Mijmering 43 restkorting, perfecte doosjestip, aardbeienjam maken, gered groenteschoteltje, vrouw zoekt man en een verhaaltje...

Beste mensen, 

Innerlijke rust ligt niet in het uitschakelen van denken (piekeren) en beerputten krampachtig dichthouden, naar erkennen dat dit nu eenmaal bij je hoort. 

Vluchtgedrag door alcohol, drugs en o.a. troost eten helpt maar tijdelijk en is het beter het probleem waar je voor denkt te moeten vluchten aan te pakken. 

Het is me allemaal bekend want troost eten is mijn valkuil… nou ja de slikproblemen zijn tegenwoordig een hulp moet ik zeggen…

Annemiek.

Mijmering 43 2025.

Tip… LIDL ruimt elke week overgebleven producten voor de helft. Het zijn de tijdelijke producten in hun assortiment. Ik kijk wel eens in die bakken of er iets ligt wat nog op mijn lijstje staat.

Jawel een warme voetenzak die (tijdelijk) even aan de stroom kan. Die kan ik niet zelf maken. Omdat ik in de winter alleen mijn woonkamer verwarm met een airco verwarming is de vloer soms te koud. 

Dikke sokken helpt niet altijd. Weet je nog? Voeten warm, alles warm en kocht ik de voetenzak voor de helft van de prijs. 

Door op stroom mijn woonkamer te verwarmen (zonnepanelen op het dak) en koken op stroom zijn mijn energiekosten 58 euro per maand…(gas en stroom)

Tip 2…Hergebruik. Met trillende handen doosjes open maken wordt steeds moeilijker
en vond ik weer iets uit. 

De gratis gekregen bakken met deksel werden voorzien van lussen waardoor het deksel gemakkelijk te openen is. Hoe?

Maak twee gaatjes in het deksel en dat kan met de punt van een goeie schaar. 

Van restjes touw werden vlechtjes gemaakt die door de gaatjes gingen met een knoop als stopper.

Ik heb nu een pracht prullenbakje op mijn ladekast bij de badkamer 

en een bakje op mijn bed met de vele crèmes die dagelijks nodig zijn. 

Je kan gratis aan bakjes en emmertjes komen als je vraagt bij de bakker, de frituur en de vleesafdeling van de super.

Zelfs bij de bloemenafdeling gooien ze de zwarte bakken vaak weg omdat terug halen te duur zou zijn. 

Het is maar dat je het weet…

Tip 3…De eerste aardbeienjam werd gemaakt. Van eigen oogst en biologisch. 

Ik gebruik light geleisuiker 2:1 dat wil zeggen 2 pond fruit op een pond geleisuiker. 

Twee potjes jam kwamen uit mijn pondje aardbeien.

Herinneringen aan een zomer als met Kerst de jam op een bolletje ijs met slagroom komt. 

Je wil meer tegelijk maken? Maak de aardbeien schoon en spaar ze op in de vriezer. 

Zo doe ik het ook met de frambozen…

Hoe je jam maakt? De aardbeien kort afspoelen in een vergiet. De kroontjes verwijderen  en de vruchtjes middendoor snijden. 

Wegen en in een pan aan kookpunt brengen. De nodige geleisuiker berekenen en toevoegen.  

Weer aan kookpunt brengen en de nodige minuten volgens gebruiksaanwijzing op het pak op
kookpunt houden.

Kokend heet in schone potjes gieten, deksel erop en op de kop zetten. Een glazen koffie of theepot met tuit helpt met de potjes volgieten zonder de randen te raken.

Misschien een hebbedingetjes op een rommelmarkt? 

Zet maar op je lijstje... Ik raakte natuurlijk toch een randje dat met een doek werd schoongemaakt.

Tip 4…Gered groenteschoteltje… Het begon met een halve overgebleven ui snipperen en fruiten in iets olie, 

daar kwam paprika uit de vriezer bij, in stukken gesneden. 

Een tomaat in stukken en kruiden ras el hanout plus ietsje zout. 

Een knoflook plant in stukken die een kneuzing had opgelopen in de border.

Een handvol diepvries erwtjes en een bakje voorgekookte witte bonen. 

Tot slot de grof gesneden paar ons spinazie, die nog in de groentelade lag. 

Ik vond nog wat gekookte rijst in de vriezer en kon ook geruimd.

Hoe het gerecht heette? Eh… gered groenteschoteltje.

Mijn leventje… Ik kreeg van Sonja een komkommerplant en tomatenplant. 

De komkommer werd in een pot op de tuintafel gezet. 

Hopelijk ver genoeg van de slakkeninvasie. De tomatenplant is tijdens het poten gebroken en ik kon wel janken. 

De afgebroken stengel werd in een glas water gezet en is het wachten op wortels.

Het stukje stengel aan de wortelkluit heeft net twee blaadjes waarvan eentje hopelijk hoofd van de plant gaat worden. 

We zullen zien en zal ik af en toe het verloop fotograferen.

Een courgetplant in de grote bak heeft een vrouwelijke bloem.

 Ik ga wel tien keer per dag ernaar kijken.

Helaas heb ik geen mannelijke bloem in de buurt om haar te bevruchten en zal de courget die eraan komt halverwege de groei gaan rotten. 

Straks even op de fiets om te kijken of Sonja of Ibtisam een mannelijke bloem heeft waar ik met een wattenstokje over het lid zal gaan,

 en spoorslags huiswaarts keer om mijn vrouw te bevruchten.. 

Dat horen bijen te doen maar ja… Als man en vrouw twee kilometer van elkaar groeien?

Een vrouwelijke courgetbloem die
een partner zoekt. 

Inmiddels ben ik aanbeland bij de verhalen uit mijn levensfase van het consuminderhuis…Wil je ze achter elkaar lezen dan vind je ze bovenaan mijn blog onder de naam Consuminderhuis.

De verhalen spelen uit de tijd, dat ik het consuminderhuis oprichtte met als doel mensen met financiële problemen leren, meer te doen met minder. Allereerst de hoognodige spullen en voedsel geven om rust te brengen.

Daarvoor werd deelname aan de cursus verwacht (Consuminderkringen)  waarin o.a. budgetteren werd geleerd en energiezuinig zijn. Goed voor je portemonnee en de Aarde. Werken als vrijwilliger was ook een optie als door verwarring/trauma even niets geleerd kon worden.

 Door zelfreflexie werd in de cursussen meestal duidelijk wat de oorzaak van de schulden was. Dat kon een relatiebreuk zijn of dure verslaving aan wat dan ook. horen dat meer mensen schulden hadden hielp. Geen mens keek op je neer binnen deze veilige sfeer waarin je trots werkte aan grip op geld en leven. Consuminderkringen duurden zolang als je dacht de cursus nodig te hebben en soms was dat een jaar of langer. Een groep moest ik na 2 1/2 jaar opheffen, de deelnemers wilden door de leerzame gezelligheid niet stoppen. Ik heb 50 van die groepen begeleid binnen 16 jaar. Mijn grootste troef was door openhartigheid, openhartigheid uitlokken. 

Bij het voorstellen vertelde ik meteen dat ik getraumatiseerd was door een gewelddadige verkrachting als kind, een eetstoornis had en grote armoede had gekend in mijn jeugd. De opgedane levenservaring wilde ik doorgeven. Het bracht verbondenheid door zelfspot en humor  schateren en glimlachjes van herkenning... Een metafoor werd vaak gebruikt. 

Een gebroken tomatenplant,
ook die zal verder groeien

Na 2021 moest ik door omstandigheden stoppen en zijn in het consuminderhuis nieuwe leiders gekomen met een andere visie… Het is de nieuwe tijd en nooit meer zal het consuminderhuis zijn zoals bedoelt bij de oprichting. Het is wat het is…

Mister Nobody… Hij is vanuit “bemoeizorg” naar het consuminderhuis doorverwezen en hij wil daar duidelijk niet zijn. Hij staat met een been al bijna weer buiten maar moet wel, gedreven door honger. Hij is duidelijk ondervoed maar verzorgt, klein van stuk en zijn lichaamstaal straalt trots en waakzaamheid uit. Ik blijf dan ook op afstand van hem staan. Hij zegt niet waar hij vandaan komt en zijn naam blijkt ook niet echt. Hij noemt zichzelf Ben…

Ik kan hem alleen maar met veel geduld en liefde helpen. Ben spreekt de Engelse taal en mijn talen zijn heel slecht. Ik voel dat ik voorlopig geen tolk erbij moet halen, dan zou hij wel eens weg kunnen lopen.

Ik hou hem vast met mijn ogen en vraag wat hij nodig heeft. Dat is werk om eten te kopen zegt hij. Ik stop per direct mijn werkzaamheden en ga samen met Ben naar buiten... Een stukje verder ligt ons moestuintje en hij volgt me aarzelend op enige afstand. In het moestuintje vraag ik hem de tuin om te schoffelen. Hij is het duidelijk niet gewend maar pakt aan.

De afgebroken helft van de
tomatenplant in water gezet kan
worteltjes krijgen.

We brengen in stilte in afstand van elkaar twee uur door met tuinwerk waarbij ik af en toe zijn ogen ontmoet en glimlach. Zijn spieren lijken iets meer ontspannen als we teruglopen naar het consuminderhuis. Het is inmiddels gesloten en iedereen is naar huis.  Ben komt aarzelend binnen. De stilte zonder mensen bevalt hem zie ik aan zijn lichaamstaal.

Ik bedank hem hartelijk voor het werk en zeg dat hij voedsel kan krijgen als betaling. Heel aarzelend komt hij mee naar de koelkast voorraadkast en vriezer en accepteert wat hij een redelijke vergoeding vind. Het is weinig en ik dwing hem niets op.

Wel vraag ik hem of hij me elke dag wil helpen in de moestuin die op enige afstand van het consuminderhuis ligt. Ik heb hulp nodig vertel ik en kan alleen betalen in eten. Verder zal hij daar alleen zijn samen met mij. De afspraak is om tien uur buiten voor het consuminderhuis. Hij knikt en zijn schouders lijken niet meer zo gespannen als hij de deur uitgaat.  Mijn tranen komen als hij weg is, compassie met deze mens die zoveel is aangedaan…

Later blijkt dat de verhuurder van zijn piepklein studiootje maatschappelijk werk heeft ingeschakeld toen Ben al drie maanden de huur niet had betaald. Ben leefde al wekenlang op water met suiker. Het laatste voedsel dat hij nog in huis had. 

Voorlopig kan ik alleen maar proberen zijn vertrouwen te winnen, zodat hij me toe zal staan hem te helpen naar stabiliteit. Vervolgens kan ik vol aanmoediging in de berm van zijn levensweg gaan staan. Hij zal het zelf moeten doen maar nu even niet alleen. 

Hij is te ver heen om zelf gespecialiseerde hulp te zoeken...Wordt vervolgt

Annemiek

Mijmering 42 Zwangere eekhoorn, vleesetende plant, tipjes, gefrituurde bloemkool en het verhaaltje Glamourgirl...

Beste mensen,

Trek je terug in gezelschap van jezelf… dans als de zon schijnt en fluit in de regen. 

Kijk naar de toekomst hoe kort die ook nog maar zal zijn. 

Benut je kwaliteiten en buit elke dag uit want als het avond is, komt de dag nooit meer weerom…

Annemiek.

Mijmering 42 2025.

De eega van Jeanke de eekhoorn lijkt zwanger. Haar frêle lijfje is duidelijk plaatselijk dikker geworden. Ze eet ijverig pindanootjes terwijl piepkleine jonge musjes hun beurt afwachten in
de oude seringenboom. 

Ze weten de weg al naar de vetbollen. Vele diertjes bevolken mijn hofje. Spinnetjes, mieren en kevertjes. Bijen, wespen, zweefvliegen en vlinders. 

De zwaluwen vliegen heel hoog waardoor we weten dat morgen weer een warme dag zal zijn. Slakken met huisje aan de vreet en achter de coulissen vele naaktslakken die hun tijd afwachten. 

Je kan uren doorbrengen met alleen maar kijken naar al wat leeft in een hofje zo groot als een postzegel. Dat heet gelukkig zijn…

Tip 2… Die naaktslakken hebben de eerste courgetplant met de grond gelijk gemaakt, de tweede en derde zijn danig aangevreten ondanks koffieprut, zand en eierschalen. 

De twee laatste  planten die ik reserve hield in potten onder het afdak werden in een grote bak gezet op afstand van de borders. We zullen zien…

Tip 3… Slakken houden o.a. niet van oregano, tomatenplanten en kruisbessenstruiken. Die lieten ze met rust. 

Mijn verzorgingsrondje door de tuin bracht weer een kommetje aardbeien die narijpen op de tuintafel en later op de vensterbank. 

Uitgebloeide bloemen van geraniums sleutelbloemen en anjers werden afgeknipt, 

zodat de kracht van de planten naar nieuwe
knoppen kan gaan…

Weer stro bijgelegd onder de aardbeien en de nieuwe soort aardbeiplanten wordt groter, met lichter kleur blad en dikkere aardbeien zag ik. 

Ik teelde ze van een plant die ik vorig jaar kreeg van de ouders van Petra.

Na de oogst wisten ze niet goed waar de plant, die in een pot stond heen moest. 

Ik heb hem gered van de GFT en vele kindjes ervan geteeld wat driekwart jaar duurde. 

Een van die kids werd als dank teruggegeven. Ze zat vol bloemknoppen in goede potgrond met koemest opgepot.

Tip 4… In de bijen/vlindertuin werd kweekgras weggerukt zodat het wortelstelsel
verzwakt. 

Zevenblad en wikke idem, zodat deze sterke woekeraars niet de hele tuin overnemen en de zwakkeren wegdrukken. 

De rabarberplanten heb ik vrij van bovenstaand spul moeten maken, en zullen de
rabarberplanten in het najaar worden omgeplant. 

Ze staan onder de magnolia boom waar amper licht en zon komt…Dat bekomt ze niet goed.

Tip 5… In een gat in de grond waar voorheen de kruisbessen stonden werd een composthoop begonnen.

Zomaar in de voortuin ergens tussen de irissen en de topinamboer. 

Geen mens die het ziet achter de magnoliaboom. In die hoop kunnen weer beestjes schuilen. 

Door de regen staat water in de vergrote bladaanzet van de kaardenbol. 

Hierin worden samen met sap van de plant, insecten opgelost. De kaardenbol is dus een vleesetende plant. 

De bloei produceert veel nectar voor hommels/bijen en de vogels zijn gek op de zaden. Mijn tuin is een paradijs vol voeding en leven…

Tip 6…Tijdens de regen werden binnenshuis klusjes gedaan. Regelmatig onderhoud voorkomt achterstallig onderhoud. 

Rond kranen werd met een vaatdoekje om een schilmesje de vieze randjes weggepoetst. 

In hoekjes van de toiletbril hetzelfde en het randje van de wasbakoverloop kan eruit, wist je dat? 

Dat werkt gemakkelijker… Wat je onderhoud… hoeft niet zo gauw vervangen te worden… Dat is weer goed voor de Aarde en je portemonnee…

Tip 7…Broeierig weer met gevaar voor smetplekken bij corpulente mensen. 

Daar heb je geen last van als je na douchen goed afdrogen en verzorgen reepjes flanellen laken in buikplooi of onder je borsten legt. 

Flanel is zachter dan katoen en neemt het beste vocht (zweet) op.

Een flanellen laken kan je in repen scheuren en met een zigzagschaar rondom de randjes bijknippen. 

Met een handschoen aan knippen voorkomt blaren.

Nee geen zigzag met de naaimachine dat zorgt weer voor irritatie met als gevolg…jawel smetplekjes.

De piepkleine stukjes flanel die overblijven zijn prima om tussen je tenen te drogen na het douchen. 

Lekker dun… waarna je voet crème kan opsmeren. Dat hoeft geen duur merk te zijn, uiercrème is prima en voorkom je eeltvorming en scheuren daarin door te droge huid 

en …kan je de pedicure uitstellen. In mooie open schoentjes met gelakte  teennagels, wil je geen voeten met eeltranden aan de hakken. Ik kan slecht zien, maar hoeven in sandaaltjes valt mij zelfs op…

Tip 8… Een bloemkool wordt geprijsd per stuk en neem je altijd de grootste. 

Een deel ervan werd in roosjes gesneden en in water aan de kook gebracht. Daar kwamen wat eieren bij die nooit weg zijn (op sla) de komende dagen…

Vanaf kookpunt na acht minuut werden bloemkool en eieren afgegoten. 

Een beslag werd gemaakt van zelfrijzend bakmeel snuf zout een ei plus melk. 

De bloemkoolroosjes door het beslag gewenteld werden gebakken in zonnebloemolie.

Een salade werd gemaakt van een stronkje witlof, wat slablaadjes, een appel plus een uitgeknepen citroen. 

Daar kwam peper/zout bij, een scheut balsamicoazijn olijfolie en een theelepeltje vlierbloesemsiroop of… schepje suiker.

Mijn leventje…Wat ben ik blij met de thermos die ik van Janneke kreeg. 

Gevuld met water met een drupje siroop vergezeld hij me overal waar ik ga. 

Van hof naar voortuin van PC naar mijn ligstoel en in de fietstas. 

Hij kan tegen een stootje en is met trillende handen goed te hanteren want hij is antislip. 

Drinken eruit zorgt voor de juiste regelmatige dosering zodat ik me niet verslik. 

Dat is heel belangrijk voor mensen met slikproblemen. 

Dankjewel Janneke…je gaf me een goudklompje.

Nog maar een boeiend verhaaltje? Deze keer met een bekende Nederlander en je mag raden wie dat was…

GLAMOURGIRL.

Vijf uur in de morgen als de wekker afloopt. Langzaam wakker worden behoord tot een van mijn vaste rituelen dus loopt de wekker nog een keer of zes af voordat ik opsta. Met een grijns lig ik te denken aan wat de dag me brengen zal. Een fotoshoot voor een bekend blad in een landhuis in Heemstede-Aerdenhout. De productie heet “Geld maakt niet gelukkig.” Nou daar ben ik het helemaal mee eens. Vier totaal verschillende vrouwen werden uitgenodigd voor een interview en een fotoshoot. De dames worden door twee visagisten opgemaakt (Wilma en Ronald) en met veel over de top bling-bling gefotografeerd door Anneke Janssen (pseudoniem) Het artikel met de titel “Geld maakt niet gelukkig” nummer 1 van 2009 ligt 24 december in de winkels….

Gezond lunchje.

Ik kruip nog eens diep onder het dekbed en denk met leedvermaak aan Ronald. Hij belde me afgelopen week om mijn maten door te nemen i.v.m. de styling. Tja… toen werd het indrukwekkend stil aan de overkant. “Geen gangbare maat” merkte hij voorzichtig op. Glamour girl in megaformaat. “Alles is groot aan mij Ronald.” “Ben je lang?” Vroeg hij voorzichtig. 1.76 meter en maat 43 schoenmaat. “Wellicht heb je nog een paar zilveren naaldhakken van een travestiet,” merkte ik op, “van een vorige sessie?” Die zou hij meebrengen indien voorradig. Enne… of ik zelf wat glamourkleding had? Ik zou wel eens neuzen achterin de kast van afgelopen jaren Kerst. Ook maar eens kijken in de zak kleding die doorgegeven werd. Daar zat wellicht nog iets in…met een zilverdraadje….een tafelkleed of zo. We hebben veel geschaterd aan de telefoon en volgens mij valt Ronald op man….

Rond zes uur in de morgen gaat de mijmering de deur uit en zijn de kipjes en de poes gevoerd. Een koffertje staat klaar, gevuld met een lange rok een wijde avondbroek, een top, twee jasjes en een zwart met zilver sjaal. Daar kunnen we wel iets mee lijkt me zo. Twintig over zes verlaat ik mijn huis, tasje jasje trolley en de thermos koffie met de boterham. Moeder gaat op stap, helemaal gratis en voor niets naar een fotoshoot in een landhuis. Het bekende blad betaald de reis en de lunch. De foto’s en het betreffende blad komen als aandenken.. Het voelt als vakantie…

Bij de bushalte staat een vroege bonte vogel van het vrouwelijke geslacht. Ze gaat naar haar werk bij de LICOM. We babbelen een eindje weg en ik beluister een verhaal van fuserende bedrijven. In Januari is alles voorbij volgens de vroege vogel. Ze zag het al lang aan komen en ze heeft nog gewaarschuwd maar nu niet meer. Ze zorgt alleen nog maar voor zichzelf, zegt ze. Straks is er geen werk meer alleen maar schoffelen in de gemeenteborders en de schoonmaak. Alleen de “ergen” mogen blijven vertelt de vroege vogel… Terwijl ik me een beeld van de “ergen” probeer te maken komt de bus in zicht.

Maantje oftewel Qammar.

De chauffeur blijkt de grote liefde van de vroege vogel te zijn. Ik ben nu uit de gratie er wordt geen woord meer tegen me gesproken en dat is goed zo… Tegen zeven uur haal ik mijn treinkaartje uit de automaat. Geen korting deze keer gezien het vroege tijdstip. Dat is niet erg want “het bekende blad” wil een vroege afspraak dus betaald daarvoor.

 Glamourgirl voor een dag. Ik deed eraan mee omdat mijn levensstijl, doen en denken haaks op dit soort bezigheden staat en ze zijn aan mij gekomen via Genoeg magazine waarin ik een column schrijf. Glamour is niet mijn ding maar wel leuk even de sfeer te proeven. Alles moet een mens eens geprobeerd hebben nietwaar? Ik kan nog net de trein halen en installeer op mijn gemakje mijn spul. Het gratis krantje de thermos en een boterham. Zalig dat treinreizen…

Tegen acht bereiken we Eindhoven de studentenstad en enkele ingedommelde figuren ontwaken. De laptop en het huiswerk wordt hier en daar ingepakt en de benen gestrekt. Lege pakjes vloeibaar ontbijt blijven achter wel of niet in de prullenbak. Ik schenk nog een bekertje koffie in waar jaloers naar wordt gekeken en eet mijn boerenboterham verder op. De trein loopt vol en de mensen worden al wat luidruchtiger. Nederland ontwaakt….

Een lieve conducteur buigt zich samen met mij over mijn probleem Heemstede Aerdenhout. Ik kwam op internet routeplanner niet verder dan Amsterdam Centraal. Ha….daar moet ik overstappen op spoor 1. Een boemeltreintje gaat via Haarlem naar Aerdenhout.

Even na acht wordt het lichter. Een paardenhoofd in een rokje van nevelslierten. Fietsers op een dijk. De peel en de polder. Ruim op tijd arriveer ik op een piepklein stationnetje in Heemstede-Aerdenhout en ik bel conform de afspraak. Anneke die opneemt vertelt dat ik opgehaald wordt in een lichtgrijze Saab. Ik zou niet weten hoe een Saab eruit ziet. Voor mij is alles auto.

Maantje en Suaad.

De aankomst in het landhuis is hartelijk. Er is verse koffie en de eerste twee glamourgirls zitten al in de make-uphoek. Voldoende tijd om het huis te bekijken. Het ligt in een kakbuurt en de poetsvrouw is ziek of met vakantie. De feestjurken hangen klaar naast een doos met goud zilver en paarlen sieraden. Er zijn zilveren en gouden schoentjes van een maatje die ik als kind ooit heb gehad. Cola de retriever schaatst een baantje over de marmer vloer. We zijn direct dikke vriendjes.

Er is een open servieskast zie ik, met veel zilver dat nodig aan de poets moet. Dat doen glamourgirls niet dus neem ik een bonbonnetje. Er is een mega kookeiland. Waarschijnlijk weinig in gebruik want de administratie ligt erop. De telefoon heeft een vaste hangplek wellicht handig om eten te bestellen…

Net als ik dagblad de telegraaf open heb geslagen komt iemand een stapel van het bekende blad brengen. Dat is beter, zegt ze en ik ben het daar niet mee eens want ik verafschuw damesbladen. Horen zien en zwijgen Annemiek…..

Na een poosje komt een bloedmooi meisje binnen die zich voorstelt als Carla (pseudoniem) . Ze lijkt amper 25 en is ontwerpster en eigenares van een bedrijf met een mode lijn met accessoires tasjes en schoenen. Haar modelijn is over de hele wereld bekend en ze is schatrijk hoor ik. Het mooiste aan haar is wel haar manier van bewegen. Ze loopt “gedragen” en is bij vlagen zeer hartelijk.

Samen met haar ga ik in de make-up. Carla bij Marlies en ik bij Ronald. De goede vrolijke toon is gezet als Ronald en ik over het telefoongesprek van gisteren vertellen. Het valt allemaal reuze mee met die glamourgirl in megaformaat, zegt hij. Ach het was maar opstangen… Ik heb veel zelfspot en openhartigheid wat sfeer bepalend is. Hij begint vrolijk aan mijn wenkbrauwen en ik gooi het gesprek op OBAMA en de Amerikaanse presidentverkiezingen.

Maantje Suaad en Zeynab.

We zijn het er over eens dat hij een betere keus is dan Mac Cain. Mac Cain is tegen het Homohuwelijk merk ik op. In NO TIME zijn we het unaniem eens dat welk huwelijk dan ook niets voor Ronald en mij is. Ronald en ik wisselen knipoogjes en kleuren onze verhalen een tikje. Hij vertelt dat hij op mannen valt wat ik al vermoede. Nou ik ook, dus hebben we voldoende gespreksonderwerp. Ik vertel tegen het huwelijk te zijn wat wel heel bijzonder is voor iemand die driemaal getrouwd is.

Carla valt bijna van haar stoel en wil alles weten. De eerste keer om thuis weg te komen. Mijn echtgenoot was het daar trouwens helemaal mee eens. De tweede keer uit liefde voor een prachtige Noord Afrikaan. Tja dat was een beetje veel van alles. Na een tijdje krijg je dan toch het gevoel dat je tegen een te hoge berg op klautert als rustige Hollandse dame. Marlies kent die ervaring en we blijven een beetje kabbelen over het voor en tegen van afro mannen die zo viriel zijn en het voordeel van een besneden man.

 Carla hangt aan mijn lippen en vraagt hoe het verder ging? Tja…toen heb ik maar een gezapige Hollander geprobeerd en dat was helemaal niets! Ik heb de sfeer weer eens gezet, iedereen is openhartig en hoef ik alleen nog maar te luisteren. Ronald vertelt stukjes uit zijn leven en Wilma doet daar nog een schepje bovenop. Het mooie meisje Carla is duidelijk in shock. Zo rijk en zo naïef? Eerst dacht ik dat het een pose van haar was maar het is echt zo… Ze is echt verbijsterd. Deze rijke zakenvrouw weet niets van levens van de gewone mens. Nou ja GEWOON… Wanneer was ik gewoon…

Janny komt erbij en breid verder aan het truitje van bijzondere verhalen. Ze vertelt van de tijd toen ze met een zeer rijke man was getrouwd. Ze was zijn uithangbord. Dat huwelijk is al tijden voorbij en ze leeft inmiddels heel primitief op een natuurcamping met eega nummer twee en een “maatje.” Het “maatje” heeft haar gebracht en wacht vol liefde gelaten tot alles voorbij is. Misschien maken ze een tussenstop ergens onderweg naar huis? Met een prachtig jurkje aan valt Janny naadloos in de lady rol en vertelt dat ze de rol nog goed kan spelen.

Ikzelf speel helemaal niets en heb jeuk onder de foundation die lagen dik op mijn gezicht lijkt te zitten. Ronald komt met een top in zwart/wit grijs die op mijn wijde avondbroek kan. Even later als ik in een stoel zit, draperen ze de broekspijpen mooi over mijn laarsjes bij gebrek aan de juiste maat zilver pumps.

De mooie Carla ligt aan mijn voeten op een nep minkjas. Ze is duidelijk eigen met modellenwerk want ze beweegt haar hoofd bij elke shot steeds iets anders. Ik beweeg helemaal niets want mijn benen zitten in een kramp. Wat een hitte in dit huis. Het is wel 20 graden en dat is niets voor mij. Achter mijn stoel brand een open haard als een waanzinnige. Dat hoort bij glamour en er wordt weer een blok hout op gepleurd.

Er wordt wat aan jurkjes getrokken vullingen geplaatst en handen weg gemoffeld waar geen redden meer aan was. Ja…bij mij. Janny moet echt even plassen dan lijkt ze dunner zegt ze en we mogen geen centimeter bewegen in de tussentijd. Wat een beroep fotomodel… Janny blijft best lang weg en ze vertelt na binnenkomst dat ze zichzelf heeft staan bewonderen en in de spiegel geoefend hoe ze kijken moet.

Ze zegt dat haar rug aan een kant niet zo mooi is en ze dus beter anders kan staan. Ze zag het gelukkig in de spiegel van de plee. Wat een flauwekul allemaal. Iemand moet haar buik intrekken anders is het elastiek van de panty te zien door de jurk. Het verrekte nepkonijn wat om mijn schouders hangt, valt voor de zoveelste keer naar beneden en ze spelden hier en daar wat vast. Weer opnieuw!

De kaartjes die in de kleding zitten prikken overal. Ze mochten er niet uit want de kleding moet terug naar de winkel heb ik begrepen. Op het konijn staat met grote letters 50% korting….Zal me een mooie foto worden Vegetariër met een bontje om. De foto’s worden tussendoor bekeken en er moet weer iets verschoven en gedraaid. Twee vrouwen links en twee rechts. Daartussen komt het nietje van het blad…

“Bij Annemiek komen rode vlekken in haar hals” merkt iemand op. De foundation lijkt vloeibaar te worden. Het bontje wordt wat verschoven en even later is het gelukkig helemaal voorbij… Ik ga buiten in de tuin staan met mijn armen wijd. Diep inademen en de wind door mijn haren. Ze zijn keihard van de lak dus beweegt er niets daarboven. Vreemde gewaarwording. De kleertjes moeten DIRECT uit en de schoenen worden gered en in dozen gestopt. De sieraden gaan bij de bling-bling en dan is er een lunchje van de cateraar…

Als ik mijn eigen kleren aan heb maakt Anneke nog een paar foto’s in de deuropening van de tuindeuren. Het groen van mijn vestje staat zo mooi bij mijn ogen vertelt ze. Prachtige sprekende ogen volgens haar. Tja een open boek helaas…en mijn sleutelbenen niet vergeten hoor. Die zijn ook mooi. We schateren de zoveelste keer die dag. Wat een nep.

Ze voelen wel dat ik de draak steek met hun wereldje van Glamour. Tussendoor vertel ik hoe ik leef. Over consuminderen en de mooiste gelukkigste momenten in het leven die niets met geld te maken hebben. De eerste krop sla in het voorjaar voelt als een gevonden goudklompje. De geur van aarde na een regenbui. Ze kijken me aan of ik een oneerbaar voorstel heb gedaan. Budgetteren? Daar zou Carla dood zenuwachtig van worden, verteld ze. Petra de vierde vrouw, net uit de schuldsanering heeft nooit gebudgetteerd maar “op was op” drie jaar lang met weinig geleefd.

Ze is heel dankbaar in de schuldsanering mogen. Daardoor kon haar gezin met twee kinderen opnieuw beginnen. Zij en haar man hebben al die tijd gewerkt en nog steeds. Haar hele salaris ging naar de schuldeisers en een groot deel van het salaris van haar man. Ik spreek mijn bewondering uit. Waar is rijke vrouw vijf eigenlijk?

Die heeft de fotoshoot afgezegd. Bang voor de rijen bedelaars aan de deur als bekend wordt dat ze een vermogen erfde? Petra is ook met de trein net als ik. Nadat we naar het station zijn gebracht reizen we een eindje samen. Dan is er de stilte en dut ik zomaar in slaap… In de buurt van Sittard schrik ik wakker en heb het opeens koud. Vermoeidheid weet ik…

Thuis bij de poes nog eventjes op de bank. Met watten schijfjes wordt de zooi van mijn gezicht gehaald en ik sta een tijdje onder de douche met een gewoon stuk zeep van de super. Haren wassen en een heel erg schoon gevoel valt over me heen als ik in mijn oude verwassen flanelletje sta. Er zitten wat rode plekjes rond mijn ogen en hier en daar trekt er iets. 

Een flinke laag goeie nachtcrème van den ALDI erop en wacht mijn zalig bedje…De nacht valt en ik ben zo blij niet ergens in een landhuis te wonen met een chauffeur en een rijk/gevoel zo breekbaar als kristal. Rijkdom veroverd door een rijke vent te trouwen of een lijfje wat niet altijd mooi en jong zal zijn zien te behouden. Wat een zwaard van Damocles boven je hoofd. Geef mij maar de rijkdom van eenvoudig leven waar altijd een leven lang grip op is…Je hoeft het alleen maar te leren en te ZIEN!!! Geld maakt gelukkig? Integendeel…Het is een grote aanslag op het milieu die dikke auto’s en vliegreizen. Veel te grote huizen die verwarmd moeten worden voor kouwe vrouwen in blote jurken die niets durven te eten omdat elastiek van panty’s dan zichtbaar wordt…wat een armoe...

 Annemiek

 

Mijmering 41 Ontspullen met beleid, volmaakt plantenkasje, plat poten, rouwverwerking en een emotioneel verhaaltje.

 

 

Beste mensen,

We hebben niet alleen water lucht en de Aarde nodig maar ook het woord, het menselijk contact. Zielsverwanten die zichzelf herkennen in hun naaste. Ze bevestigen je bestaan…

Annemiek

Mijmering 41 2025.

Tip… Ontspullen brengt ruimte in je huis en in je hoofd. 

Vele ouderen hebben moeite met ontspullen door de emotionele waarde of het spul niet meer kunnen tillen of wegbrengen. 

Ze kunnen gebruik maken van de “ontspulknul.” Mijn manier van ontspullen is doorgeven met een korte lijn. Niet naar de kringloop maar naar de mens die ik ken en blij is met mijn spul.

Dure boeken werden doorgegeven aan een vriendin die daar wel iets mee kan,

en van haar kreeg ik weer tomatenplantjes en paprikaplantjes voor in mijn border. Een deel daarvan ging naar de bonusfamilie waar Ahmed en zijn dochter Ibtisam het moestuinieren als hobby hebben gevonden.

Al acht jaar hergebruikt om
plantjes in te zaaien.

Ik deel mijn ervaring en kennis met hen en tot mijn verbijstering vond ik maandag in hun postzegel moestuintje over/bemest grut. 

Ahmed had koemestkorrels gehaald en de planten in de tuin en in potten voorzien van een dikke mestlaag. 

Teveel goedheid van de doorgeslagen man en moest ik me verontschuldigen voor mijn lachbuien. 

De koemestkorrels werden verwijdert en met aarde in een bak vermengd in afwachting van hergebruik.

Tip 2… Een kasje van buizen met een plastic hoes eroverheen is geweldig en de familie
heeft er een. 

Afgelopen maandag werd de hoes verwijdert en opgeborgen tot november of zo. 

De ijsheiligen voorbij zal het niet snel gaan vriezen.

In het kasje had de familie vele bakjes kruiden en groente gezaaid die ze vervolgens te veel of te weinig water gaven. 

Ze zien door de bomen het bos niet meer, maar staan open voor lering.

 De familie begrijpt nu meer van Nederlands korte groei seizoen waardoor voor/zaaien in kas of binnenshuis noodzakelijk is.

Het leek Ahmed een goed idee kruidenplantjes gezaaid in bekertjes in de kelder te zetten ter bescherming van de komende winter. 

Ibtisam die me al goed verstaat lacht met me samen om die overbezorgde vader die alweer doorslaat. 

De plantjes staan nu in de volle grond en gaan in de winter in potten op de vensterbanken binnenshuis. 

Na twee uurtjes les staat alles wat iets worden kan in de volle grond. Weliswaar te dicht op
elkaar maar we zien wel.

Tip 3… Van Sonja leerde ik hoe je tomatenplanten met lange stengels het beste kan poten. 

Een langwerpig gat werd gemaakt met onder de wortelkluit drie koemestkorrels. 

Daar kwam de plant liggend in met een deel boven de grond uitstekend. Oppassen dat de stengel niet breekt. 

Het deel dat boven de aarde uitsteekt zal rechtop komen en het deel onder de grond zal wortelen. 

Zo krijg je een stabiele plant met een grote wortelkluit. 

Ik had nog nooit gehoord van deze methode waar wel iets voor te zeggen is. 

Ik heb enkele van haar planten inclusief kennis weer doorgegeven aan Ahmed.

Tip 4…De grote vergissing van een ten onrechte afgeschreven naaimachine… Mijn oude
naaimachine die van de trap was gevallen heeft een tijdje in de woonkamer gestaan. 

Hij deed het nog wel maar was toch behoorlijk gehavend. Ondertussen was bij mij het kwartje gevallen dat de samenwerking tussen mijn hersenen handen en ogen zo slecht was geworden dat naaien met een naaimachine er niet meer inzit. 

Er vond een soort rouwverwerking plaats en de naaimachine moest maar weg naar de oud ijzer boer.

Petra moest toch haar naaimachine een beurt laten geven en zou mijn oudje meenemen naar de reparateur. Tja…misschien kon hij nog iets met de onderdelen. 

Lange tijd hoorde ik niets meer hoe het was gegaan tot opeens de naaimachine gerepareerd bleek. Volgens de reparateur was de goede SINGER machine dat zeker waard al waren de reparatiekosten best hoog.

Dat deert niet als de machine maar een tweede leven zal krijgen. Ik heb gruwelijk ernaast gezeten door de naaimachine al af te schrijven en wellicht had het rouwproces meegewerkt aan mijn zienswijze? 

Godzijdank heeft Petra hem gered…Maar waar kan hij naar toe, om een tweede leven te krijgen bij iemand die hem waardeert en niet doorverkoopt om geld te vangen?

Samira wil geen naaimachine want ze heeft geen tijd en energie om naaien te leren. De bonusfamilie heeft een bijna nieuwe naaimachine. 

We keken verder wie we een plezier ermee konden doen en het leek alsof ik een dierbaar kind ter adoptie wilde geven. Als de machine in afwachting van een nieuwe eigenaar maar niet bij mij kwam staan. Hij was immers niet meer van mij. 

Eieren koken? 
Breng het water aan de kook
zet de pit uit en wikkel de pan
in een handdoek.

Ik was al bijna aan het einde van de rouwverwerking niet meer te kunnen naaien en het zou lijken alsof een dierbaar overleden persoon weer binnen zou wandelen in mijn huis. 

De naaimachine bleef maar mooi bij Petra tot ik opeens ontdekte dat Sonja graag een naaimachine wilde maar niet naaien kon. Dat kon ik haar wel leren en werd de naaimachine bij Petra opgehaald en de eerste les bij Sonja gestart.

Tijdens een gesprek in de Maandagochtend groep stelde Petra voor de reparatiekosten voor haar rekening te nemen want je geeft geen naaimachine met de reparatiefactuur erbij. 

Zo is altijd mijn gedachte geweest en ik verkoop niets maar geef door in liefde voor het spul en de mens. Petra weet dat… en ik ben haar heel dankbaar voor haar gift… Was het Petra niet geweest die de rekening betaalde dan had ik de kosten gedragen. 

Het is heerlijk vrienden te hebben waar je mee kan brainstormen en altijd een oplossing wordt gevonden. Ik leerde dat ik was doorgeschoten in afschrijven wat je van mij niet zou verwachten… Mea Culpa! Ik moet nog veel leren… Op naar de volgende leerzame
kruistocht…

Op de valreep een boeiend verhaaltje…

De componist! Een verhaal uit de tijd “Gastvrouw voor “Vrienden op de fiets.”

Nu is de stilte weder gekeerd op mijn “boerenhofje”, en draait de ,,wasmachien.” Lijnen vol handdoeken en lakens wapperen in de wind. Bergen was en herinneringen die achter bleven...

Met een glimlach kijk ik terug op een periode die ik voor geen goud had willen missen.

Bij regen rijpen mijn aardbeitjes
binnenshuis na.

Twee dames die precies weten hoe het hoort en een zweverige componist tegelijk als gast in mijn huis, dat kost energie om alles in goede banen te leiden.
Een van de dames is er al voor de derde keer en ze willen graag mee eten van groenten uit mijn biologische moestuin. 

Dat kan…
De dames gaan met de bus zwerven door het Limburgs land.
Ikzelf zou met de fiets gaan maar iedereen zijn/haar eigen sprookje….

Goed dat de dames de aankomst niet meekrijgen van de componist.

Als de bel gaat staat hij met het voorwiel van zijn fiets tegen de voordeur en het lijkt wel of hij zo de gang in rijden wil. Later zal blijken dat de standaard van zijn fiets ontbreekt.

Het is bloedheet en zijn fietstassen puilen uit van bagage in scheurende plastic tasjes.
Hij heeft geen andere keus dan zijn volle gewicht op het stuur te leggen anders wordt zijn fiets een steigerend paard.

Ik neem direct het heft in handen, neem de bagage aan die naar boven moet, de fiets kan even achterom gezet tegen de muur.
Eerst tijd voor de mens die geen heuvels kent en tegen steile hellingen van het station kwam gefietst, bezweet, moe, en een beetje wanhopig, want hij moet over drie kwartier in Kerkrade zijn bij het Wereld Muziek Concours.

Hij heeft vooral honger, vergeten te eten en al uren onderweg.
Waar waren die treinrestauraties gebleven vroeg hij zich af.
In hogere sferen in vroegere tijden zweeft de componist. Het is me bekend. Naar de badkamer met die man, even verfrissen terwijl ik dikke boerenboterhammen voor hem smeer van eigen gebakken brood en vele flesjes water vul. Alles in een stevig stoffen tasje zit mijn componist even later weer op de fiets richting Kerkrade

De weg voert stijl omhoog. Maar dat heb ik wijselijk verzwegen.
Over een half uur wordt een door hem gecomponeerd stuk uitgevoerd bij het WMC Dat haalt hij NOOIT.
De sleutel van de achterdeur ligt onder de kleine zwaan, heb ik nog op een papiertje geschreven en bij de boterhammen ingepakt. Wellicht komt hij bij nacht en ontij weerom…
“Bedankt!” Roept hij nog voor hij om de hoek verdwijnt. 

Zijn bagage puilend uit ontelbare scheurende draagtasjes zet ik in zijn kamer. Enkele stoffen tasjes ernaast. Hij droogt de was aan de lijn zie ik. De waspinnen zitten nog aan de zoom van T-shirts die ooit wit zijn geweest. Ik sluit ramen en gordijnen die hij opende omdat hij contact met de hemel wilde.

Nu even niet, aan de hemel staat de zinderende ploert en het is dertig graden.
Het rolluik omlaag tot de late avond, dan mag alles open en kan de componist de sterrenhemel zien…als hij daar dan nog behoefte aan heeft.

De volgende morgen is de componist voor dag en dauw opgestaan en wil graag ontbijt om halfacht, daar is niets mis mee. Alleen klopt hij op mijn slaapkamerdeur om half zes omdat hij de tijd even kwijt was

Een rijk beladen tafel doet hem in eerste instantie concluderen dat het aanbod gedeeld moet met de andere gasten “Nee hoor, die staan veel later op, alles is voor jou, en smeer ook maar een boterham voor onderweg.” Als een kind in een speelgoedwinkel doet hij zich te goed, en neemt nog een lunchpakket mee, gek op het boerenbrood wat zijn leven gisteren redde zegt hij.

Bijen/vlinder/tuin.

De poes is verliefd op hem en dat is wederkerig.
Hij schenkt me twee CD’s van eigen werk die ik draai als alle gasten weer onderweg zijn naar hun dag bestemming en de afwas word gedaan.

Na een uur vind ik mezelf terug met de theedoek in mijn handen, terwijl tranen van ontroering over mijn wangen lopen en het afwassopje koud is geworden.
Hij maakt prachtig werk! Mijn componist.....
Wat een talent... het is een eer hem onder mijn dak te hebben, al is hij nog zo vreemd.

Later in de week legt hij voor een leek de moeilijk te begrijpen composities uit. De Michael symfonie geschreven tijdens een psychose en oh hoe aangrijpend.. Middenin de kamer staat hij vol vuur te dirigeren en zijn gezicht is een open boek vol passie, verdriet en tederheid naar gelang het stuk dat speelt. Ik hoor gevechten tussen de demonen en het geluid van een fagot  die de duivel lucifer uitbeeld. Een steeds weer terugkerend thema lichtvoetig triangelgeluid is de engel Michael die de strijd met de duivel aangaat…

Er is een nacht later in de week dat ik in de woonkamer op de grond op een ligstoel kussen slaap. Verkeerde planning van deze chaoot waardoor een gastenkamer te weinig bleek te zijn in mijn huis.

Half twee in de nacht en de componist zit aan tafel al neuriënd een mega stuk appeltaart te eten. Zijn maag is een bodemloze put weet ik inmiddels. Ik kan er alle resten in kwijt. Hij vertelt met volle mond hoe geweldig zijn muziek die avond werd gespeeld.

Bijna zoals hij het bedoeld had, soms doen ze zijn geesteskinderen geweld aan maar dit was bijna goed. Hij lijkt het normaal te vinden dat zijn gastvrouw op een matrasje in de “goei” kamer ligt en met een dekbed omgeslagen aan zijn lippen hangt.

Dan gaat hij slapen, na nog een pleister gevraagd te hebben, hij was gestruikeld over de kruiwagen die op de hof stond. Er was weinig zicht aan de zijkant van mijn huis tijdens een onweersbui.
Ja, dat gerommel had ik gehoord en de dames ook vrees ik…

Het is altijd zondag als ik gasten heb, met feest baksels en maaltijden verzorgen van groente uit mijn volkstuin. Daarna het draaien van de wasjes.

De week van de Heerlense fietsvierdaagse breekt aan.
Twee gasten liggen op een matrasje op de grond in de rommelkamer naast de wasdroger en de strijkplank in afwachting van het vertrek van de dames. Volle bak bij het ontbijt op maandag. De wielrenners ontbijten om zeven uur en sta ik om vijf uur brood te bakken. De mannen komen om half zeven op de geur af na de douche en verzorgd te zijn. De dames willen na de componist ontbijten die  steevast ontbijt met een pianoconcert van eigen werk op hoge geluidsterkte.

Als de dames en de componist vertrokken zijn naar huis, vind ik ontroerende teksten in mijn logboek. De gastenkamers worden grondig schoongemaakt. De bedden verschoont, het sanitair gesopt en trakteer ik mezelf op een stukje Michael symfonie van de geweldige componist en raak wederom ontroerd…Wat een rijkdom!

Annemiek.