en geef het aan de slome.
Hij kijkt me verbijsterd aan, ik hoef geen appels en peren van drie euro, wat een afzetters.

Dan komt iets van het ondeugend kind in mij naar boven en ik jat een peer uit een kist die me wonderbaarlijk goed smaakt onderweg.

Verder maar en vraag ik onderweg aan een passant waar ik ongeveer ben, heibloem en Neerkant passeer ik vanuit de verte. Teveel liefde voor de stilte voorkomt dat ik de plaatsjes op ga zoeken. Opeens verlang ik naar verse koffie, daarvoor zal ik toch de bewoonde wereld moeten opzoeken…

Annemiek